De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 67]

Balen Vlas
Honkbal in Tirool 3 en 4

Feuilleton: de wereld zonder valium

Wat eraan voorafging: Grabowski ontdekte als bij toeval het verloren gegane wimpeltje van de Tiroolse Honkbalfederatie in het lichaam van de bediende van de firma Grahammer & Swoboda én een roomijsmachine op de koop toe. Kortom: honkbal op zijn Tirools. Wordt nu vervolgd!

3 Een ideëel motel: honkbal in Beieren

Zoals vele evenementen met een grensoverschrijdende invloed werd ook de bloeiperiode van HONKBAL IN TIROOL (HIT) voorafgegaan door een periode van relatieve rust waarin het de bevolking voor de wind ging. In werkelijkheid werd zij door onzichtbare krachten voorbereid op een snel om zich heen grijpend fenomeen dat het midden hield tussen een sportmanifestatie en een pinksterfeest.

Tijdens deze zogenaamde ‘inloopperiode’ vond aan de Duits/Oostenrijkse grens een merkwaardig voorval plaats dat qua vorm en inhoud mogelijks op HONKBAL IN TIROOL leek. In de volksmond kreeg het daarom al ras de benaming HONKBAL IN BEIEREN (HIB) mee. Alhoewel de raakvlakken tussen beide honkbalvormen eerder schaars waren vond de Tirools Honkbalfederatie toch redenen genoeg om de rechten voor HIB op te kopen en het geheel om te bouwen tot een soort ideëel motel waar reizigers konden akklimatiseren alvorens verder te trekken naar de plaats waar HIT zich als een gigantische, magnetische geluksmachine afspeelde.

[p. 68]

Zoals bekend was meneer Grabowski, met een uurtje voorsprong op een bijzonder waardevolle Amerikaanse roomijs-machine, uit een Grahammer & Swoboda-bediende gesprongen en was hij daarbij in het bezit geraakt van het verloren gewaande wimpeltje van de Tiroolse Honkbalfederatie. Boze tongen beweerden dat hij daarom het slaghout mocht leveren dat aan deze magnetische geluksmachine een wel erg bijzonder cachet gaf. Gezien HIT zich in een atmosfeer van ‘verminderde legaliteit’ voltrok was meneer Grabowski verplicht de in Sixteen Dead Priests/Ohio^* vervaardigde honkbalknuppels de Duits/Oostenrijkse grens over te smokkelen. De knuppels die in het Tiroolse Honkbal gebruikt werden wogen doorgaans een halve kilo zwaarder dan de doorsnee Amerikaanse knuppels. Bovendien waren ze niet uit het minderwaardige aluminium of uit het belachelijk goedkope essehout vervaardigd maar werden ze stuk voor stuk door handarbeiders uit de puurste Birmaanse trompet-bomen gekapt. Zo kwam het dat de in HONKBAL IN TIROOL gebruikte knuppels zelden voor minder dan vijfduizend dollar van eigenaar veranderden.

Meestal liet meneer Grabowski de door Johnson, Johnson & Vandewiele^** in dubbelwandige reiskoffers verborgen of in opgezette Canadese elanden genaaide knuppels per luchtpost overkomen, haalde ze in Garmisch-Partenkirchen uit hun verpakking en kieperde ze in een koelbox, die hij met hennep-touwen op z'n rug bond. Zó wandelde hij dan, vaak beladen met HIT-gerei ter waarde van honderdduizend dollar, in Unter-kirchen de grens over. De douaniers waren vriendelijke zakken.

* Sixteen Dead Priests/Ohio: onooglijk klein gehucht gelegen aan Sixteen Drowned Horses River. Vooral bekend in honkbalmiddens. De aldaar gelegen honkbalknuppelfabrieken leveren sinds 1904 de prachtigste knuppels af. De honkbalknuppelpolijsters uit Zuid-West Ohio behoren samen met de roomijs-machineafstellers uit Indiana tot de best betaalde vaklui ter wereld.

** Johnson, Johnson & Vandewiele: internationaal befaamd bedrijf gevestigd in Portland/Oregon. Gespecialiseerd in smokkelverpakkingstechnieken.

[p. 69]

Ze zaten op een stoel, suften een beetje rond en hieven hun hand op telkens meneer Grabowski voor het raam verscheen. ‘Servus’ zeiden ze, knipoogden nadrukkelijk samenzweerderig en keken alweer naar de zoldering waar, in de loop der jaren, de afbladderende verf de scherpe omtrekken van drie van hun stoutste dromen had aangenomen. Voor de leek waren ze nauwelijks te onderscheiden, maar geoefende ogen herkenden onmiddellijk van links naar rechts; een vanillekleurige Rolls-Royce Phaeton uit 1931, de opwaaiende jurk van Marilyn Monroe en het alles overtreffende Johannes 3:15.

‘Gruss Gott’ antwoordde meneer Grabowski geamuseerd, schoof veertig Schilling en een hoestbonbon in de gulzige gleuf van het Maltese Kruis en hóp... hij was al bijna in Pfaffenhofen.

Maar op een mooie dag (zoals later zou blijken een onvervalste HONKBAL IN BEIEREN-hoogdag) viel ongeveer een kwartier vooraleer meneer Grabowski zijn grote HONKBAL IN TIROOL-smokkelshow zou opvoeren een vreemde, vijftig jaar oude Amerikaanse roomijsmachine bovenop het dak van het douaniersgebouw in Unterkirchen. Niemand wist waar het ding vandaan kwam, zoals ook niemand wist waar het naartoe wou. Wat de douaniers wel wisten was dat door de val hun stoutste dromen danig dooreengeschud werden, dat vervelende overlappingen plaats vonden en dat stemde hen niet bepaald erg vriendelijk.

Toen dus, op deze stralende ochtend, die zwanger was van een fenomeen dat het midden hield tussen een sportmanifestatie en een pinksterfeest, mijneer Grabowski voor het openstaande raam van het douanierslokaal verscheen, waren de suffende

[p. 70]

zakken van gewoonlijk veranderd in pedante Beierse staatsambtenaren.

Eéntje was zelfs danig verbolgen dat hij voor het eerst in dertig jaar van z'n stoel kwam, z'n papperig hoofd door het raam stak en met een stem als een aanslepend hormonaal probleem meneer Grabowski's ‘Warentransportbegleitpapiere’ opvorderde. ‘Aber schnell!’

Nou, dat klonk meneer Grabowski in de oren als een regelrecht startsein voor HONKBAL IN BEIEREN!

Met de fonkelende blik van een Shoshonekrijger die een gifpijl uit z'n koker neemt, greep meneer Grabowski in z'n koelbox en haalde er blindelings het mooiste exemplaar uit: een glimmende 38 duims knuppel. Puur honkbalgeluk uit de werkhuizen van Sixteen Dead Priests/Ohio.

Hij wreef een ogenblik uitdagend over het glanzend uiteinde, bracht vervolgens de knuppel met een zijdelingse beweging naar achteren en verkocht het uilskuiken, dat nog steeds uit het raam hing en na dertig jaar afwezigheid dacht dat het opvragen van ‘Warentransportbegleitpapiere’ op een stralende HIB-dag straffeloos kon gebeuren, zulk een danige dreun tegen z'n raap dat de arme man, om te beginnen, net zolang rond z'n eigen as draaide tot hij in plaats van meneer Grabowski het rangeerstation van Pensacola zag. Dan ging hij als een helikopter langzaam van de grond, legde zich horizontaal in de muffe kantoorlucht, schoof onder de verbaasde blikken van z'n kollega's schuin naar boven en boorde zich daar schaamteloos dwars doorheen het alles overtreffende Johannes 3:15.

Het was de tweede maal in nauwelijks een paar uur tijd dat hun dromen zo door elkaar geschud werden, maar dit maal slikten ze hun ergernis daaromtrent eerst even weg; nooit eerder immers werden ze geconfronteerd met het vreemde fenomeen dat in Oostenrijk was ontstaan en daar, naar verluidt, al heel wat gezinnen had aangetast. Om dan nog maar te zwijgen over de Tiroolse jeugd die werd opgevoed in een constante sfeer van gooien, slaan en lopen.

(Ze hadden er al veel over gehoord, de douaniers, en het

[p. 71]

moet gezegd, niet alles wat over HIT verteld werd klonk positief. Soms baadden de berichten in een mysterieuze sfeer. Zo berichtte de ‘Traunsteiner Rundschau’ in een speciale HIT-editie dat de zogenaamde gigantische, magnetische geluksmachine zich op een geheime plaats afspeelde. Misschien wel in een hotelkamer in Acapulco! Nog anderen beweerden dat HIT, reeds vanaf de eerste inning een onmiskenbare invloed uitoefende op de gemoedsgesteldheid van zowel spelers als toeschouwers.)

Hoedanook, de douaniers die, zoals gezegd, nooit eerder de Beierse variant van HONKBAL IN TIROOL hadden meegemaakt voelden nu aan den lijve hoe aanstekelijk het werkte. Had iemand hen slaghout in de handen geduwd, ze hadden zonder twijfel alles wat poten en oren had persoonlijk naar Bischofshofen geklopt. Maar niemand gaf hen slaghout en dus volgden ze geïnteresseerd de vlucht van hun minder fortuinlijke kollega die intussen aan een kleine studieronde van de zoldering was begonnen. Plots schoot hij vooruit en gleed behoedzaam onder de opwaaiende jurk van Marilyn Monroe, die, alhoewel een droombeeld en voor vijfentachtig procent opgebouwd uit slechte, afbladderende verf, toch de tegenwoordigheid van geest bezat om zich voldaan op de rug van de douanier te zetten. Deze zakte daardoor eerst anderhalve meter naar beneden, boog dan het hoofd beschermend voorover en scheurde met z'n kostbare lading dwars door de zoldering en het dakgebinte, ontweek net op tijd de vlaggemast en zetten dan met wapperende haren koers naar de westelijke top van de Zugspitze.

Zicht op Bischofshofen (Salzburger Land) dat volgens de overlevering even in de running was om alles wat in Unterkirchen poten en oren had, te ontvangen.

[p. 72]

De aan flarden gedroomde, een beetje naar ammoniak ruikende Apostel Johannespassage werd aan haar lot overgelaten als een cassette met Dixielandmuziek in een leeggeroofde Uruguayaanse supermarkt.

Doorheen de verrekijkers, waarmee ze bij helder weer de smokkelroutes controleerden, zagen de douaniers hoe hun kollega bovenop de Zugspitze met het hoofd vooruit, tot aan z'n broeksband in de metersdikke, cocaïnewitte sneeuw zakte, zagen hoe hun uit de zoldering weggerukte, afbladderende Latexkoningin zich wist te redden door zich aan z'n broekspijpen vast te klampen en zagen tenslotte met toenemende verbijstering hoe zij zichzelf ontluisterde door met beide douaniersbenen, die zij als seinvlaggen over en weer bewoog, aanhoudend hetzelfde bericht de wereld in te sturen:

JOHN .F. KENNEDY . FUCKED . THE . SHIT. OUT . OF . ME!!

Het duurde wel een poosje vooraleer de douaniers het bericht ontcijferd hadden, maar eens de betekenis tot hen was doorgedrongen, zou die in hun hoofd nog een halve eeuw blijven nazinderen. Bedroefd lieten ze zich in hun krakkemikkige stoelen zakken, verborgen hun ontgoocheling achter de skibrillen, die sedert 1962 tot hun standaarduitrusting behoorden en bereidden zich voor op een verder leven dat eruit zag als een stukgeslagen droom en zich liet aanhoren als tien ton keurig gestapeld TNT.

Meneer Grabowski, die niet zonder moeite uit z'n Pensacola rangeerstationvermomming was gekropen, stopte het slaghout

[p. 73]

terug in de koelbox, schonk gewoontegetrouw veertig Schilling aan het Maltese Kruis en wipte vervolgens als een knipmes over de dennehouten slagbomen: eindelijk Tirool!!

Het hart van het federatiewimpeltje, dat hij in een Grahammer & Swoboda-bediende van de muur had gerukt, sloeg op hol. Instinctief moet het aangevoeld hebben hoe dichtbij HONKBAL IN TIROOL wel was. Ook meneer Grabowski, die als een flikkerend neonlicht nu eens zichzelf dan weer het Pensacola rangeerstation was, voelde een merkwaardige spanning, die ontegensprekelijk door HIT werd veroorzaakt en als onzichtbare nevelslierten in het landschap hing.

Tien ton keurig gestapeld TNT. Stilte en rust houden explosiviteit in hun cocon gevangen. Een handvol douaniers kunnen er na HONKBAL IN BEIEREN over meepraten.

Hij opende zijn toiletzak die er op dit uur van de dag bijlag als een in existentiële angst gespecialiseerde apotheek, haalde er een Valiumtablet van 10 mg uit en kalmeerde daarmee het verfrommelde federatiewimpeltje.

Met een ultieme krachtinspanning duwde hij het Pensacola rangeerstation van zich af, stak het federatiewimpeltje terug op zak en zette koers naar de geheime plaats waar HONKBAL IN TIROOL zich als een gigantische, magnetische geluksmachine afspeelde.

[p. 74]

4 De grensoverschrijdende roomijsmachine

opgedragen aan The 1910 Fruitgum Co

Bovenop het dak van het douaniersgebouw in Unterkirchen, rustte, na en zware val, een roestige Cunningham & Laut-macher-roomijsmachine. Ze woog ongeveer vierhonderd kilo en had een waarde van driehonderdduizend Schilling.

Toevallig was ze getuige geweest van een onvervalst potje HONKBAL IN BEIEREN. Zelf afkomstig uit de Verenigde Staten was ze natuurlijk behoorlijk van slag door ‘John F Kennedy fucked the shit out of me!’ Nu snakte ze echter naar iets van een hoger niveau.

Behoedzaam gleed ze van het dak af, rolde zich onder de slagbomen door en begaf zich als een vierhonderd kilo zware, in mokka-ijs gespecialiseerde, matrone in de voetsporen van meneer Grabowski en zijn gesedeerd federatiewimpeltje naar de plaats waar HONKBAL IN TIROOL zich gewoonlijk afspeelde. Ze stapte in een wijde boog rond het Pensacola rangeerstation dat als meneer Grabowski's tweede huid uitgeteld op de bodem lag.

Om de spanning te verdrijven floot ze een deuntje van The 1910 Fruitgum Co. Deuntjes fluiten is valium voor argelozen en roomijsmachines.

Wordt vervolgd