Tweemaal dezelfde voornaam (vraagw. 1989, blz. 451)
Het is niet gebruikelijk dat twee levende kinderen uit één en hetzelfde gezin dezelfde voornaam krijgen. Sommigen hebben dan ook de neiging onmiddellijk te veronderstellen dat het eerste kind bij de geboorte van het tweede al overleden is. Nochtans staat dit niet altijd vast; zo waren Willem van Gullik de Oudere en de Jongere, zo vermaard omstreeks 1300 in de Vlaamse strijd tegen Frankrijk, niet vader en zoon, maar broers. Misschien gebruikte men dan om een onderscheid te maken een tweede doopnaam als roepnaam? Maar ook bij het gewone volk wordt dit fenomeen wel eens aangetroffen. Zo wordt in Vlaamse Stam, 1972, blz. 233-234, een voorbeeld uit de 1830-er jaren gegeven, waarbij ook de tweede naam identiek was.
Het verschijnsel heeft dus niet enkel te maken met de Franse revolutietijd. Het is trouwens bekend dat er ook nog andere methoden bestonden om de laïciserende wetten te ontduiken. Herhaaldelijk is al vastgesteld dat de opgelegde invoering van de Burgerlijke Stand door een passief verzet van de bevolking een sterke terugloop in het aantal akten t.o.v. de vroegere Parochieregisters tot gevolg had. Volgens cijfers uit Henegouwen bleven zelfs 5 à 80 (!) % van de registraties achterwege (zie C. Bruneel, in: De erfenis van de Franse Revolutie, 1794-1814, Brussel, 1989, blz. 115). Na het Concordaat werden stilaan betere resultaten bereikt.
J.V.A.
Ze overbloemen dat straf, d.i. overschreeuwen, overdrijven. Geh. te Poperinge. Niet bij De Bo.
Van iemand met vuile vingernagels, die zwart zien van de aarde, zegt men te Poperinge: Hij is in de rouwe van zijn katte. Niet bij De Bo.
Auteursrechtelijk beschermd