Biekorf. Jaargang 55
(1954)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermdZo vertelde Leonietje....
| |
De spaarpot in de zimperput.'t Is stijf lange geleên. In de kleene Kaaistraat met al die doodoudewetse dutsen van huizen, stond een oud oud kot van een huis. Da' was toe Djaake Ciessen. 't Was een zeiliemaker van stiel. En 't geene da'k vertellen ga, da was azo: z' hadden da bachten ne zimperpit en dat is teer van versluizen. Als ge daar regelmatig pattatezop ingiet en uwen pot erin afpeurt, | |
[pagina 67]
| |
da komt 'n harde kaste up, 't vervloert en 't komt lijk een steen van hardigheid. Nu, ze mosten dat verdiepen om groter te maken tot dat het zachte grond was en 't water were koste zimperen. Ge moet wel weten: toen waren er nog geen riolen of niet. 't Waren twee vinten gevraagd om die pit uit te kuischen en als ze op 'n zekere diepte kwamen en dat de kaste of was, ze kwamen met hun spa op iets dat zó holde stuikte. Djaake Cies peisde zeere: Oola! 't zit da entwadde in van weerde! 't Gerochte juiste noenen. Ja, mensen, zei hij, 't is tijd om te gaan eten! En de twee vinten gingen naar huis om t' eten. Maar ze waren nog maar er vandeure of de man pakte de spa en stuikte wok 'n kee' er up, en hij voelde dat het lijk houtachtig was en ton gerochte hij geware dat het een houten zware hulle was, wel drie vier vingers dikke. Maa' welheere toch! deur den ouderdom was die pothulle gevort. Ze stuikte in en hij zag dat ze 'n ijzeren pot dekte, waaraan 'n ijzeren ore was. Hij ging 'n haak halen en trok met dien ijzeren haak den pot uit den zimperpit. En of hij verschoot! Verdorelinge, de bovenste lage: 't was al zelvergeld! al vijffrankstukken! en 't onderste was al oud oud goud uit den Spaanschen tijd. Wat deed hij daarmeê? Hij dronk 'n goe teugsje en de twee werkmensen wierden getracteerd en ze wisten niet winne dat er gaande was.... maar de reste was voor 't huis. Hulder huis was een oud kot, die meer stond om in te vallen dan om rechte te blijven. En de mens heeft z'n huis hersteld en ook zijn functie. Alzo is Djaake Cies man geworden! | |
De ponke in den heerd bij Wanne uit de Valke.In de Valkestrate weunde Wanne in ‘De Grote Valke’ nevens ‘Sint Antone’ maar ge hadt er Eduard Schacht ertussen. Wanne is lange dood. Ze was al 'n geheel oudewets mens met een wit gepuupt mutsje - Amelie Filliaert puupte ze altijd - en ze was schoone weie! Ze droeg gouden klokken in heur oren. 't Waren druivetakken; kijk, ze waren wel zolang lijk 'n halve vinger! En z' had 'n blauwe stoffierok: dat was dik goed lik van pardessus. De Zondag stond | |
[pagina 68]
| |
ze daar met 'n klaar geperkte schorte en in de wekedagen, blauwe. 't Is lik da'k ze nog zie.... 't Was ton nog de maalpost die liep van Oostende naar Veurne en hij stond altijds aan ‘De Papegaai’ waar nu 't College staat. Hij kwam 's nuchtens binnen te zes en half en kwam 's avonds weere te zes en half en reed ton deure weer naar Veurne. 't Is lange geleen, en up 'n zekeren avond kwam er familie van Oostende bij Wanne uit de Valke. 't Waren twee vinten en ze kosten niet weere naar huis. ‘Kunme wiender hier niet logeeren?’ vroegen ze. ‘'t Is maar platse op de vaute,’ zei Wanne uit de Valke. ‘Maar je mag daar slapen osje durft!...’ ‘Ewê, van winne zou' me wij nie' durven?’ ‘Hier kan er niemand slapen!’ zei Wanne uit de Valke. ‘Ewê, wat hapert er hier?’ ‘Ja, welheere, dat is hier kalaberinge 's nachts. 't Is hier altijds bij nachte zulk aardig geruchte dat er hier niemand kan slapen. Maar osje durft, je mag giender weie...’ En die mensen zijn naar hulder bedde gegaan op de vaute bij Wanne uit de Valke en gauw in slape gevallen, maar endelinge wakker gekomen deur geruchte dat ze hoorden, maar niet wetende winne dat 't was. Maar die mensen hielden hulder stijf stille in bulder bedde en in plaatse van te slapen, ze hielden bulder wakker. En kijk, verdorelinge, in de voorzichtigheid zagen ze da' twee mannen binnenkommen met een keersepanne en die tegen mekaars zeiden: Zou t'en wel vaste genoeg slapen? We gaan ne kee' gaan kijken. En een van de twee is gaan kijken. Hij gaf de twee vinters in bedde 'n ferme schuddinge en trok een brokke dekkinge af en hij zei: Ze slapen vaste, we gaan nu aan 't werk. En ze zijn naar den heerd gegaan en hebben een tichel uitgenomen en een grote zak geld uit den pit gehaald en geteld op tafel. En als ze da' geld geteld hadden, hoorden de vinters zeggen: Ja, alles is juiste en we gaan 't opruimen en de papieren erbij. En ton verdwenen die onbekenden. Als het nu nuchten was en bij de kimminge van den dag, zijn die mensen van Oostende upgestaan en Wanne uit de Valke vroeg of ze wel geslapen hadden? ‘Extra-goed!’ zeiden ze. ‘En hé-je van niet gestoord geweest?’ ‘Ja'w, we keken met een oge half toe.’ | |
[pagina 69]
| |
En ze vertelden 't gene dat ze gezien en gehoord hadden tegen Wanne. En ze hebben ton alles uitgehaald van onder den tichel uit dien pit. En die mensen zeiden: Kijk, ga naar den paster en vraagt wat die papieren toch meugen zijn en winne dat er mee te doene is? En Wanne uit de Valke is gegaan. Ze kreeg klaarte en bracht 't al up zijn plooi: Ze voerde de papieren uit en d'overschot was voor heur en ze zette een stage up heur doeninge in de Valkestrate. En ze 'n heeft nooit of nooit iets meer gezien of gehoord bij nachte. P. Declercq |