De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 459]

Nagelaten verzen van J. Winkler Prins

I.
Bloeme - hart.

Nu 't bloeme-hart zich opent, starrig-stralend,
Loopt gouden wijzer langs albasten klok,
Ruischt hoorn aan hoorn, wier marmerblankheid trok
Goudgroene kevers, uit blauwe ijlheid dalend
Op orgelpijp aan pijp. Daar, nimmer falend,
Schiet zilverbuks ijlragge stof. De vlok
Groeit uit tot zaadje, dit wordt staatsierok,
Waar nieuw gebloemt in prijken zal, hoog pralend.
O Veldbloem-harten, droevig zijt ge en teer,
Blauwe oogen, die in vochten opslag kwijnen
En klagen, dat het groeien zeer doet, zeer,
En jonge levens oude bindsels schrijnen,
Zelfs waar ze stralen, kil als pauweveer
Met vonken druppen, die door nevels schijnen.

[p. 460]

II.
Diep.

In 't diepste diep ligt het gezonken schip...
Diep ligt het schip in 't onderzeesche dal. -
De groene zeeplant slingert overal
Haar rank 't salon in; slingert zelf haar tip
Hoog langs den mast op; rond de ontbloote rib.
Van wat de vlagstok was; kruipt door den stal
En woekert welig in het vaste slib.
De blanke tanden in den kop, die loert,
Waarlangs de lach vloog, zijn thans zonder scherts;
De stem is stil, die velen heeft vervoerd
Tot groote vreugde door haar klank van erts: -
Soms door een rimp'ling van omhoog geroerd
Klinkt nog een klacht in treur-mineur van terts.

III.
Zingende Vogel

Een donkre doek ligt op de kleine kooi
Met gouden traliën. En in 't duister binnen
Probeert de vogel zangkunst te beginnen
Nu hij zich voelt aan de eenzaamheid ten prooi.
Hoor, hoor! wat zingt de kleine vogel mooi!
Hoe tracht door pracht van klank hij te overwinnen
De droeve moeheid, loodzwaar in zijn zinnen...

[p. 461]

 

Hij zingt maar door, ook als ik kruimpjes strooi.

 

Hij zingt in donker. Maar nu maak ik licht;

 

En nu het licht is, ha! nu kan hij zingen.

 

Hij voelt zich vrij. In tonen zweeft hij dicht

 

Tot de aetherwoning van de hemellingen

 

En wil door onweer en door bliksemschicht

 

Tot in de troonzaal van de Godheid dringen.

IV.
Woorden.

Als zwaar beladen karren dreunen woorden
Door 's harten diepzee-plantenweefsel rond,
Verplett'ren alles op den weeken grond
Wat óprankt langs gespannen ziele-koorden,
En heen zich buigt langs afgronds donkre boorden
Naar dieper afgrond. Wondre dieren, bont,
Vuurvlammig schittrend, staan met open mond
Te luistren naar de klanken, die hen stoorden.
Dan wordt het oog een ruit, een donkre ruit,
Waar achter 't vreemde dier-geblikker blinkt,
De stem zwelt aan tot stormgeloei, zet uit
Tot roofgebral, dat schrikverwekkend klinkt...
Dan jaagt elk dier uit zelfbehoud naar buit,
Hapt naar den woordsteen, die zwaar schomm'lend zinkt.