De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 84]

Jan Vanhaelen

Zo blij is dit leeg meisje:
zij duwt haar chromen huifkar voort.
Kust bij stilstand het dik hoofd
van het popje uit haar buik.

Namiddagen zijn haar lief,
zeker met de hond erbij: speelse labrador
die trouw kijkt als ware hij de vader.

Voor dit trio zijn ijsjes geen obstakel,
noch vreemde mannen een gevaar.

Denkt ze toch even aan zichzelf
als haar hand het haar herschikt?

Al hielden uw heuvels stand
voorbij de britse daver,
uw dorpen staan
als neergekwakte eend te koop.

Uw lieden leven van bed en bijt,
hun boog werd bult
haast zonder hoop.

Bitter doet uw braak,
met strik versierd, de feiten wijken.

Uw burchten gingen vreemd,
uw landschap relikwie.