De Blauwvoet. Jaargang 2

Zoo ver vervreemd...

Zoo ver vervreemd in hun eenzaam goud
Staan trotsch de boomen van 't beukenwoud.

Zoo onbewogen als eenzamen zijn
Die wijden aan god hun gouden pijn.

Zoo stil en bang voor den storm vervaard,
Hun donkre wortels gekromd in de aard;

Hun stoere stammen, ten strijd gereed
In fier verwachten van wintersch leed.

O, 't laatste loof van het beukenwoud,
De bevende twijg die 't tegenhoudt,

De felste kleur die het eenzaam draagt,
Is dat niet mijn hart, dat niet meer vraagt?

Is dat niet mijn hart, dat geeft en wacht,
En weereloos geeft, en zonder klacht,

En ver vervreemd in zijn eenzaam goud
De donkere wortels in de aarde houdt?

Marie Metz-Koning

Vaassen 1911.