De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 36]

Peter Ghyssaert
Piëdestal

De tanden in zijn mond
zijn scherven voor een grond;
het oog
stelt nog het meest teleur;
gebroken schildering
die stuk blijft voor zijn schilder.

Zijn bewustzijn - vaag voelt het
hoe dit geschrift hem vaag bestuurt,
als vale zon door winternevel
of de zwaartekracht onder een hiel -
laat deze woorden los, verduurt.

Zijn nieuw gesnurk is zachter
dan hoorbaar, onbekender dan
het snorren van een dode hommel,
dus prachtiger.

[p. 37]

Kruisiging

 

Hij hangt te kijk. Zijn vreemde krachten

 

zijn geteld en uitgeteld,

 

gerangschikt op het kruispunt

 

van zijn ledematen. Nu is hij

 

gedoemd de weg te wijzen,

 

maar verkeerd. Zijn rechterhand

 

prijst vuilnis aan, zijn linkerhand

 

wat stof.

 

 

 

Hij roept nog één keer luid daarboven:

 

scherpe stem afbottend in het bloed

 

dat onder ieders huid vergeefs

 

naar spijkerwonden zoekt.

[p. 38]

Vierwoudstedenmeer

 

Blauw besteeg vanuit het meer

 

de bergen; sneeuw lag in een verre kreuk

 

in foetushouding opgerold.

 

Druppels verhuisden daar druppels

 

in hoog tempo. Je wist het zo intens

 

dat het te horen was.

 

 

 

Wat wij vanavond ook nog moesten zien

 

kwam voor de voet gedreven: lichtzeil

 

van boulevards, essentie

 

van een stad.

 

 

 

Hemel en aarde vielen in het water

 

zonder veel omhaal en wij

 

vermagerden daarbij tot twee gezichten,

 

hevig kijkend.

[p. 39]

Zondag

 

Hij zucht. Zij hangen aan zijn rug.

 

Een blinkend armatuur, een kwade staart.

 

Zijn vrouw bedient het roer

 

daar in de achterhoede.

 

 

 

Boulevards en pleinen worden hoogvlakte

 

die zij bereizen in een uitgesleten spoor:

 

er is geen afwijken meer mogelijk.

 

 

 

Zij geeft hem een bevel en hij,

 

ontluisterd generaal, herhaalt het als

 

het van een nevelige god gesproken woord;

 

achter zijn rug zoemen de kinderen.

 

 

 

Hun hoofd, een doffe lampion,

 

dringt niet meer tot hem door.

[p. 40]

In de spiegel

 

Dieper dan de bleke meisjes

 

en het theelicht van hun schoot;

 

dieper dan de valse poses,

 

pijpekrullen en intriges,

 

al de kleuren van de listen

 

en het cuderlinggefrons:

 

die schaduw der kokette doden

 

woelend in elkaars gezicht;

 

kijk: hun beijzelde profielen

 

gaan al stijgen van het dooien.

 

 

 

Uit de kinderen van aarde

 

is gebed ontstaan en brood,

 

dan zijn ze dood gegaan;

 

ontheven aan het heden

 

en zijn kleine waarden,

 

klaar voor het verleden

 

ingestapt in aarde

 

en geruisloos weggereden.