Biekorf. Jaargang 41

[p. 210]

Colettenunnetjes.

DE menschen zien ze zoo geren! 't Volk van den Sulferberg, van 't Arsenalstraatje, van de Acht Zaligheden, alla g'heel dat geweste dààr is er zot van. Al die ze kennen in Brugge zouden voor de Clettenunnetjes door een vier gaan. Menschen van de wereld die kloosterzusters alzoo beminnen, dat komt men niet vele tegen. Van ieder nunnenklooster weet men in Brugge een ditje of een datje te vertellen, maar van de Arme Claren?... niet anders dan goed! Dat zijn hemeldievetjes! Iedereen steekt met liefde een handje toe om die schamele dutstjes te helpen. G'hebt daar, bij voorbeeld, dien apotheker... ehwel, z'n potten, z'n pannen, z'n flesschen, z'n doozen... 't staat al open, breed open voor hunder. Ze betalen met nunnegeld of gebeden. En, biechtewaar, de mensch ondervindt er den deugd van in gheel z'n doeninge.

- 't En is maar een dingen spijtig, zegt hij, dat ze zoo weinig ziek zijn.

En dat is waar: ze leven daar honderd jaar achter die traliën en kunnen z'n ‘meitecine’ gheel goed missen.

Dat 'n is ook niet te verwonderen. Men zegt gemeenlijk dat de ziekten al door den mond in 't lijf kruipen tegare met de goe' beetjes, tegare met die levende versche kreeften, met die oestertjes die naar u lachen, meê met die gepeperde en gepijkelde beafstukken, die gekruide hameienboutjes, dat brandig zwijnevleesch, die licht-aangekomene hazen en patrijzen, die Bordeaux van lek-m'n-lippe en die lauwe looze Bourgogne!... Maar dat is nu juist al mondspel waarin die zustertjes van Sinte Clara zoo gerust zijn als in stijfpap. Die menschen leven immers met dingen die ze krijgen, heel dikwijls van lieden die 't niet breed 'n hebben. Kleene pezelinge van paling, deerlijke pietermannetjes, koppen van kabeljauw, pruts van gulletjes, rochevlerkskens met e' reukske, fletschen en fleeuw-

[p. 211]

schen bucht, gemeene sleuveringe en afval van de visschemarkt... dat is kost voor hunder, met 'en onnoozel zuiptje bloot water of slooi van koffie, met 'en slok van de pompe... genoeg om er de meulenare in te versmooren. Als ze ziek zijn... ‘e' taljortje soepe’, 't is te zeggen: een schotelke zop van gekookte visch. Ge moet daar 'en keer aan proeven om te kunnen meêspreken... M'n honden laten dat feestelijk staan.

Met al die waterkost hoe wilt gij, op Gods wereld, dat die menschen velziekten opdoen? Gezwollen levers krijgen, dermontstekingen kweeken, en van een bloedopdrang sterven? Alla toe toe!

Geren genoeg gave de kruidheere pillen en poeders, flesschen en zalven, maar je zij' wel! De man 'n heeft er de keure niet van. En toch! toch zijn die heilige zieltjes hem dankbaar en 'n zouden ze nooit laten een zomer voorbijslieren zonder hem een kwansel of armmandeke van de fijnste keerzen te zenden, van de fijnste, Menheere, die er onder Gods zonne lachen, van die donkere roo' inzoete kortsteertjes! En ze brengen hem dat met 'en herte en met 'en genegenheid ongehoord, al... ‘uit dankbaarheid voor de gedienstigheid, de mildheid en de goede zorgen van dien fraaien(?) heere den apotheker van 't hoekske’.

Zusterke Pacefiek, God wil' z'n ziele, die ze brocht, vroeg toen altijd, schuchter en benauwd weg:

- Menheere, Moeder Abdesse vraagt of ze toch goed smaken en of ze van passé rijpe zijn.

- Hebt gij ze dan zelve niet geproefd, zuster?

- E'... neen wij, Menheere! antwoordde ze dan... toch zoo beschaamd en zoo bedeesd.

Zestig jaarlang heeft Pacifiekske keerzetjes bezorgd, zestig jaar alle zomer een paandertje gebrocht: 'k verwedde mijn hoofd, - en zonder hoofd pertank 'n kan ik niet voort, - dat die verdokene heilige ziele nooit-jamais de hemelsche zoete zaligheid van die Brugsche kortsteerten gesmaakt 'n heeft.

't Was op een helschen heeten Julidag, de zonne zat te ketteren met een onverdragelijk geweld! Zustertje Pace-

[p. 212]

fiek las heur getijden in 't hovetje, en met den ratel van de goe' weke in d'hand, wandelde ze rond den boom om de vogels te verjagen. Lijsters en merelaars, man en puppe, kwamen afgestoken. Op het muurtje zaten ze af en toe te loeren en te langhalzen om, als ze 't gat schoone hadden, in 'en pink het boompje te plunderen en te pluimen. Vóór henne en vóór hane waren ze daar al gezet, duivel en dul achter die bleuzende krieken.

Maar Moeder Abd esse had gezeid:

- Zuster Pacifiek, dat is uw jaarlijksch werk: nu dat ze gaan rood zien... goed oppassen dat er de vlerkedieven van afblijven.

En Pacifiekske deed dat verduldig en deemoedig.

- Neen vriendjes, zoo sprak ze tot de vogels, gaat elders uw buikstje vullen, hier 'n is er geen zielemestje te doen. Die keerzetjes 'n zijn voor ons niet, ze zijn voor Menheere den apotheker.

Rrrr...! kreesch de ratel... 't nunnetje sloeg e' schoon kruistje en bad. De zonne intusschen laaide en brandde in die zwarte nunnekappe; danste en lekte lijk een duivel op en langs die dikke zware kemelharige kapucienenkleeren. De merelaars keken met oogen lijk perels; vlogen ze weg nu en dan, in 'en vloek waren ze daar weder, z'hadden lijk van de kwikken in; 't boomtje stond krieldikke en dat stak hun leelijk de oogen uit. 't Maseurtje ratelde, bad en preekte:

- Trekt uw keerzetandjes uit, keppetjes, stelen is een slechte gewoonte, van wien deel'-je dat af? 'k Zou u dat willen afleeren.

Maar ze ruttelden tegen, dul en driestig.

- Ga'-je b egun' zwijgen, ei? streed Pacefiekske, ai gij blikslagers! 'k Ga je gaan he n! 'k Zegge u dat ze voor Menheere den apotheker zijn!

De noenezunne deed leelijk; 't was een blakenden oven tusschen die vier hooge muren, en geen ziertje schauwte de groote van 'en hand. 't Zustertje zag af lijk 'en peerd... hoe het 't kon hermen, den Heere is 't wijs! Heur keeltje was gelijk baanst zoo droge. Waarom 'n peuzelde 'et geen keerze of twee om dien schroeienden dorst te lesschen?

[p. 213]

Waarom 'n liet ze keerzelare, lijster, meerlare, musschen, blutsepoepen en gheel den boel in den brand niet? 't En was er niet menschelijk, niet houdelijk, niet herdelijk! Ze klopten in heur hoofd met hamers, het bloed spande rond heur hersens, heure ooren ruischten, de luiken van heure oogen sloegen open en toe, 't danste, 't schijverde al rond om heur, heur herte joeg om dood, het klamme zweet brak heur uit... heel gelaten, heel verduldig las ze het Serafijnsch Officie: ‘Heere Jezus, die in uwen doodstrijd bloedige zweetdruppels hebt vergoten, ontfermt U onzer’... nog fluisterde ze entwat van:

- Veugeltjes, hier niet te kadijzen... zijn voor... Apotheker...

Ze zwijmelde, subbelde,... de ratel viel met een smak op de steenen...

Eilaas, te vespertijde vond men het heilig Pacefiekske voorover gevallen, plat ter aarde en met een diepe gabbe in heur hoofd...

Moederziele alleene lag ze daar; alles was er bladstille, geen muizetje dat roerde, en geen vogel maar geen enkel vogel te ziene...................................

's Anderendags kwam zuster Dominiek naar de apothekerij met een doodbrief:

‘In 't jaar Onzes Heeren 1926, den 14^en van Hooimaand, is, in het klooster van den Berg Sinaï der Zusters Arme Claren Colettienen te Brugge, schielijk overleden onze lieve mede2u3ter Zuster Pacifiek. Als het U belieft, wilt hare ziele in uwe vrome gebeden gedenken, opdat zij de eeuwige Godsvrede moge genieten. R.I.P.’

Benevens dien brief gaf zuster Dominiek, met een hemelsche vriendelijkheid, nog een paanderken af... met de schoonste, de wonderbaarste keerzen die men droomen kan... ‘uit dankbaarheid en genegenheid’...

K. De Wolf.