Biekorf. Jaargang 38
(1932)– [tijdschrift] Biekorf– Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 360]
| |
I
| |
[pagina 361]
| |
O die klanken!
hoe ze woest zijn, hoe ze joelen,
wild mijn hijgend ge-
moed omwoelen!
***
Hoe ze griezelen, en bij 't zingen,
trage en zwaar hun
leed uitwringen!
***
Hoe ze zacht hun bede fluisteren,
binst dat God en
d'engels luisteren!
***
Kunstenaar,
g'hebt e stondeke van mijn leven
diep bezield, en
meêgedreven
op uw klanken!
***
Later, en bij 't laatste zwijgen,
mocht ge naar de
bronne stijgen
van uw klanken!
edele Kunstenaar!
| |
II
| |
[pagina 362]
| |
van hun zoomgoed! -
Water en schepen, zakkende zeilen,
stranden en banken waar zeeveugels wiegen!
gapende leeuwen,
kemelgedrochten,
reuzen die reizen met tijger en beerhond!Ga naar voetnoot(1) -
Bergen die vluchtend, hooge op hun schouderen
heuvelkes laân, en z'overbezorgd,Ga naar voetnoot(2) lijk
kindekes meêdoen! -
Wezens die worden, ontworden, herworden!
Oogen die blekken, vernauwen en toegaan,
hoeden die zoeken naar 't hoofd dat ze tooiden,
dwalende streken,
leurende landen,
blinkend, halfduister, of donker lijk d'helle! -
***
Schuivend gewoel, gestoorde diepten!
........
Onder 't volk, geen duchten toch! geen
stemme die roept dat God verdreegt, en
't menschdom, ach! de wereld vergaan moet!
Enoch en Elias
blijven afwezig!
nieverst geschetter van oordeeltrompen!Ga naar voetnoot(3)
wind, niet anders!... wind!... 't is de wind!...
***
Kinema, kinema,
nooit ontrold in zulk èn zale,
nooit verbeeld voor zooveel volk!... maar
| |
[pagina 363]
| |
niemand schier voor wie 't vertoog, voor
wie dat waaiend wonder bewegen
't kijken weerd is! -
***
Immer kottert de wind die gestalten,
druimt ze voort, en
zonder bezem of borstel,
vaagt hij nu, als dienaar Gods, dien
machtigen vloergrond! -
Weg zijn de wolken! weg!... en waar?...
vraagt 'et aan 't vriendeken in de lucht, dat
‘hou en trou’ ons avondleven
mint en gâslaat!
vraagt 'et aan 't Manneken uit de Mane,
dat daar hooge,
bachten 't geweld, en
ongenaakbaar, zoet en zeegbaar,
zwom in zijn ruste! -
***
Weg, de wolken!... dood, hun beeld!... maar
't Manneke blijft,
't vriendeke blijft, met al zijn vriendschap,
't Maantje leeft nog! -
Nieuwcappelle. A. Mervillie. |
|