Biekorf. Jaargang 37
(1931)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
Van een engeltjen en van een duiveltje(Vervolg van bl. 184) 't WAS vastenavond en Brunona kreeg in heur hoofd van met den noene op reize te gaan. Hoe of alwaar? dat zei ze niet, dat zei ze nooit: ‘ça ne regarde personne’! Maar niemand was er benieuwd om ook; wel! als ze 't gat uit was kwam er ruste in huis en mocht Coletjen een asemtjen halen. Maar 't schoonste van al, die ‘franke toeppe’Ga naar voetnoot(1) was nu al heel dien voormiddag òver van plezier, geestig men kan niet meer, ineens een ander mensch | |
[pagina 247]
| |
geworden! Die ‘sleê met ballen’ die nooit 'n zweeg, dat lastig herle, altijd gereed om ruzie te stoken en op te spelen, was nu de gedienstigheid en de aange-naamheid zelve!,... zi'! 't nam uit!... Oei, oei, oei! was dàt. toch leutig-zijn! ze kraaide erbij van geluk en ze sloeg met heur handen lijk waaiers om heur te verfrisschen, heur hbofd deed zeer van 't danig lachen, 't Was de liefde op de wereld! Al-ha Coletje moest, willen of niet, ‘om 'en kluute spekken naar Croutelletje's’; en ze kreeg daarvoor nen langen papieren tipzak met vier menthebolletjes in, Coletje mocht en moest er ook eentje van nemen; d'andere waren ‘voor up den trein’. - Och Coletje, 'k wete 't, 'k ben somtijds wat haastig, maar ge moet me dat vergeven, fleemde Nona en ze lei heur haar in bekskens; enfin que voulez-vous, dat zijn de ‘zemijen’Ga naar voetnoot(1) die me plagen;... enja 'k en hên ik me zelven niet gemaakt maar als 't nog gebeurt... je moe' maar een stok pakken en slaan...; probeer' maar 'en keer, en als 't toen nog nie' gaat, 'ei?... enwel.. enwel we zijn toen nog de zelfste, is 't niet waar, Coletje? Jamaar op de wereld van God, zie'-je Coletje al slaan?!... zulk een inzoet dingsken, dat geen vliegsken ooit had kwaad gedaan.. en dat zou een stok pakken, me mensch!.. 't zou wat gekregen hebben!!... en zou 't wat gekregen hebben!!... Maar 't braaf Coletje geloofde dat lijk suiker; 't en wist niet wat er aanha'd, of er geen wonder gebeurd en was;... en met een paar dankbare traantjes in heur stralende kijkertjes: - Och, mijn beste Nonaatje, spreekt van wat anders, da's al lange vergeten. Mag ik je 'en keer wél doen? wil ik 'en keer ‘pomfrits doen met een bifstikstjen’, 'ei?... Vóór da'-je weg gaat; God weet wanneer je nog aan eten geraakt en ge moogt toch geen honger lijden. - Enwel, Coletje, als ik u daarin kan plezier doen, | |
[pagina 248]
| |
jongstje, doet gij dat 'en keer voor mij, en 'k ga mij intusschen stilletjes gaan aankleeden. Coletje ging de petatjes aan 't fruttelen en z'n hertje danste meê met de boter in de panne. - Och 't is in den grond nog 'en goe' slokke, doeht het hem, 't is al ‘zemelachtigheid in 't hoof'’... och Onze Vrouwtje... 'k zijn zoo gelukkig! Een kleen half uurtje later stond het al aan den trap te roepen: - Nonaatje, komt zeere, jongsje, binst dat 't warm is, je kunt er maar deugd van he'n! - Ja, Coletje, 'k kome... - Toe ja, laat het niet stijf komen, 't bifstikstjen is ‘vulup in z'n ceremonie! van passe saignant! en zòò zochte je zoudt 't zuigen deur e' strooipijptje’... En Nonaatje kwam afgedosschen... met een nieuw roksken aan dat ruttelde... zeker van gebrande zijde? en een ‘suivez-moitje’ in kanten, wel van een meter lang. - O! Wa' zij'-je schoone, Nonaatje! - ‘Carot' son' bon'’! zei de wale en hij at al 't vleesch op, zei Nona met de gauwte, en speelde alles binnen,.. zou 'k mogen de goedheid hên van nog een schelletje zoetekoeke te vragen voor den ‘toesseer’Ga naar voetnoot(1). - Jamaar, rischierde Coletje, 't is.. 't is vasten Nonaatje, zou'-je niet beter... - Jamaar, jamaar da' ‘lakseert’, beet Nona tegen. - Ah-ja, enwel... wil'-je toen t'avond een lepeltje kasterolie? - Neen, neen, 'k ben verkiestGa naar voetnoot(2) van kasterolie, hangt dat aan jen nekke; geeft me toen liever een goe' klompe boter op die zoetekoeke, da's ook nog ‘laksatif’... En nu moet ik zeere weg!... Ne' hier nog een stuk chocola'; - en ze gaf het te wege aan Coletje, maar ze stak het in heur eigen mond; - neen, peisde ze luide, 'k zou nog niet willen dat uw maagsjen ontsteld is... en ook 't is vasten... | |
[pagina 249]
| |
- En ho'-je den sloter, Nonaatje? Amuseer'-je wel... Nona schoot nog een bleek zeemvellen overjasken aan van ‘'t nieuw modal’, en met een klein valiezetjen en een snak aan de voordeure... ‘mamsel was partie’! De gebuurs zagen ze pekkelen met heur puppe-schoecjes aan, al subbelenGa naar voetnoot(1) over onze uivallige Brugsche keitjes. - Och God, zeiden ze, z'heeft een reiszaksken meê.. z'is den bosch in, voorzekers! en kijkt 'en keer ne'! Keizers katte is heur nichte!... z'heeft een karre achter komen!... Fyne, een ‘langen dijsendag van 'en meisen’ met een aangezichte lijk gebieekt, lei heur tegen de fenteneelenGa naar voetnoot(2) en gebaarde te sterven. en: - Oei-joei! ai-jai! ai! ai! ai! schruwelde ze, de wereld splijt van glorie!! Sophie van uit ‘de Knokkodrielie’Ga naar voetnoot(3) vloog naar binnen en kwam weêr buiten gestoven met den kobbejager, dopte hem tot over z'n kop in 't reitje, en sloeg achter Nona's rugge een kruise wel van tien meters groot: God zegen'-je en God beware-je van den duivel en van den Grooten Turk! 't Nieuws liep rond met den ‘bezoenderen tellefon’ en g'heel 't geweste kwam Coletje ‘proficia'’ wenschen... Maar ze vonden ‘ons muizetje’ volop in 't getraan, en met een kruistjen in z'n handen, en zoo aardig aan 't doene.. 't is zeker d'r haperde lijk entwat aan da' meisje... ge zoudt gezeid hebben... al-hei... 't en heeft zeGa naar voetnoot(4) lijk niet goed thoope. De menschen verschooten ervan: - Ooo... zeiden ze, Coletje, Ooo... ‘e' wat is da' nu me'-joen?’ - Och, Sille, Tille, Zebia, 'k zijn tóch zoo gelukkig! - E' maar... waarom krijsch'-je toen, Coletje? | |
[pagina 250]
| |
- 't Is van geluk, menschen, 't is van geluk! Nona n is de zelfste niet meer, z'is gekeerd lijk de wind! Zoo vriendelijk en zoo spraakzaam, hier is een wonder aan 't gebeuren! En Coletje dopte daar een sermoen af dat z'er altegader paf van stonden... - Zie' je wel 'ei! Wat dat de macht is van, de liefde? daar staat geschreven: 't en zijn zooveel uwe vrienden niet die ge moet beminnen, dat 'n is geen kunste; 't zijn de vijanden die ge moet geern zien en voldoen. Bide voor dezen die u vervolgen en lasteren, opdat gij kinderen zoudt mogen zijn van uwen Vader daarboven, die de zon ne laat schingen over iedereen, goeden en siechten. Maar dat was te hooge, dat was te machtig, ineens ‘zoo'n godsgeleerde prekatie! dat waren ommers klaps van entwien uit den hoogen hemel’, en ze bleven ‘zijnder, wijfs uit Grolstretje, al liever op de wereld’, daar waren z'al veel meer op ‘hunder’ gemak... - 't Is waar, zei Dille die entwat verstaan had van de zonne die schong; en-jaa't, 't is waar we zeggen 't gemeenlijk alzoo voor e' spreekwoord, 'ei? ‘de zunne schingt even schoone op een rooze als op een peerdetorre’. En ze lieten 't meisjen algauw in z'n wezen met al die blijdschap en diepe gedachten,... en-ja waarom dat stooren ook? niets zeggen... is zwijgen, en ze drumden stillet jes weder naar buiten... maar ze keken algelijk 'en keer verbauwereerdGa naar voetnoot(1) naar malkaar en 'n vonden er noch kop noch steert aan aan g'heel die bekeeringe. - Geloof'-je gij daar entwà' van? Al-hei al-hei! Nona, zoo'n uitgeslapan schurk, dat heeft een rikgrate lijk een wisse die plooit naar alle winden. Al toerloesanGa naar voetnoot(2) gauw'! Coletje, integendeel, heel dien achternoene smolt weg in d'hemelsche genuchten, en 't nam als maaltijd: | |
[pagina 251]
| |
een enkel sneêtje brood met een zuiptje water! Naar oude geplogenheid, hong het een schoonen vet-geboterden boterham flak vóór hem aan 't spellewerkstaantje; daar mocht het naar kijken, daar mocht z'n hongerig maagje naar hankeren... daar mocht het aan rieken, maar niet aan proeven,... omdat het vasten was en ook omdat het alzoo den hemel bedanken wilde voor zooveel oneindige goedheid! De liefde gelooft alles, hoopt alles: omnia credit, omnia sperat. *** Wat er intusschen met Nona gebeurde was 's anderendaags al geweten, al moesten 't de kraaien uitbrengen, 'ei?! Pline, 't vischwijf, had ze gezien te Oostende,... in een kabberdoesGa naar voetnoot(1) van ‘vort-en-vele’! En ware ze toen nog brave en stille gebleven, maar je zij' wel! zoo'n koeibelle! z'had daar alles over-einde gezet, en kwaad geweest en uitgeschoten tegen den baas,.. heur sleep in kanten, 't zijde kleedtje en 't bleek overjasje: 't was al blijven plakken aan een zwarten, nog-onlangs versch geschiiderden bank. Door 't danig vierstoken in dat kotje, was 't vernis beginnen smelten, en de vliege zat vaste, en zoodanig vaste dat z'er met vieren en een petattemes moesten zitten aan pellen en peuteren om dan eindelijk, vruchteloos, alles stukke vaneen te trekken,... al de palullen in flenten!... Was Coletaatje met versleten zokken stilletjes blijven vastvriezen aan de kerkedeure, dat scheuvel hier met al heur geweld zat gevangen met heur baste kleêren... in een kot van schande en ontucht, in 't zicht van iedereen binnen en buiten! Daar zat ze nu de stoeltjezetster van Ma-Révérend'- Mère, en... Pline, 't vischwijf, met huer lange-lange tonge-van-lintjes stond erop te gapen!... - E' maar ‘iffrouw’ Brunona loch, riep ze, is da'-gij? Brunona zweeg, maar heur oogen schoten schichten.. | |
[pagina 252]
| |
Ge 'n moet niet vragen of Ons'-Heere een kaantje gelachen heeft!... *** Ten twee'n van den nacht is ze thuis gekomen... en 't was wel!! Gelijk een wilde stier, die binnenbreekt en alles overshoope en onderste-boven gooit, al brullen en al brieschen!... stampvoetend strompelde ze teert-voorteert den trap op, dokke alhier en dokke aldaar, vloekende vlage op vlage, met een stemme geklakt en geborsten van tuiten, moorelen en bullebakken. Coletje lag wakker te schudden en te beven: Mijn Jesus bermhertigheid, mijn Jesus bermhertigheid! Waar was nu al heur geluk? Het Onzelievenheere-beestje van gisternuchtend was weêr een donderbeeste! Al vroeg in den morgen, schuchter en gepijnd, slibberde 't vrouwtje voorzichtig op heur tee'n naar beneden... 't En had van af ten twee'n geen oogsken meer geloken, maar 't had gebeden en gekreschen en gebeden en nog 'en keer gekreschen. Langs den trap vond ze nen wilden boel, 'en engelschen hutsepot van kousen, lappen, schoen, al noesch en 'eersch gesmeten; maar in de keuken zakte ze neder op 'en stoel, heur herte brak ontwee'n en met het aangezicht gedoken in beider handen: - Och Gotte toch! zuchtte ze, dat 'n had ik toch niet kunnen peizen!... en moet ik dat nog zien en nog beleven... Daar aan heur voelen lag een masker.. ('t Vervolgt). K. De Wolf. |
|