De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 99]

Jan Baeke
Gedichten

Ooit was de dag
een onomstreden feit, een
zwart en wit refrein dat door de bomen trok.
We hielden ons afzijdig van de kleuren
waar de verleidelijkste vrouwen
mee bewapend waren.
Niet zomaar of omdat het inzicht
zich deed gelden, maar
uit respect voor de gewoonte
die ons voor de voeten liep.

Het was zoals we de omgeving zagen.
We prezen de gloed die ons omringde.
Kwam wat wij niet kenden, dan sloten we
de ogen, meer hoefden we niet
was er niet, dan
tussen zon en maan gemeten
voor de wind, de wind door de kalender.

De diepe kleuren van het lijden
en de boetedoening
bont en blauw gestreken.
Alle andere tinten gedwongen te fluisteren.
Dit was
de porseleinen tent die ons beschutting bood.

Tegen die verlaten jaren
keert onze blozende verschijning
uit het heden weer terug
in de vorm van een herinnering
met een kleur
die op ons netvlies is blijven hangen.

[p. 100]

Bij een nog te schetsen feestmaal

 

In het landschap

 

de kijker tegemoet

 

groep met kostuums

 

en buiken met strak vel.

 

 

 

Het gezelschap aan tafel

 

des égards, servetten

 

 

 

flessen in ijsemmers, schalen

 

met voedsel

 

kleine ogen

 

wilde harten hebben ze

 

 

 

maken feest

 

dans en ritme

 

drijven in de wijn

 

onstuimig

 

boven het kristal, figuren

 

 

 

komen los

 

uit de horizon.

 

 

 

Doet het aan iets denken

 

lijkt het iemand.

 

Welke bekende

 

 

 

is van hieruit niet te zien.

[p. 101]

Mene Mene Tekel

 

(Daniël 5:25-28)

 

 

 

Hij heeft besloten dat de vreugde

 

ontoereikend is en zich

 

gebrekkig laat citeren.

 

 

 

Het leven heeft behoefte aan een groet

 

in volle ernst, geheel

 

volgens de regels van het dubieuze.

 

Een mens die naar het leven handelt

 

aarzelt niet!

 

maar droogt zijn ogen met een mes

 

en neemt de benen.

 

 

 

Zo ook hij.

 

Hij waagt een schatting van de vlucht

 

en gaat het dak op naar de sterren.

 

Hij telt zijn veren, weegt de eindeloze nacht.

 

 

 

Alleen geschaduwd door de duiven

 

vleit hij zich tegen de wind.

 

 

 

Een onopgemerkte wens

 

zeilt vlak langs de horizon

 

recht naar beneden.

[p. 102]

Betrekkelijk

 

Hier, achter de muur en

 

verderop in het park, legt het licht

 

een zachte arm van god

 

op de naar elkaar gebogen schouders.

 

Weerschijn

 

die niets loslaat

 

van de betrekkingen, waarin deze mannen

 

verzameld zijn.

 

 

 

Het gesprek, half afgewend

 

onder de bladeren.

 

 

 

In beide stemmen

 

geruis

 

dat de gebeurtenis vertraagt.

 

 

 

Een zin die even luistert

 

naar de ritselende overwegingen.

 

 

 

Hun driftige gebaren maken duidelijk

 

hoe ernstig zij het leven nemen.

 

 

 

Hun verwoede pogingen

 

het moment te verlengen

 

 

 

of is het dit bedrieglijke licht?