De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 432]

Vas occultum
- Poëmen in proza -

I.
Kom zoen mij zevenmaal....

Kom, zoen mij zevenmaal met uwen milden mond.

Zoen mij zevenmaal, mijne ziel, en zij een zonde elk
uwer zoenen.

* * *

Zoen mij met een zoen van hoovaardij, wijl ge

voorbij me gaat in uw ijlwittig kleed, bestemd met
pauwenoogen.

Zoen mij, zoen mij met dorre en droge lippen....

* * *

Zoen mij met een zoen van gierigheid, schuw en

schamper, dat ik hunkere en hongere nadien naar al
de schatten die me uw mond onthoudt.

Zoen mij, zoen mij met dun-genepen lippen....

[p. 433]

 

* * *

 

 

 

Zoen mij met een zoen van geilheid, heet en

 

zuigend, en wijl uw armen mij omschakelen en uwe

 

oogen verte-verloren ziin.

 

Zoen mij, zoen mij met veïg-vochte lippen....

 

 

 

* * *

 

 

 

Zoen mij met een zoen van nijd, uw mond gesperd

 

begeerig naar 't luttele geluk dat in mijn harte leit

 

Zoen mij, zoen mij met bepuiste lippen....

 

 

 

* * *

 

 

 

Zoen mij met een zoen van gulzigheid, binst u de

 

spijze weerkeert in den mond.

 

Zoen mij, zoen mij met wijn-bedropen lippen....

 

 

 

* * *

 

 

 

Zoen mij met een zoen van gramschap, dat mijn

 

lijf bloedt rood-dreupelende wonden.

 

Zoen mij, zoen mij met uw lippen en uw tanden....

 

 

 

* * *

 

 

 

Zoen mij met een zoen van traagheid dat uwe

 

zoenen nimmer einden.

 

Zoen mij, zoen mij met uw lippen loom-rustend

 

op mijn mond.

 

 

 

* * *

 

 

[p. 434]

 

Zoen mij met zoenen van zeven zonden, mijne ziel.

 

Zoen mij, mijne ziel, tot spijt van d'ouden Jahweh,

 

zoen mij zevenmaal.

 

 

 

* * *

 

 

 

En ik zal u zoenen, mijne zoete, mijne zondige

 

ziel:

 

Ik zal u zoenen zevenmaal zeventigmaal.

II.
Wensch.

O! Kon ik mijn hart leggen en heel mijn ziel in

een poëem van liefde, louter van liefde.

In een poëem zoo warm als vlammende heilige

harten.

In woorden lijk zwaar-zilveren centenaren zoo

wichtig, zoodat degene die ze hooort, ze nooit weer
vergete, hij weze een god, hij weze een mensch, hij
weze een demon.

* * *

[p. 435]

 

O! Kon ik mijn hart leggen en heel mijn ziel in

 

een poëem van haat, zaluw van haat.

 

In een poëem zoo donker als diepe heremijten-

 

krochten.

 

In woorden lijk gesmolten lood zoo dik en zeer-

 

doend, zoodat degene die ze hoort ze zinken voelt in

 

zich, afgronden-diep, hij weze een god, hij weze een

 

mensch, hij weze een demon.

 

 

 

* * *

 

 

 

O! Kon ik mijn hart leggen en heel mijn ziel in

 

een poëem van smart, kroppend van smart.

 

In een poëem zoo grijs als November.

 

In woorden lijk niet-snijdende messen zoo schrij-

 

nend en wondend, zoodat degene die ze hoort, ze

 

voele op zijn vleesch en op zijn ziel, hij weze een god,

 

hij weze een mensch, hij weze een demon.

III.
Gebed.

O bloênde Kristus, dien wij, menschen, schiepen tot een blanken God, zie door het venster van de we-

[p. 436]

reld in deze wijde folterkamer hoe ze mij geeselen met hitsende koorden, hoe ze mijn arm lijf doorstriemen, ô mijn arm lijf!...

Mijne beulen zijn naakt en hun meester is de drift, die op een rooden zetel zit in den deemstersten hoek....

Zeg een woord, ô blanke Kristus, wijl wij u de Gods-macht gaven, zeg een woord, ô blanke God, en lam zullen hangen hun armen, lam hun armen....

* * *

O bloênde Kristus, dien wij, menschen, schiepen tot een blanken God, zie door het venster van de wereld in deze wijde folterkamer hoe ze mij kronen met pijnende doornen, hoe ze mijn arm hoofd doorspietsen, ô mijn arm hoofd!...

Mijne beulen zijn purper gekleed en hun meester is de Trots, die opeen pauwensterrigen zetel zit in den lichtsten hoek....

Zeg een woord, o bloênde Kristus, wijl wij u de Gods-macht gaven, zeg een woord, ô blanke God, en blind zullen staren hun oogen, blind hun oogen.

* * *

O bloênde Kristus, dien wij, menschen, schiepen tot een blanken God, zie door het venster

[p. 437]

van de wereld in deze wijde folterkamer hoe ze mij kruisen op 'n zeerdoende kruis, hoe ze mij arme kwellen, ô mij arme!...

Mijne beulen zijn zwart gekleed en hun meester is een mensch, die in het drassige drek zit in 't midden der plaatse....

Zeg een woord, o bloênde Kristus, wijl wij u de Godsmacht gaven, zeg een woord, ô blanke God, en dood zullen daar liggen hun lijven, dood hun lijven....

* * *

O bloênde Kristus, dien wij, menschen, schiepen tot een blanken God, ô zeg een woord en ik zal zijn bij u, in de peersche paradijzen waar wij u droomen en waar de drift niet komen zou, noch de trots, noch diè mensch.... noch dié mensch!...

Leo van Goethem.