De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 372]

Een lied

En is dan dit het lied dat ik u hoorde zingen
Bij kouden winterhaard, en dat op alle dingen
Zijn warme tinten strooide, alsof een heller dag
Vol stralend zonnegoud weer op de velden lag?

Het was zoo stille alom; men hoorde slechts bij poozen
Het knettren van den haard, en buiten vóór 't bevrozen
En blank bebloemde raam een kegel ijs die brak,
Of 't doffe schuiven van een sneeuwlaag over 't dak.

Het was zoo stille alom; de stilte die den avend
Alleen slechts brengen kan, en die de ziele lavend
Weer jonger leven geeft, 't verbitterde gemoed
De nieuwe krachten brengt om vroom te zijn en goed.

Toen rees uw stem - nog zie 'k in 't roze lampe-branden
Uw kinderaangezicht, uw teere kinderhanden,
En verder, half verdoezeld in den schemerboog
Der lampe-kap, een hoofd dat luistrend nederboog. -

Een zomeravendwind wiens adem komt gevaren
Door 't reuzen harpespel van rijpe korenaren,
Een gouden zee die ginder ver den hemel raakt,
Wijl hier en daar de vlam der roode klaproos blaakt.

[p. 373]

 

En trager zweeft het lied - zijn 't zware woud-aromen

 

Of harpeklanken die mij dus bedwelmen komen;

 

Wat landschap breidt zich uit, wat onafzienbaar woud

 

Droomt in de laatste stralen van het avendgoud?

 

 

 

Hoe rijst een lange reeks van reine diepe klanken

 

Lijk stammen naar omhoog, waarrond lijk winderanken

 

Akkoorden slingeren en een heldre zonnespat

 

Soms schemert op een fijn gekarteld winde-blad.

 

 

 

Of is 't een zuilenrei, die kalm en onbewogen

 

Den hemel draagt, een lange rei van blauwe bogen

 

Die tot een koepel stijgen waar de sterrenkrans

 

Zijn lichtfestoenen hangt in neevlig blauwen glans.

 

 

 

Waarheen toch zweeft mijn ziel? Ik hoor 't geruisch der vlerken

 

Van 't englenheir door 't mystisch schemerlicht der kerken,

 

'k Zie rond mij de eindloosheid van vluchtend etherblauw

 

En voel langs mijne leên der wijding morgendauw.

 

 

 

Wat oud vergeten wijs wiegt mij in moederarmen

 

Gelijk een heel klein kind; mijn voorhoofd welt den warmen

 

Zoen boven-aardscher lusten... tot plots het Hooglied zwijgt

 

En lijk een vogel moe mijn ziel weer nederzijgt.

Paul Kenis