Biekorf. Jaargang 51

Schuilplaatsen van het H. Bloed te Brugge

Biekorf, hierboven blz. 17, drukt een passus over uit de ‘Gedenkweerdige Aentekeningen’ van J.K. Verbrugge, betreffend de schuilplaatsen van het H. Bloed in de Beloken tijd Algemeen wordt aangenomen dat Lodewijk Donche de relikwie wegmetselde in 't ouderlijk huis der Latijnse Schole, waar nu de Teresiaantjes wonen. En dat, wanneer, in 1812, dat huis verkocht werd, Donche de relikwie overbracht naar 't huis van Juffrouw de Pelichy, aan 't Potshoofd, nu het Sint-Lodewijkscollege. Verbrugge weet meer: tussen de Latijnse Schole en 't Potshoofd is er nog een derde schuilplaats: ‘een kleyn huysken dezer stad’. En 'tis niet Donche, maar baron de Pelichy die de relikwie van dat ‘kleyn huysken’ naar zijn tante bracht. Ja, daar zijn wel dingen bij Verbrugge die niet kloppen met de werkelijkheid. Dit overbrengen naar ‘'t kleyn huysken’, zou gebeurd zijn bij de dood van vader Donche. Dat komt niet uit. Vader Donche stierf in 1815, en in 1812 is de relikwie al in de Dweersstraat. Ja, maar Vader Donche verliet de Latijnse Schole in 1808, om te gaan wonen te Sleidinge. En, wordt er gevraagd, zou 1808-1812, de tijd die verliep tussen 't weggaan

[p. 42]

van de Donche's en de verkoop van 't huis, de tijd niet zijn van ‘'t kleyn huysken’?

Dat kan niet. Volgens de akte zelf van de Gentse vicarissen, akte opgemaakt de 21 April 1819, de dag dat het Heilig Bloed weerom te voorschijn kwam. (Deze akte staat in extenso, met enige latijnse spelfouten, in Gailliard, Recherches historiques sur la Chapelle du Saint-Sang, blz. 254 ss.) Donche is aanwezig en zijn getuigenis komt vooraan. Hij zegt uitdrukkelijk dat de relikwie weggemetseld bleef in een muur van de Latijnse School tot den 9 Mei 1812; en dat hij, dezelfde dag - dicta die - de relikwie gans alleen - solus - overbracht naar 't huis van baron Jan de Pelichy (in de Nieuwstraat). Quo stipatus absque mora: En met baron Jan aan zijn zijde, droeg hij aanstonds de relikwie naar de Dweersstraat. Daar zijn dus een hoop dingen die anders verteld worden bij Donche en bij Verbrugge. Maar wie gaan we nu geloven? De man die, voor z'n plezier, zijn aantekeningen neerschrijft, waarin natuurlijk ook dingen voorkomen van horen zeggen. Lijk dat wij zelf zouden opnemen. Of die uiterst secure Donche die, als voornaamste getuige, in zo'n plechtige omstandigheid, over zulke gewichtige dingen hier komt zeggen wat hijzelf deed. En dat met zulke nauwkeurige opgave van tijd en omstandigheden, dat we dadelijk voelen hoeveel belang hij aan dat alles hecht. Voor mij moet de vraag zelfs niet gesteld worden.

M.E.