Biekorf. Jaargang 41

[p. 57]

[Nummer 3]

Van den hond die rond de wereld liep.

MIJN vader heeft wel duist keeren verteld van den hond die rond de wereld liep en altijd smekten we aan die sappige woorden en die smakelijke zinnen, die hij zoo gepast wist te beklemtoonen waar de verschillende gevarenissen moesten uitkomen. 'k Weet het, dat vertellingsken is overal gekend; 'k heb het meermalen gelezen; maar nooit was het zoo schoon en zoo boeiend als vader het vertellen kon.

Als ik het hier neerschrijf zal het bij verre na nog de weergave niet zijn van vaders mondeling verhaal maar 't ware jammer van het te laten verloren gaan. Dus 't was omtrent alzoo:

Daar was een keer een hond, die zoo groot en zoo kloek en... zoo verstandig was, dat hij 't gedacht kreeg van de reize rond de wereld te doen.

Op zekeren uchtend, als hij 't gat schoone had en nadat hij al vele keeren niet meer geëten had om te vermageren en zijn kop door zijn halsband te kunnen

[p. 58]

krijgen, liep hij weg van 't hof, waar hij al veel jaren tegen zijn goeste aan den keten stond.

Hij liep te stukkewaard in; hij zwichtte noch hage noch kant; hij sprong over grachten en beken; hij zwom door vaarten en stroomen, hij dweerschte bosschen en weiden totdat hij in een streke kwam waar dat er haast geen menschen meer woonden.

Hij liep altijd maar loopen; hij en at noch en dronk, en stond altemets een momentje stille om uit te blazen.

Als hij nu al lange en verre geloopen had zag hij daar al met een keer een katte zitten op een tuinstake.

De katte zag den hond ook en als hij dichte genoeg bij heur was dat hij 't kon hooren als ze... sprak, riep ze:

‘Waar loop je gij zoo zeere naartoe dan, Baron, zoo 'k meene?

- Ik loope rond de wereld, Keizerinne, dat 'k meene.

- Rond de wereld?! En zou 'k ook mogen meeloopen?

- Ba ja g', als ge maar zoo zeere kunt loopen.

- Ge kunt opletten dat 'k u niet voorensteke.

- Laat ons dan maar toezetten’.

En Baron en Keizerinne liepen nu sneê aan sneê, zoo zeere dat ze bijkans geen grond genaakten.

Als ze nu weerom lange en verre geloopen hadden, zagen ze daar almedeens een hane zitten op een balie.

Den hane zag ze afgestormd komen en had met rooi den tijd om te vragen:

‘Waar loop je gij zoo zeere naartoe dan, Baron en Keizerinne, zoo 'k meene?

- We loopen wij rond de wereld, kamgekroonde Sire, dat 'k meene.

- Rond de wereld! En zou 'k ook mogen meêloopen?

- Ba ja g', als ge maar zoo zeere kunt loopen.

- Is 't geen avance dat 'k een paar vlerken heb?

- Laat ons dan maar toezetten.

En Sire liep tusschen Baron en Keizerinne zoo zeere of dat de blaren waaien.

[p. 59]

Als ze nu weerom lange en verre geloopen hadden, zagen ze daar almedeens een ezel staan op een kruisstrate.

Dien ezel zag dien raren koers naderen en vroeg al hikaaien:

‘Waar loop je gij zoo zeere naartoe dan, Baron en Keizerinne en Sire, zoo 'k meene?

- We loopen wij rond de wereld, gekruiste Ridder, dat 'k meene.

- Rond de wereld! En zou 'k ook mogen meêloopen?

- Ba ja g', als ge maar zoo zeere kunt loopen.

- 'k En heb percies niet vele dat overweegt.

- Laat ons dan maar toezetten.

En Ridder leidde den ‘trein’ omdat hij minst moê was en hij wond uit dat de wind in zijn ooren tuitte.

Als ze nu weerom lange en verre geloopen hadden zagen ze daar almedeens een osse staan aan 't schof van een vettebilk.

Dien osse zag die soorte van ‘Vlucht naar Egipte’ afgedosschen komen en beurelde:

‘Waar loop je gij zoo zeere naartoe dan, Baron en Keizerinne en Sire en Ridder, zoo 'k meene?

- We loopen wij rond de wereld, gewapende Generaal, dat 'k meene.

- Rond de wereld! En zou 'k ook mogen meêloopen?

- Ba ja g', als ge maar zoo zeere kunt loopen.

- 'k Heb in alle geval nog mijn verschen asem en ge zijt gij toch wel al een beetje moe ook, zeker?

- Laat ons dan maar toezetten.’

En Generaal liep nevens Ridder en ze trokken d'andere alzoo in volle vlucht meê, en ze liepen nog lange en nog verre tot dat het begon avond en donker te worden.

Ze kwamen eindelijk aan een groot, groot, donker bosch en stonden daar stille, t'enden alle marken.

‘We zijn al verre genoeg vandage, zei den hond; hier gaan we uitrusten.’

[p. 60]

Ze leien hun neere en kuimden geen woord van danige moeheid, totdat hun beer begon te grollen en de katte zei:

‘'t Wordt tijd dat we allichte een mompe t'eten vinden, want 'k heb honger om een peerd zijn rug uit te eten.

- Hoe daaraan geraken, zei den hane.

- Pakken waar dat 't is, zei den ezel, en hij deed zijn buikske een zielemisse aan 't malsche gras dat daar groeide.

- 'k Volg uw voorbeeld, zei den osse, en 't steekt op geen mondsvulle.

- Al wel, zei den hond, maar dat is noch honde- noch kattekost, en we kunnen hier toch niet blijven ook. Dat bosch staat hier lijk in de' weg om te kijken of er nievers geen huis en staat waar we kunnen vernachten.

- Kijk er dan boven, zei den ezel, die meende slim te doen.

- k' Zal 't doen ook. zei de katte.’

En ze klom op een hoogen boom en zag een luchtje pinkelen, alzoo een asem verre al over 't hout entwaar.

Ze kwam rap omleege en op haar zeggen en toogen volgden allen den zoom van 't bosch. Op 't einde zagen ze inderdaad een luchtje branden achter een klein venstertje.

‘Voorzichtig zijn, vermaande Sire.

- Ja, zei den hond: wacht, ik ga een keer gaan loeren.’

Hij naderde stilletjes, stond op zijn achterpooten om door 't venster te kijken en... lijk een weerlicht was hij weere, verschrikt en veraltereerd:

‘Wulven zijn het; wulven... die.. daar.. daar.. aan 't koekebakken zijn.’

Allen stonden als van d'hand Gods geslegen.

Op een einde, zei Keizerinne:

‘We gaan ze wegjagen en, jongens, de tafel staat gedekt... verstaat ge?

- Jamaar, de wulven zijn geen katten om zonder handschoenen te pakken en ze zijn met velen misschien.

- Vele? Geheel 't kot zit vol!

[p. 61]

- 't Is gelijk, zei de katte. Blijft hier weggestoken achter dat kot; ik kruip op het dak, schart een steen uit de kave en... ge zult ze zien stuiven.

Zoo gezeid, zoo gedaan. De katte kreeg algauwe een steen los en liet hem holderdebolder door de kave vallen. Hij buischte op de koekeplate, die boven 't vier hing, met zulken eendelijken slag dat geheel 't geloove 't onderste boven in den asschen keerde.

De wulven verschoten zoo geweldig dat ze de deure uitstormden en diepe in het bosch hun gejaagd herte gingen kalmeeren.

In een pink zaten onze vrienden binnen, sloten deuren en vensters en aten koeken... koeken, menschen! dat ze erbij rolden. Eindelijk wierd er van slapen gesproken.

‘Ik, zei Keizerinne, slaap gewoonlijk in 't hoekstje van den heerd. En ze ging heur daar maar seffens gaan zetten.

- Ik, zei Baron, ga buiten in 't hondekot, dat 'k zien staan heb bij den mesthoop.

- Ik, zei Ridder, ga in den stal.

- Ik ook, zei Generaal.

- En ik, zei Sire, ik zet mij op de veurst van 't huis en kraai u morgen uchtend bij d'eerste klaarte wakker’.

De katte blaasde de lucht uit en 't duurde niet lang of allen sliepen lijk een steen.

Als de wulven nu een beetjen tot hun zelven gekomen waren en er een beetje tijd hadden laten over passeeren, kwamen ze met een lang gat een keer kijken wat dat er nu eigentlijk wel gebeurd was.

Als ze zagen dat alles stille en donker was, schoeren ze raad en trokken lotje om te weten wie dat er binnen zou gaan. 't Wilde wel lukken... 't lot viel juiste op den benauwdsten.

Bevend en bijkans zonder asem stak hij voorzichtjes de deure open... Hij zag daar lijk nog een kooltje vier in den heerd en dat verstoutte hem.. Hij naderde op den tast in 't gedacht de kolen wat open te rakelen om beter te kunnen zien; maar als hij met zijn poot

[p. 62]

aan dat kooltje kwam, dat niet anders was dan een ooge van de katte, vloog ze in zijn muile en krabbelde en klauwde zijn oogen uit zijn kop.

Huilend van 't zeer vluchtte de wulf weg; maar hij miste van deuregat en kwam in de stalling uit.

Daar gaf den ezel hem met zijn twee achterpooten te gelijk een stamp dat hij onder den osse rolde, die hem op zijn horens pakte en door deure en al op den mesthoop smeet.

Lijk of dat hij daar te kermen lag en bijkans geradbraakt schiet den hond toe en zet zijn tanden ongenadig in zijn lijf.

Als d en hane al dat geweld en al dat geruchte hoorde ging hij aan 't kraaien lijk of dat haans doen als ze wakker schieten. Kraaien!

Hinkend en kermend en bloedend liep de sukkelaar van een wulf al dat hij kon naar de andere wulven, die hem zeere meetrokken verre uit het gevaar.

Ge kunt denken hoe ze kurieus waren; het vertellement kwam er hikkend en kikkend uit.

‘Als ik meende het vier open te scharten waar dat ik een gloeiend kooltje zag, zat er daar een schoenmaker die met zijn elsens heel mijn muile opentrok. In den stal wierd ik van een houtsplijter met zijn kliefhamer al mijn ribben gebroken; daar zat er dan een die mij op zijn vorke stekte en op den mesthoop smeet, waar een soorte van beenhouwer met wreede messen mij halfdood kerfde. En er zat daar nog eenen te roepen: “Brengt hem maar alhier! brengt hem maar alhier!.” En had ik daar moeten geraken, 'k was geheel dood.’

Daarop zetten het de wulven aan 't loopen en... ze loopen nog.

B. De Langhe.