Biekorf. Jaargang 54

[p. 179]

In Memoriam.
Kapelaan Lamerant van Reningelst

Op 12 Febr. 1953 overleed te Ieper de negentigjarige rustende kapelaan Gustaaf Emiel Lamerant. Geboren te Reningelst op 3 Jan. 1863, werd hij priester gewijd te Brugge 15 Juni 1889; hij had het zeldzame geluk zijn gouden en diamanten priesterjubileum te kunnen vieren.

Na zijn theologische studies werd Lamerant in Oct. 1890 onderpastoor op de St. Magdalena te Brugge; om wille van zijn al te voortvarende persoonlijke opvattingen, o.m. op democratisch gebied, werd hij in Mei 1897 verplaatst naar Watou waar hij een goede tien jaar als kapelaan werkzaam was. Hier nam hij Nov. 1908 ontslag en ging zich vestigen als habituant in de schaduw van de Sint-Maartenstoren te Ieper. Gedurende de oorlog 1914-18 verbleef hij achtereenvolgens te Reningelst, Watou, Winnezele, De Panne; in 1918 nam hij zijn intrek te Veurne om in 1922 voorgoed naar Ieper terug te keren.

Lamerant heeft aan Biekorf meegewerkt vanaf 1911. Hij begon er met een historisch-geografische studie over de richting van de Nederschelde (22, 1911, 49-59). Het volgend jaar leverde hij een studie over de plaatsnaam Reningelst (23, 1912, 177; 209). Verder plaatste hij alhier bijdragen over gedenkwaardige mannen van zijn geboortedorp: over de geloofsheld Karel Ryckewaert (25, 1914, 109); over de in 1568 ter dood gemartelde drie priesters van Reningelst en de echtheid van hun begraafplaats (29, 1923, 121; 124; 249). Reeds vroeger had hij elders (Annales Soc. Emulation, 59, 1909, 226-249) over dat laatste onderwerp gehandeld. In 1928 deed Lamerant op eigen kosten een gedenkzerk oprichten te Dranouter, op de zuidhelling van de Zwartenmolenberg, op de plaats waar de drie gemartelde priesters van Reningelst ge storven zijn.

Lamerant voelde zich zeer aangetrokken door de Bijbelstudie. In 1921 publiceerde hij (Brussel. Standaard Periodica) twee bundels met een zeer persoonlijke uiteenzetting over de zondvloed, de ligging van het aards paradijs, de tijdrekening van Adam tot Mozes en de voornaamste eerste afstammelingen van het eerste mensenpaar. Talrijke handschriften met studiën over het Oud Testament en de Apocalypse konden, omwille van de Freudiaanse tendenz, geen imprimatur verkrijgen en bleven onuitgegeven.

[p. 180]

Bij zijn terugkeer te Ieper in Mei 1922 ondernam Lamerant vruchteloze opgravingen in de puinen van de Sint-Maartenskerk om er het vermoedelijke graf van de glz. Margareta van Ieper terug te vinden.

Meer en meer werd de devotie tot O.L. Vrouw van Thuyne hem bijzonder dierbaar. Om de verering tot de patrones van Ieper bij het volk dieper ingang te doen vinden, schreef hij in 1929 het devotieboekje ‘O.L. Vrouw van Thuyne’, uitg. G. Bras-Tavernier, Ieper. En op de plaats, waar tot in 1578 buiten de oude Boezingepoort, langs de weg naar Boezinge, de aloude parochiekerk van ‘Brielen-kercke’ te Ieper had gestaan, liet hij met eigen gelden een schone kapel bouwen, die te Ieper in de volksmond de naam draagt van ‘Lame rant's kapelle’. Ieder jaar op een Zondag in Mei richtte La merant een bedevaart in naar deze kapel. Een talrijke schaar gelovigen trok vanuit de Sint-Maartenskerk al biddende naar het heiligdom, vergezeld van de geestelijkheid. Gekomen bij de kapel, die veel te klein was om al het volk te bevatten, bleef de menigte stilhouden op de steenweg en een predikant, rechtstaande in een open auto, hield er ieder jaar het sermoen in open lucht ter ere van O.L. Vrouw. Daarna schoof het volk binnen in de kapel, waar gezegend werd met een relikwie van O.L. Vrouw.

In 1911 gaf Lamerant bij Caliewaert-De Meulenare te Ieper een verzameling ‘Vlaamsche Wondervertellingen uit Fransch- Vlaanderen’ in het licht. Deze bundel, die 13 vertelsels van éénzelfde verteller bevat, is naar het oordeel van H. Stalpaert ‘in zijn trant het beste dat we bezitten’. (Biekorf 47, 1946, 62). De Standaard-Boekhandel zorgde in 1929 voor een herdruk en liet in 1951. onder verscheidene titels, deze van ouds geliefde verhalen in kleine bundeltjes een derde maal verschijnen.

Lamerant liet een merkwaardige verzameling boeken na, die hij met liefde had bestudeerd en waaronder de Gewijde Boeken hem het meest hadden geboeid. De vrome wens, die op zijn doodsanctje te lezen staat, maken wij ook tot de onze: ‘Moge hij thans God zelf aanschouwen waar alle sluiers voor zijn ogen wegvallen in de hemel!’

P. Declercq