De Blauwvoet. Jaargang 1

De Stad aan den grauwen Stroom.

In memoriam Peter Benoit

Een nevelkleed ligt over de eindloos vlakke velden
Van 't lage land dat in den morgenmist nog doomt;
De zon - verbeidende uchtend klaart het grauw der Schelde
Die tusschen vluchtende oevers bruischend zingt en droomt.

Zij droomt en zingt: en machtig klinkt het lied der baren:
Het lied der stad van aan den grauwen stroom; de trot.
Van 't land en 't rijk waarop haar hooge torens staren
Klinkt luider iedre maal door 't stijgend golfgeklots.

In 't Oosten rijst de zon door de opgeklaarde nevels
Die duizendvoudig tintlen in den hemelbrand;
Haar warme zoen kleurt roos de witgeverfde gevels
Der neergehurkte huisjes over 't lage land.

In glorie vlamt de Stad: het helle morgenlaaien
Begiet de torenspitsen met gesmolten goud,
De stroom rolt gouden baren, gulden wimpels waaien
Aan 't glinstrend takelwerk van 't brandend mastenwoud.

Dan plots ook 't lied der stad! Het dreunt uit bronzen monden,
Een klepelend beiaardlied, wijd galmende over 't veld
Waaraan het de oude fierheid juublend gaat verkonden
Wijl 't machtig op de wiek der morgenwinden zwelt.

En ook het zonlicht zingt. De klanken rijzen, dalen
En huwen 't lied der stad aan 't bruischen van den stroom;
De klankenregen smelt in goud. De zonnestralen
Bezingen 't heerlijk rijzen van den gloriedroom.

Steeds machtiger en luider smelten al de akkoorden
In 't zonne - rijzen samen tot een grootsch gedicht,
Breed stijgende over 't land van op de scheldeboorden:
't Lied van den stroom, 't lied van de stad, het lied van 't Licht.

Paul Kenis