Biekorf. Jaargang 37

Sint Hubertus gediend te Caster.

DEKEN Le Grand van Kortrijk bezocht in 1815 de hem toevertrouwde christenheid. Te Caster vertelde hem de pastor - een man van 81 jaar en sedert 45 jaar te Caster staande - hoe Sint Hubertus op zijn parochie gediend en vereerd wierd⁽¹⁾.

Op den feestdag (2 November) en gedurende de novene komen de lieden van verre en bij met hunne honden aan de leiband naar de kerk. De pastor met de stola staat in de choor en zagent de dieren, te weten: hij raakt den kop der honden aan met de relieken van Sint Hubertus. Voor 't gemak houden de lieden hunne honden met beide handen op, boven den communiebank. Die dieninge is bedoeld tegen de razernij. In zijn verslag aan het bisdom te Gent bestempelt deken Le Grand dit gebruik als ‘wangeloovig’: cultus superstitiosus⁽²⁾.

(1) Archief der Sint Maartenskerk te Kortrijk. Visitationes Decanales 1815, bl. 12-13 (geschikt onder E. 2, cart. 2).

(2) aldaar, bl. 40.

[p. 53]

Sint Hubertus wierd te Caster ook nog gediend, geheel 't jaar door, tegen de razernij. De oude pastor vertelde dat, in den loop der 45 jaar dat hij aldaar pastor is, er meer dan tweehonderd menschen, door razende honden gebeten, de relieken van Sint Hubertus zijn komen vereeren en dat ze allen, zonder uitzondering, genezen zijn Zulke bedevaarders blijven negen dagen op de parochie, vasten te water en te broode, hooren Misse alle dage, gaan te biechte en te communie en kussen dagelijks met veel betrouwen de relieken van Sint Hubertus. De pastor leest geen gebeden over hen.

Deken Le Grand teekent nog aan dat er (in 1815) eene Gilde (civilis confraternitas) van Sint Hubertus op de parochie bestaat: de leden vieren den feestdag van hun patroon met een hoogmisse in de kerk en een fooie in de herberge.

E. Neylants.