Biekorf. Jaargang 40

[p. 163]

De klokken

De klokkeklanken walmen om den toren,
Die hoog zijn spitse rekt, waar 't kruis verstart,
En zinken zacht in verre straat verloren...
De klokken kloppen, kloppen aan mijn hart.

O 't zalvend zingen van de verre klokken,
Dat siddert onder natte wolkenlucht,
En deinend daalt in lange klankenlokken...
O levend lied, waarin iets heiligs zucht!

'k Hoor psalmen stijgen onder verre bogen,
En bidden in de witte kloostervree.
Een diepe weergalm heeft de ziel bewogen:
De klokken kleppen 't hart vol hemelswee.

16-IX-33.

Bruno Baldwins.