De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 112]

Bart Janssen
Gedichten

Zo is hij zonder meer
een man - een been
met niets omheen dan
het ogenblik waarop

hij zweeg.

Zij ziet zijn geheel
zwijgen bewegen. De rest
is roerloos - een bot
dat oorverdovend stokt

in de keel.

Bij ‘Portret van een man op zijn sterfbed’ van Bartholomeus II Bruyn.

[p. 113]

Kanttekening

 

Hoe ze traag vaag worden. Een groef

 

houdt gisteren en vandaag nog bij elkaar.

 

 

 

Hoe het ze loslaat, hier en daar,

 

en het wiegend vallen al begint.

 

 

 

Hoe ze grond zoeken en vinden

 

voor verder wordt gejaagd.

 

 

 

September en het is nog zomer.