Wilbeuren? (Vraagw. 1983, blz. 96)
In de KFV-Mededelingen X (1982), nr. 3, blz 21 publiceerde C. Moeyaert een Duinkerkse tekst uit 1406: ‘... hebben zij ontfanghen vander gracie ende ottroy van onsen gheduchten here den hertoghe van Bourgoigne grave van Vlaendren bi hem ghewilbeurt t'ontfanghene...’. De auteur voegt er aan toe: ‘... wilbeuren is een oud prachtig woord en betekent waarschijnlijk “toestaan”. Graag meer erover als iemand het zou kennen’. K. De Busschere neemt de vraag over: ‘Kent er iemand de herkomst van dit ongewoordenboekte (?) oude woord?’
Dit woord staat vanzelfsprekend in geen enkel woordenboek, omdat het zonder de minste twijfel een verkeerde lezing is van het wel gewoordenboekte woord wilkeuren, willekeuren. In oude oorkonden is het Middelnederlandse wil(le)keuren nl. dé geijkte term voor ‘goedkeuren’. Middelnederlandse vormen van het werkwoord zijn: willecoren, wilcoren, willecueren, willecuren. De oorspronkelijke betekenis van willekeur is nl.: goedvinden, goedkeuring, vrije wil. willekeuren betekent letterlijk keuren of kiezen, verkiezen uit vrije wil, vandaar goedvinden, goedkeuren, toestaan, bepalen, verordenen.
F. DEBRABANDERE
Auteursrechtelijk beschermd