Biekorf. Jaargang 42
(1936)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 69]
| |
 | |
Een koningskind!...Tingeling! Tingeling! - Nèh! ze klonken twee keeren, 't was met de melk... Poussette, de katte, kwam van den trap gerobbeld en stond al bij de voordeure, gelijk gespogen: Miauw, miauw!!... Iefvrouw Paanooghe uit de Maagdenstraat - een oude dooze van diepe in de tzestig, en 't leelijkste schepsel van geheel Westbrugge* - kwam al slufferen opendoen en met 't melkpannetje in heur hand. - Dag Iefvrouw. - Dag Theophiel, een half pintje, man. - De Keunink heeft alzoo nog e' kir e' kindtje gekocht ei, iefvrouw? - Wadde wadde wat zeg'-je? en alles goed afgeloopen? - Alles in 't beste en zonder beenbrake! - O! Quel bonheur! Dat is goed nieuws! En wat heeft den Heere verleend? - 't Is en dochter van dezen keer... Theophiel haakte z'n eemers aan 't jok en stak de strate over. Iefvrouw doog de deure toe met heur achterste, sloeg in vreugde en vervoering de oogen ten hemel, en met de melkpot in beider handen gelijk een offerande, en de kwispelende katte aan heur voeten: - Une princesse! Heures propices, laissez moi savourer les rapides délices du plus beau de mes jours! Kom', Poussette, zeere de melk op gezet, en 't vendel uit gehangen! Vive la Princesse! jubelde 't mensch, en klauterde met de gauwte de trappen op naar 't vuillijnwaadkamertje... Zeere e' keer in de strate een oogstje geslegen: noch vendel, noch vane, noch broekske te ziene; ze was deGa naar voetnoot+ | |
[pagina 70]
| |
eerste te wege, de eerste van g'heel 't gebuurte... maar ze moest heur haasten, natuurlijk. In een houten rek stonden vijf-zes suikerkisten geschikt, en op ieder was er een papiertje geplakt, zorgzaam en op z'n iefvrouwtjes: Chapeau no 1 à l'aigrette; chapeau-Paradis; mon chapeau le moineau; mon châle des Indes; en eindelijk in groote schoone ‘lettres couchées’: le Drapeau National. Dat vendel uitsteken was altijd een werk van den duivel: al die kisten stonden op malkaar, en om daar eene van onder uit te halen, al die andere eerst af te pakken,... en toen die touwe aan dat vendel en aan dien stok! Djeemenis credo! En jamaar, die touwe was sinds jaren al vol knobbels en knoopen, al met einden en steerten aaneen gebonden, en plukkevort. Zwijg' toch! 't was te ontziene, als ge albij tzeventig jaar oud wordt, en nog dien zwaren bliksem van een stok moet uitsteken... Neen dat was manswerk, dat was peerdenarbeid! Ongelukkiglijk daar 'n woonde alzoo nievers geen ‘mijnheere’ in 't ronde, van heur kaliber, of een ‘bon petit vieux’, die gehandig en gedienstig genoeg scheen om een handtje toe te steken. - 't Is toch spijtig, zuchtte 't mensch, dat Charrel Coorns zooverre woont, dat ware de man; maar van Schottebolle* naar 't Galgenhof*... 't is lijk aan de achterdeure, 't en kan niet zijn! Iefvrouw zweette en klauwierde om dood, maar 't moest en 't moest, en 't ging! Daar was een knoop die door de ooge niet 'n kon, en zoo ging de stok den drieruiter* uit, en hong de vlagge een ziertje meer dan ten halven den stok... Al met en keer ze hoorde een ziedinge in de keuken... de melk! de melk liep over, en de brandreuke stoorde seffens g'heel thuis deure!Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 71]
| |
- Tant pis! zei Iefvrouw in heur vier, 't is voor 't welzijn van ons prinsestje, en flotte mon petit drapeau!... Maar 't begon nu in eens te regenen, water te gieten met eemers uit de lucht! De tricolor hong slop en slonk te krijschen in de natte: - Tut, tut, tut, tant pis! De Koning der Belgen die een dochter koopt, dat 'n gebeurt alle dage niet!... Comme elle doit être charmante la petite!... Adorable!!... En de oude sloore zette heur voor 't oud uitgemijterd klavier en droomde... droomde: mocht ik... O! mocht ik maar een zijden kleedtje maken voor ons prinsestje! Langzaam liet ze heur knobbelvingers wandelen op het klankberd... en ze kreesch... en ze zong: Une larme est toujours sincère quand la larme vient du coeur!... Wederom keek ze de straat in, rechts en links... nog nergens een tweede vlagge te bespeuren! Zwijg'! daar 'n was nog niemand die 't wist!... Dan, met voldoeninge, ze krinkelde van voldoeninge, preusch lijk dertig, trok ze naar heuren boudoir, en vóór de coiffeuse deed ze heuren besten halsketen aan, stak een belgsch streksken op de borst en lei een lekske rouge de théêtre op heure gerimpelde kaken ‘pour réparer des ans l'irréparable outrage’... 't Was toch feestdag vandage. - Poussette ma petite, riep ze met een engelachtige inzachte stemme, gelijk van een moeder die haar keppekind roept, kom' schoone zeere naar 't vrouwtje, Poussette! De katte, dat bedorven sliet, kwam al lekkebaarden den trap op; ze blonk van weelde, en zat in een wup op den schoot. Daar kreeg ze van iefvrouw ook een tricolore lintje rond den hals, en een to(o)tje op heur katteneuze. Poussette neep heure oogen gelukzalig open en toe, en liet den top van heuren steert stilletjes stilletjes weg en weêre wikkelen. - Me' klavertje, me' stinkertje, m'n eenig kamera(a)dtje, gij me' suikerbeetje, 'k wenschte dat je 't prinsestje ware: 'k zou-je Eulalie heeten, - mijn mama heette ook Eulalie -; en 'k zou-je zoo geren zien en zoo warm dekken! En 'k zou-je toogen aan 't volk van op | |
[pagina 72]
| |
een balkon, en ze zouden roepen: Vive, vive la belle princesse Eulalie, et vive la glorieuse Patrie! De katte was dat lamoezen gewend, ze liet heur kruisbeende omverre vallen in iefvrouws armen, sloot heure oogen dichte en 'n bezag geen menschen meer. - Dors, ma chère petite, cueille dès aujourd' hui les roses de la vie... Iefvrouw stond voorzichtig op, voorzichtig om heur lievelingske niet wakker te maken, en wandelde voetje voor voetje tot aan 't venster. 't Was lijk uit met regenen, de wind stak op en 't vendel vlamde in de lucht. 't Was noene geworden, en zoudt ge 't gelooven, ze was nog altijd de eerste en de eenigste ‘pour arborer le suhlime emblème’. - Sales gens, grijnsde ze, dat zijn toen van die vlamingen, z'hebben lijk van den duivel in! Que diable, waar zit dan de vaderlandsliefde van al dat gepeupel hier in 't ronde? 't Zijn al aktivisten, en te dom om hooi te eten uit 'en flessche. 't En is niet uitstanelijk zoo 'en opienig*, wrokkig, koppig volk! Dat 't maar voor den 11n Juli ware! 'k En kan 't niet meer zien, raasde 't mensch, maar z'n was van 't venster niet keerlijk. Bezie me die meisedrendels, wat groeve steke van vrouwvolk! Je 'n moet niet vragen of ze zitten aan den boord van 't nest, gereed om uit te vliegen met den eersten den gereedsten! En die Falentine met g'heel heur klik jongens, une lapinière, quoi!... Que c'est immoral! Z'hangen m'n neuze en m'n kele uit! En is er daar toch niemand die heur dat kan inculqueren dat ze een idéal supérieur moet hebben?! C'est la grandeur des folies!!... Iefvrouw Paanooghe, och arme, 'n had er in 't geheele geen deugd van, heur herte joeg lijk een blaasbalge; ze kreeg er warm van en ze zag rood lijk 'en pioene... Eén dingen: 't was goedkoop in kolen, want 't was koud buiten. - En 'k en hoore ik de triomfeklokke niet; en moe-Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 73]
| |
ten er geen honderd kanonschoten gelost worden, dah? 'k Weet 's wo nd er of de(n) drapeau op d'Halle zit,... met al die demokraten in ons bestier! 't Is jammer dat 't zoo en vuil weêr is, 'k zou m'n hoed aandoen en gaan kijken. Met die Capucienen en die statie vóór eens neuze, e' mensch 'n weet hier van tuiten noch blazen. Dan stak ze Poussette in de lucht, bekeek de beeste sterrelinge in 't kalk van de oogen en met een heilige vervoering: - Mon amour de petit chat, sprak ze, toi du moins tu es une patriote!! Achter 't noenemaal en 't noenetukske besliste iefvrouw, blijmoedig en geestdriftig alle werk van kante te laten: 't was feestdag, 't was nationale feestdag; 't was nog erger dan een zondag, noch slechter dan een hoogdag! De strate - och God - de strate 'n was heur 't bekijken niet meer weerd; al die daar oekerde en woekerde, kon gestolen worden! Vóór de beeltenisse der koninklijke familie ontstak ze 'en keerse. Had er iemand van die flaminganten durven een vinger naar uitsteken.., ze stond gereed om met heur nagels en haarspellen de oogen uit z'n hoofd te halen. Ze was meester in heur huis, en ze deed wat ze wilde, voilà! De avond verzonk in de natte en de vuiligheid, de wind was uitgewaaid en 't goot water, wederom gieten: Arme tricolor!...; en wat een verdrietige(n) triestige(n) eerste(n) dag voor dat prinselijk kindje! Iefvrouw Paanooghe lag in de kussens van heuren leunstoel, met de katte op heuren schoot en, in 't heimelijk licht van de twee druipende keersetoptjes, ruischten lijze, zacht en roerend les meilleurs poèmes lyriques de la langue française: la Belle Vieille van Maynard; Puisque j'ai mis ma lèvre van Hugo; Prière de Femme van Mad ame Desbordes; Green van Verlaine, en zooveel andere touchante dingen die 't gevoelig hert van de oude jonge vrouwe met zoete zaligheid overgoten, en heete romantieke tranen uit haar glinsterend oogenpaar te | |
[pagina 74]
| |
duwen zaten lijk 't water uit een sponsie. 't Angelusklokske moest er tusschen komen om 't mensch wakker te schudden; ze verschoot heur dood: zoo late al! - Kom' katje, canjardtje, me troetelkazakstje, 'k ga je nog een lekske melk halen en me gaan je toen zeere met jen papbaard wegdraaien, Men gaan niet langer oppolken en trachten e' kir en goe' nachtje te slapen, daar 'n is toch buiten noch feeste noch foore te ziene; noch zoovele niet van en fakkeltocht... da't 's Brugge! Moedeloos strekte de vrouwe hare leden op het bedde van acajou-plaqué... Vaneigen dat 't op strate altijd maar voort stroomsgemoed aan 't vlagen was, met moete, met snoertjes, met blazetjes.,. En 't vendel dat buiten hong, moedermensch aleene binst g'heel den nacht, dien geweldigen, ijzelijken, afgrijselijken nacht... schamel vendel! Zie, dat vond ik toch gemeene van die iefvrouw, en te weten nog van zóó en iefvrouw!! Tegen den uchtend stopte de regen, maar toen volgde er een stormhooze om huize en kluize glad op te pakken en plat te leggen. De belgsche vlagge sloeg en kletste wreed om hooren,... de naad begaf, 't rood scheurde, ging de lucht in, vloog lijk de varende vrouwe alover de strate en bleef haperen aan de knie* van een vensterraam op 't tweede verdiep bij de Capucienen!... Lucie Alling van 't Van Voldenhuis*, die naar de eerste messe trok, 'n zag er geen dag deure: - Zijn de Paters nu ook al sosjalist geworden, dacht ze; ... Nè! en ginder iefvrouw Paanooghe... flamingant!? Waar halen ze 't uit? Nu elk moet z'n waarom weten. Iefvrouw binst den middelen tijd lag in bedde te draaien en te keeren; ze was van de mare bereên, en droomde: leelijke leelijke droomen! Ze zag een zeeGa naar voetnoot+ | |
[pagina 75]
| |
van verbrande melk aangestormd komen, g'heel heur bedde ging overspoeld worden, en ze 'n kon geen voet verzetten! Ze zag een belgsch vendel dat dwarrelde in de wolken en in flenten omleege kwam; ze zag een allerliefste prinsestje dat om hulpe kermde; ze zag het door de bulderende golven met doeken en bunsels en met g'heel de sentelewaassie* zoo jammerlijk verzwolgen worden; ze zag een stakketsel vol van huilende flaminganten met roode fakkels, lijk brieschende leeuwen aan 't dansen! en boven al dat geweld hoorde ze de zware donderende noodklokke van de viertorre... tingeling! tingeling!... - Sapperde pietjes! Iefvrouw schoot wakker, Theophiel de melkboer was daar al, en ze lag nog te slapen... In een wup was ze er uit, met een zwaar hoofd, een hoofd vol kalsijsteenen; in ‘pinwaar japonais’ en 't haar in heur tanden, kwam ze de deure opendoen. - 't Vendel heeft 't verre gehad, ei, iefvrouw?... 't Was 't eerste dat Theophiel zei. Mamzel Paanooghe stond aan den grond genageld, 't sloeg in heur beenen. - En wat is er gaande, dè? vroeg de vent al melk scheppen. - Maar man toch, zuchtte iefvrouw mistroostig, g'hebt het gisteren zelve gezeid: de Koning heeft een nieuw dochtertje...! Theophiel snakte hem rechte, bekeek de vrouwe met àl z'n oogen... stomonnoozel weg: - E'jamaar, sprak hij, e'jamaar... 't is onze(n) bakker hier uit 't Klokstretje, Fikken De Keuninck, die 'en... die 'en Sara gekocht heeft... K. De Wolf.Ga naar voetnoot+ |
|