De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 777]

Renaissancesonnetten

I.
Cimabue ontmoet Giotto.

Cimabue was de eerste die de kleuren mengelen
Kon en met ei-wit uitspreidde op een glad paneel
Van palm of beukenhout, en heiligen en engelen
Ontloken onder 't liefdrijk teeknen van 't penseel.

Maar toen hij de ouderdom zijn leden voelde omstrengelen
En trager vloeien 't bloed, viel hem zijn kunst geheel
Alleen te dragen al te zwaar, zoo bloemenstrengelen
Zijn voor de vracht der schoonheid somtijds al te freel.

Zoo werd hij oud en moe, met in zijn hart nóg 't branden
Van 't eeuwig vuur der kunst; maar beverig van handen,
En morsig zijne vingeren bont met kleur beverfd.

Tot hij Giotto vond: een knaap met droomrig staren
Dien hij zijn kunst leerde en die hem wist te evenaren,
Zoodat de Schoonheid toch op aarde nimmer sterft!

[p. 778]

II.
Een Fresco van Giotto.

Dien droom, lijk ik hem zag, wil 'k op den muur omlijnen:
Een zee van maneklaar en heel rein teer blauw licht
Waarop in de eindloosheid van steeds verbreedend deinen
Der Eeuwigheden adem zacht te sluimeren ligt.

En dan de ziel: Ik wil de ziel slechts van den reinen
En schuldeloozen mensch hier schilderen, heel dicht
Bij Godes troon; ik zal de zuivre ziel doen schijnen
Door 't stofflijk kleedsel heen, naakt vóór Gods aangezicht.

Twee englen hier, waarvan er een met zacht en edel
Gebaar de cimbel slaat en de ander speelt de vedel,
Lijk ik 't nog heb geschilderd in ‘Herodes feest’.

En hier nog twee die uit hun zilvren wierookvaten
't Gebed der blauwe wolken naar God stijgen laten.
Zóó zal dees fresco zijn, zóó is mijn droom geweest.

III.
Fra Angelico da Fiesole.

In blauwe schaduw van de dichte olijve boomen,
Doorstrepend 't zonlicht op den gouden gevelmuur
Zit in de stilte van den kloostertuin, de vrome
Angelico te schildren in het middag-uur.

[p. 779]

 

Hij schildert lietdevol het beeld van al zijn droomen:

 

De reine moedermaagd, en zonder rust nog duur

 

Wischt hij week trek na trek. - ‘Zal ik er nooit toe komen

 

Haar beeld te vestigen, zoo heilig en zoo puur?

 

 

 

O! mocht ik haar maar ééns toch zien in al haar luister.

 

Lijk ik olijf en palm hier tastbaar vóór mij zie!’

 

Zoo bidt hij hoopvol, en zijn scheemrende oogen die

 

 

 

Hij moegestaard nu sluit zien in het halve duister

 

Het hemelreine beeld van al zijn droomen weer:

 

Daar zit de Moedermaagd voor haren schilder neer.

Paul Kenis.