Biekorf. Jaargang 53

[p. 71]

Mengelmaren

Placcaet van mijn heer den vasten.

vasten bij der gratie van luttel eten, keyser van abstinentien, altijt vermeerder des appetijts, koning van hongerien, arshertogh van seevaerden, ende visscherien, hertog van steur, salm, cabilliauw, elebot, vloot, pladis, en alderhande zeevis, prince van snoecken, carpels, truyten, braesems, wit vis, palinck, en alle inwoonders der soete waeteren, graeve van vis a la doube, anchovis, spierinck ende schollekens in d'olie, palsgrave van harinck. pekelharinck, sprot, stockvis, aberdaen en shellinck, marckgrave van mosselen, oesters, gernaes, kriften en krabben, marquis van sallade met een boeckharingsken, olie en asin, cappers en anjoen, loock en mostaert, tot den vis, baron van potagien, bier en broodt, rijspap, ereweten, en boonen, raepen, pastenaken, caroten, poreien, heere van specerien, composten, ciropen, honing, succaden, amandels en vijgen, rosijnen, pruymkens en daedels sonder te vergeten crombrodt, pepercoecken, geginecoecken en slangen met denobele koekskens a la mode en craekelingen, groot commandeur van vasten daegen, vigiliën, quatertemperdaegen, mager bancketten, en collatien, dominateur in ijdel cruycken, en drayende hoofden, doen te weten

aen al onse officieren, ondersaeten en vassaelen wie dat sij souden mogen wesen, dat sij terstont dese opene brieven van placcaet ontfaen en gesien hebbende, die van stonden aen ter executie leggen, en alomme in heuren bedrijve ter plaetse daer men gewoonlijck.

- Voor gelijkvormig afschrift uit Cod. 495 van de Stadsbibliotheek te Kortrijk, een los blad, waarschijnlijk dagtekenend uit de tweede helft van de 18^e eeuw. Het stuk geeft ons in ieder geval een bijzonder treffend overzicht van de verschillende voedingswaren, die de vastentijd nog lichtjes verguldden!

Men vergelijke over Vastenspise: Biekorf, 1932, blz. 46-53.

H.S.

Verering van de H. Dympna te Kortrijk.

In 't kapelletje van het Bagaertshof (St. Jansstraat) te Kortrijk dient men O.L. Vr. ten Olmen ‘voor de koorts, kramp, greyffeel en steen’. Het beeld, afkomstig uit de verdwenen kapel ten Olmen, staat er boven het altaartje en de muren zijn bedekt met allerlei plaatjes van dankbaarheid.

In dezelfde kapel, achteraan in de hoek rechts bij het binnenkomen, staat er een beeld van de H. Dympna.

De portierster zei me dat men daar veel komt dienen, meest voor O.L. Vrouw tegen de krampen, maar ook veel voor de

[p. 72]

H. Dympna voor de zenuwen. Bij het beeld van deze heilige hangt een gedrukte kaart vermeldend dat zij aangeroepen wordt ‘tegen zinneloosheid, zenuwziekten, hoofdziekten, krankheid en lamheid’. Een geschoolde hand heeft onder de gedrukte tekst bijgevoegd: ‘en neurasthenie’. Tussen plaatjes en kaartjes van erkentelijkheid hangt een kader met de attestatie van een relikwie der H. Dympna, gegeven op de kanse larij van het aartsbisdom te Mechelen 16 Mei 1907.

E.N.

Kif-Kif.

- 't Is kif-kif.Zo hoort men van geletterde en ongeletterde om te zeggen: 't is 't zelfde, 't is eender, 't is lood om oud ijzer, 't is al zakken na zaad, al zovele appels als peren, al zolang als 't breed is, enz. En ook de Fransman zegt: C'est kif-kif. 'n dezelfde betekenis.

Hoe is die zegswijze bij ons doorgedrongen?

Dat is gebeurd in de oorlog 14-18. In het Frans leger waren er toen allerhande kleurlingen, gele, bruine en zwarte soldaten ingelijfd: Algerijnen, Kabylen, Senegalezen e.a. Van die mannen hoorde men soms: C'est kif-kif. En vroeg men uitleg, dan zeiden die knapen: C'est la mâme chose. Die mannen trokken weg, maar hun kif-kif lieten ze hier achter: en 't woord heeft hier goed zijn weg gemaakt.

A.B. Stavele

Vercoullie noteerde het woord en vertaalt, naast de gewone betekenis, ook nog met: stipt, precies, langzamerhand.

Kif kif behoort tot de algerijns arabische dialecten en betekent er: eender, gelijk, fr. comme comme. Het woord werd door de soldaten van de ‘armées d'Afrique’ en de Légion Etrangère in de Franse gebieden in omloop gebracht. Bloch-von Wartburg geven als oudste vermelding in de Franse, woordenschat het jaar 1894 op.

B.

Gulden sporen te Maastricht? Een vraag.

Bij A. Duclos (Onze Helden van 1302, blz. 453; Roeselare 1902) lees ik het volgende: ‘Willem van Gulik zond ook eenige van die sporen [van gevallen Franse ridders] naar Maastricht; maar wat er van geworden is, heb ik niet achterhaald.’ Waarop steunt die bevestiging van de geleerde schrijver? een bron duidt hij niet aan. Kan mij iemand de weg wijzen naar de letterkundige bron van die ‘Sporen van Maastricht’?