De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 25]

Nachtliedje.

Een eeuwigheid hangt in de lucht
nu vroom-stil liefde spreken mag,
en men daarbij niet zinnend zucht:

komt morgen weer een dag?

Hoe taant aan fulpen horizon
het licht der stad in matten schijn!
Ach, ik vermoedde niet dat kon

een nacht zoo heerlijk zijn.

Niets schemert nog van licht of vuur,
niets klinkt van stem- of klankgegons...
Bestaat niet sedert dat één uur

iets eeuwig tusschen ons?

Jan van Nijlen.