De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 2]

Houtsnede Jan Claessens.

[p. 3]

De Dichter:

Mijne oogen zoende een glans van de' opgekomen dag,
- als waterlelies, lang in wankle schauw gedoken
afweren eens den slaap en 't strikkend droomenrag
en worden bloeme in 't ruim: - mijn blikken zóo ontloken.

'k Ontwaakte in zonnelicht gelijk een god van 't woud,
drinkend met breede borst den drank van 't geurentochten,
badend in de muziek van 't loover als 't ontvouwt
zijn reuz'lend schubbenkleed om al de boomenbochten.

'k Zag. Wijdten deinsden weg in wijdten onbeperkt.
In kleederen van kleur daar stonden alle dingen
te groeien naar den wil die heimlijk 't al doorwerkt
en spreekt uit elk gelaat, uit elk gebaar, elk zingen.

[p. 4]

 

De bloemen flakkerden van liefde in 't briesgestoei.

 

Om 't kweelend wiegelnest, de vogels roepend vlogen.

 

De vruchten trosten gul, in 't vredig oogstgegloei.

 

Verloofden gingen traag, met droomengoud in de oogen.

 

 

 

Dan, de Gedachte, omkranst van 't laaien van de vert',

 

vleiend me omarmen kwam, en 'k moest haar stemme hooren.

 

En lijze wentelgalmen gleden me over 't hert

 

- dus kleurenwaze' aan 't zwerk in 't zindrend dagegloren.

 

 

 

- Zingende koninginne die mijn zwakheid leidt

 

de baan op waar het Lot ontvoolt stonde na stonde,

 

terwijl uw vleuglend woord zijn zoekend stralen spreidt

 

op ellek weze' om mij ter wereld ook gezonden!

 

 

 

Ik ga, met schuwe trede, of blij van overmoed

 

reikend ter overmacht, ik, éene van de menschen,

 

met mijn geboren lijf, en wonderlijk gemoed:

 

al twijfeling, al trots, al waan, al driestlijk wenschen...

 

 

 

Ik, koninginne, om u verkoorne, ik 't aanzijn draag;

 

mijn slaap omspant de kroon waar 'k in natuur verkeere,

 

ik, kind, te midden in 't oneindig leefgejaag

 

van reuzengolven staag, van golven die vermeêren,

 

 

 

me slaande al over 't hoofd, me slierend om mijn zij,

 

- o zee van nood! o zee van dooden en van paren,

 

waar in éen rimpeling van 't zwoegende getij

 

steeds levens als het mijne, opschieten uit de baren!

 

 

[p. 5]

 

En boven deze weidsche wereld gij verrijst,

 

Gedachte, en dwaalt, en waakt, en weet, o duurbre machte,

 

onwinnelijk gesching, dat voor geen zonne dijst

 

en voor geen weerstand wijkt in 't schimgewoel der nachten.

 

 

 

Onhoorbaar murmlend licht, onvoelbaar, dat omváamt,

 

als bang zoo zacht, als zielepreevlen, zielezoenen,

 

al wat om mijne zinnen 't leven heeft verzaamt

 

van heerlijkheden die herboren weer opdoemen.

 

 

 

Uit diepten onbekend - daar, weerbloeit wat vergaat -

 

uit ellek weze een ziele komt, naar u, gerezen.

 

En 'k zie in schemeringe haar ontvoold gelaat

 

waar onbenoemelijk 't mysterie staat te lezen.

 

 

 

En Schoonheid schijnt uit al wat om mijn lievend oog

 

gekomen is. De Schoonheid spreekt haar toovertale,

 

en, hoe ze lijze aan waaide en aaiend mij omtoog,

 

ze schiet lijk flitsen scherp haar heiligende strale!

 

 

 

En Schoonheid schijnt in mij als in een spiegelmeer,

 

ze stort haar schatten uit ter bodems diep verborgen

 

waar onvermondelijk rijkdommen meer en meer

 

vergaard zijn, in verwachting van het uur van morgen,

 

 

 

het uur, mijn koningin, dat gij ze vinden wilt;

 

- in sterrekringen zullen ze om uw handen hangen

 

als gij 't geheim me leert dat in hun herten rilt

 

en dat 'k verkonden zal in mijn geliefde zangen...

Edmond van Offel.