De Blauwvoet. Jaargang 1

Beelden

I.
't Wordt avond.

't Werd avond...

In rozerood-vlammende glanzen ging de zon onder: heel de Westerhemel laaide van gouden purper; diep, in de breed-bruisende bedding van vloed lokten verblindende tintelingen, als van een wondermooi paleis, gebouwd van zonnegoud, onder 't schuim der ruischende baren... Helderblauw, heel licht bijna was de avondhemel, heel rein en puur... Tot opeens aan de noorderkimme een zwart punt verscheen: 't vergrootte, wies, en een donkere wolk, één enkele, kwam dreigend aangedreven, traag, somber onder den mooien koepel, als het storend rimpeltje in 't spiegelgladde vlak van een vijver, als de donkere vlek op 't maagdelijk-blank sneeuwkleed, als het stemming-brekend, harde woorden in 't zwijgend-luisteren naar zoet-zingende harpetoonen, als het flitsen door helder-blijden gedachtengang van een droef, smartevol gepeins.

II.
Avond.

't Is avond geworden...

Donker-blauw koepelt de hemel, hier en daar besprankeld met zilverhel-stralende starren. Alles is heel stille... alleen in de kruinen der zwart-donkere populieren, die staan als roerloos-stomme, sombere reuzengestalten, suist zacht de avondwind... Ginds tusschen de stammen der boomen straalt helder licht: door het groene bladerenwelfsel flikkert het nu eens hel, dan weer verborgen, afwisselend verschijnend als gonsden daar in zoele avondlucht duizenden glimvliegen rond: 't is de gele schijn der lantarens...

Rustig ligt het water van den vijver te glanzen, soms met grillige, fantastische lichtspelingen op de gladde oppervlakte, met donkere schaduwen langs de oevers.

Als een geel-roode, zeldzame bloem hangt de maan te pralen tusschen het loof der boomen, hare blinkende schijf half-verborgen door de spits van den daar-oprijzenden kerktoren, scherp-afteekend op den azuren avondhemel.

't Is alles heel rustig... avondstemming.

III.
Nacht.

In de groote, wijd-blauwe koepelhalle zijn thans alle lichten ontstoken. Helder en vol is de maan omhoog gerezen: haar zilveren licht glijdt over de platte daken der huizen, weerkaatst in de gekleurde ruiten der heerenwoningen. Tusschen het donkerdicht geboomte echter dringt het niet door...

Geen enkel windje rimpelt nu nog het effen vlak van den vijver... geen zuchtje roert: alleen een verborgen nachtegaal zendt helder-trillend zijn zang op in de stille lucht...

Gewijden heilig staart de nacht met zijn duizenden diamanten oogen op ons donkere aarde, waar rustig de menschen sluimeren...

EWALD ARMIN.

Antwerpen, 29-4-10.