Logo DBNL
Die eerste Bliscap van Maria (1931)

Die eerste Bliscap van Maria

(1931)–Anoniem Bliscapen van Maria–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Bijlage III

Bonaventura - Ludolphiaansch leven van Jezus, Hoofdstuk 1-3. Zie de inleiding, blz. XXVII vlg.

Wat ghesciede eer onse here neder quam.+

ALs een langhe tijt als vijf dusent jaer ende ij hondert een jaer min, elendelic dat onsalighe menscelike gheslacht gequelt hadde ende die oude doot van adam in allen menschen heerscappie hadde, so dat alle dat gheslachte van adam overmits der erfsonden mit gode gheveet was, so dat niemant totter ewiger salicheit comen en mochte, ¶Die heilighe engelen mededogeden den groten val ende waren sorchvoudich om haer wedervermakinge, al hadden sijt oec dicwile te voren gedaen, mar nu naernsteliker ende begeerliker onsen here baden, want si volcomenheit des tijts nu aensagen staen. ¶Die patriarchen ende profeten oec mit onvertelliken || begeerten in veel manieren riepen tot onsen heer, dat+ hi den menscheliken gheslachte te hulp quaem. ¶Waerbi die ontfermherticheit, mit haer hebbende den vrede, clopte totten borsten des vaders. Mar die waerheit, tot haer hebbende rechtvaerdicheit, was daer tjeghens sprekende, als sinte baernaerdus spreect in enen langen sarmoen vander boetscap ons heren: ‘¶Een groot gheslacht onder hem op staende’; mar dat slot sijns sarmoens is dit: Die ontfermherticheit sprac tot onsen heer ende seide: ‘Die redelike creatuer behoeft, heer, dijnre ontfermherticheit, wantse onsalich is ende alte elendich, ende die tijt der ontfermherticheit ghecomen is’. ¶Hier tjeghens sprac die waerheit ende seide: ‘Ic bidde, here, dattu houtste dat woort dattu spraecste: als adam tghe-||bot brake, dat hi sterven soude ende alle+ sijn geslacht’. ¶Die ontfermherticheit seide: ‘here, waer toe hebdi mi gemaect? weet dat ic vervaer, ist dattu nimmermere ontfermenisse en doeste.’ Daer tjeghens die waerheit sprac ende seide: ‘Ist dat adam der sentencien ontgaet die du ghegheven hebste, so vervaert dijn waerheit ende en staet niet in der ewicheit’. ¶Ende als dit dus gesciede, so was dese questie ghesent vanden vader totten soen, so dat die ontfermherticheit ende waerheit dese selve woerden oec seiden. Waerbi men niet gesien en conde hoe die ontfermherticheit ende die waerheit gehouden soude[n]

worden inden mensche. ¶Die coninc ende die wijsheit des vaders doe een sentencie screef aldus houdende: ‘“Die waerheit seit: “Ic+ vervaer, ist dat adam niet en ster-||vet”. Ende die ontfermherticheit seit: “Ic vervaer, ist dat hem geen ghenade en ghescie”. ¶Een guede doot moet ghescien ende elc van beiden sel hebben dat hi bidt”’. Alle die dat hoorden verwonderden hem inden woorde der wijsheit ende volchdens hem dat adam sterven soude, op dat hem ontfermenisse gesciede. Mar vraechden, hoe dat die doot guet mochte wesen, wantsi gruwelic is te horen. ¶Die coninc antwoorde: ‘die doot der sondaren is alte quaet, mar die doot der heiligen is duerbaer ende een duer des levens. Men sueke dan enen die uut minnen sterve ende der doot niet sculdich en is, want hi sonder vlec alre sonden wesen moet; desen en mach die doot niet houden, mar hi sel inder doot een gat maken, doer welc gat adam mit+ sijnen luden sel gaen ende tot ontferme-||nisse comen’. ¶Desen raet behaechde hem allen, mar en wisten niet waer men sulken enen vinden mochte. Waer bi die waerheit ommeliep al aertrijc, mar si en vant niemant rein van sonden, ja niet een kint van enen daghe. ¶Ende die ontfermherticheit sochte inden hemel, ende si en vant niemant die genoech minne daertoe hadde, want dién dese victorie toebehoort, boven wien niemant gheen meerre minne en heeft als sijn siel voer onnutte knechten te setten. Quamen daer om weder totten ghesetten daghe seer begangen, want si niet gevonden en hadden datsi begheerden. Doe sprac die vrede: ‘ghi en weet niet ende denct in uwer herten: die ghene, die den raet gegeven heeft, geve oec die hulpe’. ¶Als dit die coninc verstont, sprac hi ende seide: ‘Mi rouwet dat ic den mensche gemaect+ || hebbe, want ic omden mensche die ic gescepen hebbe liden moet’. ¶Ende altehants riep hi den enghel gabriel ende seide hem: ‘Ganc totter dochter van sion ende segt haer: “dijn coninc comt totti”’. Dit seit sinte baernaerdus: Sich, lieve mensche, in hoe groter vresen stont die mensche ende hoe quaet die sonde is, ende hoe swaer dattet was te vinden verlossinghe der sonden. ¶Hier toe gaven consent alle die hemelsche crachten, ende sonderlinge overdroeghen inden gods soen, dat hi dat werc soude aengaen, want die persoen des vaders is vervaerlic ende hoghe. Ende die gheen die die verlossinge doen soude, moste bidden voer dat menschelike gheslacht. Ende nu wast behoerliker dat die soen den vader bade, dan dat die vader den soen ghebeden+ hadde. || Die vader en mochts oec niet doen. Want die vader ende die soen dan een persoen geworden hadden, hadde die vader vanden mensce geboren geworden. Die heilighe gheest en mochtes oec niet doen. Want so hadden twie sonen geweest inder godheit.

Behoorliker wast dan dattet die gods soen dede, op dat die werelt bider selver wijsheit vermaect worde daer si bi gescepen was. Nu dan soe was vervolt die prophecie here davidts: Die ontfermherticheit ende die waerheit hebben hem onderlinge ontmoet. Ende die gerechticheit ende die vrede hebben hem ondercust.

Vanden leven marien.

EEn mochte dencken vander maget marien, daer dese boetscap aen gedaen was, van wat leven datsi was. ¶Weet, doe si drie jaer out was, wortsi geoffert || van haren ouderen inden tempel+ ende daer stontsi tot haren viertien jaren toe. ¶Ende alstu leeste inder vertoninge datsi sinte elysabetthen der weduwen vertoende: Als hoer haer ouders eerst inden tempel gebrocht hadden, van dier tijt voert so sette si in haerre herten gode te hebben tot enen vader ende dede haer leren die wet gods. Ende mit groter begeerten so was si stadelic denckende watsi doen mochte, datsi gode mochte behaghen ende hi waerdichde haer sijn gracie te geven. Ende si badt mit groter begheerten gracie, te vervollen die geboden gods ende dat hi haer woude doen minnen al dat hi minde, ende doen haten al dat hi hatede. Ende badt om alle die duechden die haer behaechlic maken mochten voer sijn aenscijn. ¶Ende dat hi haer geven soude tijt te leven in welker tijt geboren sou-||+ de worden die heilige maghet, die den soen gods baren soude ende dat hi haer oghen sparen woude dat sise mochte sien, haer voeten datsi gaen mochte tot haren dienst, Haer knien datsi den soen gods in haren scoot aenbeden mochte, haer tonge dat sise loven mochte, Haer handen dat sise daer mede dienen mochte. Si plach oec te bidden om gracie datsi gehoersaem waer den geboden der gesetter bisscoppen des tempels, ende dat hi den tempel ende dat volc gemeenlic houden soude in sinen dienst. ¶Sinte jheronimus vanden leven marien aldus scrijft: maria van den geslachte heer davids was te nasareth geboren, tot jherusalem gevoedt; haer vader hiete joachim, haer moeder hiete anna, haer vaderlike geslachte was van nasareth, haer moederlike gesla || chte van bethleem. Dese reghel ende dit leven plach si te houden:+ datsi vander morgen stont tot tarcie tijt in bedinge was, van tarcietijt totter noenen in arbeide van spinnen ende naeyen, daer si haer broot mede wan. ¶Van der noenen voert so en sceide si niet van haren ghebede, totter tijt toe dat haer die enghel quam ende vandes engels handen eten ende drincken ontfinc. Also datsi in waken altoes die eerste was, in wijsheden die gheleertste, in oetmoedicheden die oetmoedichste, in davidts souter die sub-

tijlste, in caritaten die bequaemste, in reinicheden die reinste, ende in allen duechden die volcomenste. Wantsi stadich was ende van tide te tide in duechden voort gaende. ¶Nie mensche en sachse,+ noch en hoordese toernich. Alle || haer reden waren so vol gracien datmen in haer tonge gode bekennen mochte; altoes was si in bedinge ende in ondervindinghe der wet gods, ende si was sorchvoudich bi haren ghesellinnen, datsi ghenen van dien in enigen reden en vertoernde. ¶In lachen noch in ydelheit en verhief si haer stemme niet; niet ongherechtich, noch hovaerdich en was si onder haers gelike. Sonder oflaten lovede si gode, ende op datsi inden love gods niet ontbreken en soude, wanneer datmense gruete, plachsi te antwoorden: ‘god sijs geloeft’, so dattet eerst van haer gecomen is, wanneer men heiligen luden gruet, datsi gaerne pleghen tantwoorden: ‘god sijs geloeft’. ¶Van der spisen die si ontfinc vanden handen der engelen so levede si, ende die+ spise die haer gegeven wort || vanden bisscoppen des tempels die gaf si den armen. Stadeliken plachmen te sien die engelen mit haer spreken, ende waren haer vriendelic ende ghehoersaem als haerre liever vrouwen. ¶Sinte ambrosius aldus van haer scrivet: Die reinicheit marien sel ons bescreven wesen inder herten tenen exempel, want in haer so licht ghelijc een spieghel die forme der reinicheit ende alre duechden. Si was maghet van lichaem ende van herten, oetmoedich inder herten, swaer inden woorden, wijs inden moet, luttel sprekende, sorchvoudich in lesen, haren hope niet settende inder onsekerheit der rijcheit deser werelt, mar in gebede der armer; si was aendenckende haer werc, scamel in spreken. Enen raetgever haerre sielen en heeft si aen ghenen+ mensche gesocht, mar an gode. Niemant quetsende mit || woorden, mar allen menschen wel gunnende; haren meerren eer bewisende, haren ghelijc niet benidende, beroem scuwende. Wanneer vertoernde si yemant mit woorden, of haer ouders? wanneer verdroet haer des oetmoedichs menscen? Wanneer bespotte si den crancken? wanneer scuwede si den armen? niet wreet in haren ogen, niet onbekendelic biddende. In woerden noch in werken niet onhuesche, haer seden onbegripelic, haren ganc niet onghebonden, haer stemme niet verkeert, also dat die ghedaente des lichaems ghetughe gaven der herten ende een forme der vromicheit. ¶In haren viertienden jaer wortsi getrouwet joseph, bider voersienicheit gods, ende quam weder tot nasareth. Waer of noch jheronimus spreect: Die maecht maria in voert gaender+ ouden so wies || si in duechden. Ende want se vader ende moeder lieten, so ontfincse onse heer. Wantsi stadelic gevandet was vanden engelen ende gebrukende die vandinge gods, ende was over-

vloeyende van allen goede. ¶Als si quam tot xiiij. jaren geboet openbaerlic die bisscop dat die mageden die inden tempel waren ende haer ouderdom vervolt hadden, thuus souden trecken ende man nemen souden. Welken gebode die ander maechden ghehoersaem waren. Mar alleen maria antwoorde, datsi dat niet doen en mochte. Want haer ouders haer ten dienste gods gegeven hadden ende si gode daer en boven reinicheit gelovet hadde, die si niet en mochte bevlecken. ¶Die bisscop des tempels als hi dit hoorde wort hi begangen, want || tjeghens die scrift die seit: ‘lovet+ ende gheeft niet raden’, en dorste gelofte te breken noch en dorste gheen nuwe gewoente onder tvolc laten comen, ende hadde daer om raet mitten oversten wat hi hier mede doen mochte. ¶So datsi alle ghemeenlic over een droghen datmen den raet gods daer of soude bidden, also datsi alle in bedinge vielen. Ende die bisscop ghinc na sijnre gewoenten nemen den raet gods ende altehants, sonder marren, hem allen anhorende, quam daer een stemme uutten bedehuse: datmen die prophecie ysayas volgen soude, sprekende: Het sel uutgaen een roede van der wortel van yesse, datmen dien die maghet bevelen soude. Ende om die te weten sondmen alle die ghene die van der familien of geslachte || davidts waren ende tot haren oude comen, een roede in haer+ hant souden dragen inden tempel totten outaer. Onder welken een was joseph gehieten, wes roede als hise droech ten outaer, bloeyen begonste ende dracht te crigen. Ende een duve quam uutten hemel sittende int overste der roeden, so dat claerlic daer in wort gheopenbaert, dat hi die gheen waer, die die maget soude nemen. So dat daer die bruloft, als gewoenlic was, gemaect wort. ¶Ende joseph ginc tot bethleem te bereiden die dingen die hem noot waren ter bruloft. Ende die maecht maria mit seven ander maechden haer gesellinnen ghinc tot haers vaders huus. Dese dingen die voerscreven sijn mogen wi dencken te wesen gesciet voer die ontfanghenisse ons heren jhesu cristi.

Hoe dat die gods soen marien gebootscapt wort+

NA dien dat gecomen was volheit des tijts, in welker tijt die heilige drievoudicheit gheordiniert hadde den menscheliken geslacht bider geboorten des gods soens te hulpe te comen, die almachtige god den enghel gabriel riep ende senden inder stat van nasareth, totter maghet marien, die joseph getrouwet was, dat hi haer boetscappen soude ende seggen, dat die soen gods haer gedaente begheerde ende haer te kiesen tot sijnre moeder. Ende dat hi haer des vermanen soude ende segghen datsi en blidelic ontfinge, want hi gheordiniert hadde bi haer salicheit des mensce-|| liken geslachts te werken. ¶Hier of sinte baernaerdus seit: Die+

maget maria geciert mit gesteenten der duechden ende mit twievoudiger cierheit des herten ende des lichaems, waer bi si mit haer gedaente ende scoenheit bekent was inden hemel ende den burgher des hemels tot haerre minnen toech, ¶Alsoe datsi den moet des conincs tot begheerten haers neder neichde ende enen hemelschen bode van boven mit hem brengende.

¶Die enghel inghinc tot haer, waer? Ic vermoede in die hemelike slaepcamer, daer si bi aventueren beslotenre doren haren vader hemelic biddende was. Niet en is te begripen dat die engel die dore der maecht yet open vant. Wantsi in meninge altoes hadde+ te scuwen sprake ende oefeninge || der luden, op datsi in haren gebede niet bedroevet en worde, noch haer reynicheit niet becoert en worde. ¶Si sloot dan haer duer op huede der menschen ende niet der enghelen. Sinte Jan guldemont hier of spreket: Die enghel en vant marien niet buten ydelic wanderende, mar alleen, haer inden bescouwenden leven [...]1) oefenende. Ende want si die gracie der werelt niet en sochte, daer om so vant si die gracie ons heren. ¶Die enghel ghinc in totter maecht in die camer, in een hoec des huuskijns wonende, als voerseit is, ende seide: ‘God gruet di, vol van gracien, die heer is mitti, gebenedijt bistu boven allen wiven’. ¶Maria, als si die woerden des enghels hoorde,+ wortsi bedruct, niet van || enigher sondeliker saken, of van dien datsi den engel sach, wantsi gewoen was dicwijl die engelen te sien. Mar si was bedruct in die reden des enghels, denckende vander nuwer grueten, want hi niet gewoen en was haer also te grueten. In welker grueten si haer hoorde loven van drien saken. Ende daer om die oetmoedighe vrouwe bedruct moste worden. ¶Si wort gelovet datsi vol gracien was, dattie heer mit haer waer ende datsi gebenedijt waer boven allen wiven. Ende wantsi oetmoedich was, so en mochte si haer lof niet horen sonder scaemte, ende als een vroede voerhoedige scamel maecht so en antwoerde si niet. Ende die engel, die sake haers drucs bekennende, sprac ende seide:+ ‘En ontsich di niet, || maria, noch en scaem di niet vanden love die ic spreke. Wantet waer is dattu niet alleen vol gracien en biste, mar oec mede alle des menschen gheslachte gracie vercregen hebste ende weder gevonden voer gode. Want sich: du selste ontfangen ende baren den soen des alren oversten, die di vercoren heeft tot sijnre moeder, ende bi di alle die gene die in hem hopen, salich maken sel’. Si doe antwoerde, niet beliende, noch lochenende dese voerseide duechden, mar willende versekert wesen daer si haer veel meer of ontsach. Wantsi ymmer meende haer reinicheit

te behouden, daer om vraecht si den engel die manier der ontfangenisse des sonen gods ende seide: ‘hoe sel dit gescien? want ic mijn reinicheit gode gelovet hebbe, ende inder ewicheit || ghenen+ man kennen en sel’. ¶Die enghel haer antwoorde ende seide: ‘Het sel gescien overmits toe doen des heiligen gheests, die di in eenre sonderlinger manieren vervollen sel ende bi sijnre crachten selstu ontfangen, behoudelic altoes dijnre reinicheit. Daer om sel dijn soen hieten ende wesen die soen gods, want hem niet onmogelic en is. Want elisabeth, dijn nichte, die out is ende ondrachtich, heeft bider crachte gods over ses maenden enen soen ontfangen’. ¶Och lieve mensche, sich ende merc dese dingen, hoe dat die heilige drievoudicheit hier is verwachtende der antwoerden deser maecht ende om dat consent van haer te hebben sijnre sonderlinger gheminder dochter ende begeerlic aensiet haer scamelheit, haer scaemte || ende woorden. ¶Dat hoghe werc der ontfangenisse+ ons heren was een werc alder drievoudicheit, al was dat sake dat alleen die persoen des soens menschelike natuer aennam, gelijc of si drie een van hem enen roc aendeden. Die drie deden een werc, mar een alleen doet den roc aen. ¶Och wat husekijn was dat, daer al sulken werc in gewrocht wort. Want al ist dat die heilige drievoudicheit over al is, nochtant so moechstu dencken in eenre sonderlincheit die hier te wesen, overmits dat sonderlinge werc dat si hier werc [t]1). ¶Sich oec ende dencke, hoe dat die enghel mit groter vliticheit ende waerdicheit, mit enen bliden aenschijn, sijnre vrouwen daer toe pijnt ende brenghet datsi con-|| sent daertoe geve, ende daer om pijnt sijn woerden minlic ende+ wiselic te ordinieren, op dat hi in desen wonderliken werc den wille gods volbrengen mocht. ¶Sich oec, hoe die maghet maria haer hevet scameliken, mit enen vermydenden aenscijn, als of si onvoersiens vanden enghel onbehuet waer gevonden. Ende inden woerden des enghels haer niet en verhief noch oec daer om haer niet groot en achte, al hoorde si grote dingen tot haer spreken, wies ghelijc nye mensche toe en was ghesproken. Mar dit al der godliker gracien toescrijft. ¶Ende ten lesten die vroede maghet, als si alle saken ghehoert hadde, so als wi lesen in der vertoninghe voerseit datsi haer vertoende sinte elysabetthen, haer knien geboecht, || ende mit gevouden handen seide: ‘Siet hier die deern+ des heren, mi ghescie na dinen woerde’. Altehants die gods soen wort gheheel marien soen ende quam inden lichaem sonder marren, ende ontfinc een vleischelic lichaem van haer, ende bleef gheheel inden scoet sijns vaders. Ende inden selven nu so was sijn

siel gescepen ende inden lichaem gestort ende als een volcomen mensche in siel ende in lichaem ende in allen leden des lichaems, mar seer clein, so dat die vergaderinge sijnre ledekijns also clein waren, datmen se claerlic niet en hadde moghen sien noch ondersceiden; mar daer nae natuerlic wiesen in haren lichaem. Mar, als voerseit is, daer en was gheen marren die siel in te storten ende+ die leden te formieren, ghelijc als || in anderen kinderen; hi was oec volcomen god ende volcomen mensche, also wijs ende also machtich als hi nu is. ¶Men vermoedet dat cristus op die achtende kalende van april ontfangen was. Ende daer na over xxxiij. jaer opten selven dach sterf. ¶Van deser ontfangenisse die leerre Ancelmus aldus spreket: ‘O criste, wi offeren di sacraficie1) des loves om die menichvoudicheit dijnre guedertierenheit, die du vertoent heveste ons, den scalken gheboorten, den besondichden ende den verloren brueders. Want doe wi noch dijn vianden waren ende die oude doot haer onrechte heerscappie dreef in allen menscen, daer al adam geslacht mede was bevlect om die eerste misdaet,+ doe ghedochtstu, heer, des || wonders dijnre ontfermherticheit ende saechste neder van dijnre hoger woninge in desen dale des wenens ende der onsalicheit. Du saechste die bedroefenisse dijns volcs ende wortste binnen beruert mitter sueticheit der minnen ende ghewaerdichtste op ons te dencken ghedachten des vreden ende der verlossinge. Ende al waerstu seker die gewarige gods soen, mede ewich mitten vader ende mitten heiligen geest, ende mit hem beiden een wesen, wonende biste in een licht daer niemant toegaen en can, dragende alle dinc mitten woerde dijnre crachten, nochtan en versmaetstu niet dijn hoecheit te bogen tot desen kerker2) daer du onse onsalicheit woutste smaken ende+ ofdoen onse sonden ende ons wedermaken totter || ontfermherticheit. Clein wast uwer minnen, te vernuwen twerc onser salicheit, serubin ende seraphin of enich van uwen engelen neder te senden, mar ghi gewaerdichde selve te comen tot ons, overmits den ghebode dijns vaders, wes grote minne wi ondervonden hebben in di. ¶Wanttu quaemste selve, niet dattu wandelinge deedtste van dijnre stat, mar dattu dijn teghenwoerdicheit ons vertoenste overmits den vleische. Du clommeste neder van den conincliken stoele dijnre glorien in eenre maghet die seer clein was in haren oghen, die daer beseghelt was mitter beloften der reynicheit, in welker maghets lichaem ghi ontfangen wort ende geboren bider+ onvertelliker machte des heilighen geests, in gewarigher || natueren

der menscheit, so dat die sake dijnre geboorten niet en besmitte die mogentheit dijnre godheit in di, noch die maechdelike reinicheit in dijnre moeder.’ Dit ancelmus seit. ¶Die enghel gabriel als hi sijn boetscap hadde gedaen, waerdelic nederbughende ende onser vrouwen gesondende, sceide van daer ende voer int ewige leven, ende vertelde daer dese dingen ende maecte daer een nuwe bliscap ende een nuwe feest. ¶Merct dan ende sich hoe groot die feest van huden is, ende verblijt di in dijnre herten ende maect daghe der bliscappen. Want van beghinne der werelt nye gehoort en was noch nie des hoechtijts ghelijc en was. Want het is huden feest ende hoechtijt des vaders van hemelrijc[.]1), die huden sinen soen bruloft heeft gemaect mitter mensce||liker natueren, die+ hi hem huden onversceideliken2) heeft verenicht. ¶Huden ist feest ende hoechtijt des gods soens, ende die dach sijnre gheboorten in sijnre moeder lichaem, mar hier na uutten lichaem geboren wort. Huden ist feest des heiligen gheests, om des wonderlics wercs willen der ontfangenissen ons heren, dat hem toe gescreven wort ende huden beghint te openbaren den menscheliken geslacht sijn guedertierenheit. ¶Huden ist feest ende hoechtijt der waerder maecht marien, die huden vanden vader in eenre dochter, vanden soen in eenre moeder, vanden heiligen geest in eenre bruut bekent ende ontfangen is. ¶Huden ist feest al des hemelscen heers, want haer wedermakinge beghint; veel meer ist huden oec feest der men-||sceliker naturen, want haer salicheit ende+ verlossinge huden beghint ende die versoeninge alder werelt, want die menschelike natuer huden verheven ende geheilicht is. ¶Huden ontfinc die gods soen een nuwe gehoersaemheit van onser salicheit te volbrengen. Huden die gods soen uutgaende is vanden oversten hemel; huden verblijt hi, gelijc een ruese te lopen die wech onser salicheit ende besloot hem inden maechdeliken lichaem marien. Huden is hi gemaect een van ons ende onse brueder, ende begonde mit ons pelgrimaedse te gaen. Huden een gewaer licht vanden hemel quam om te verdriven onse duusternis. Huden tlevende broet, dat der werelt leven geeft, gemaect is inden lichaem marien, mar inden cruce als in enen oven gebacken. Huden dat || ewige woert vleisce gemaket is, opdat hi in ons wonen+ soude; huden is volheit des tijts. Huden dat roepen ende dat begeren der patriarchen ende der profeten gehoert is ende vervolt, die daer mit onvertelliker begeerten riepen ende naernstelic dies daghes verbeiden. Desen dach van huden is een fundament alre

hoechtiden ende een beghin al ons guets, want tot noch toe onse here tegens tmenscelike geslacht vertoernt heeft geweest overmits der sonden van adam, mar voert hi niet meer toernich wesen en mach, als hi siet sinen soen mensce wesen. ¶Sich, hoe wonderliken werc ende hoe hogen feest het huden is. Het is alte genuechlic ende begeerlic ende mit groter begeerten ende devocien te overdencken al dat in desen dage gesciet is. Dese dingen selstu dencken ende verbliden, ende bi aventuren onse here sel di meerre dingen tonen, dan ic di gheopenbaert hebbe.


Vorige Volgende