Trouwen of niet trouwen, dat bleef juist bij begijn, kwezel en dibbe onbeslist. Dat aarzelen, dibben (dubben), niet durven wagen, niet riskeren, werd niet geprezen. In de volksgeest was de begijn maar half-en-half, niet in de wereld en niet eruit, in kloosterdracht en toch geen non, erin zittend en toch er weer uit kunnen komen...
[pagina 189]
[p. 189]
In de jaren 1700 werd die situatie van burgerlijke begijn e.d. in de geest van de Verlichting ook gezien als een ‘labiel evenwicht’ een slingeren tussen ja en neen. Het beeld van opgooi, van ‘toss’ zit zelfs in gedrukte refreinen die de jubilerende begijn gaan plagen met o.m. haar volharding in het ‘schier neen, schier ja’.
Doch juist in die tijd groeit de waardering voor begijnen en dibben die de opvoeding van de kinderen gaan behartigen, leer- en speelschooltjes openen en een verdienstelijke plaats gaan innemen in de geschiedenis van het kleuter- en lager onderwijs. Is de ontwikkeling van die ‘kleine scholen’ in de jaren 1700-1850 bij ons voldoende onderzocht?
Auteursrechtelijk beschermd