Biekorf. Jaargang 37
(1931)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 46]
| |
 | |
O dat daveren...Aan Heer en Vriend Victor De Cock, Schoolopziener te Brugge.
Et non recessit retro cor nosti um. (Harpzang 43-20).
O dat daveren van ons daken!...
o dat weggaan van ons weunsten!...
.......
Bij dat vast en langzaam sterven,
moet ons volk ook 't einde ontwaren
van zijn eigen stervend leven?...
moet 'et meê, en met zijn dorp nu,
meê naar 't land van 't doodzijn en 't vergeten?
.......
Stom, de klokken, waar ze voorheen hun
woord uitdeunden!
tale die sprak lijk menschentale,
stemme die zong, die
zinderend zweefde en vleugelend bijbleef!
Weg die klanken!...
nijdig ontploffen
wordt ons donderend daggelui, ont-
stelt ons ooren, scheurt ons ziele en
slaat den angst, ne wilden angst, op
't jammerlijk uitzicht van de wezens. -
***
Hoe dikwerf zag ik, op den wand, in
't mokske licht, de
donkerheid wemelen van mijn boomblad!...
Zóó, mijn volk, en op uw gemoed,
speelt de schaduwe van de rouwe,
danst de droefheid!
droefheid die nog zerper wordt, bij
't zoetzijn, ach! van 't zoet gedenken!...
***
O de Dood!
| |
[pagina 47]
| |
zij die wers van elders te reizen,
toevalt hier, heur
voeten wascht in bloed, in tranen, en
huishoudt dan, waar nooit voordien, heur
rusteloos hand zoo wreed gemaaid had! -
Maar die Dood, die Dood zal wijken,
leunend op heur afgedroogd zeisen,
klauwerend over den weemoedsheuvel
van 't vernieldzijn!
wijken, wijken, zal die Dood!
onvoldaan toch, daar ze guwendGa naar voetnoot(1)
meer begeerde,
waar ze listig, waar ze luisterend,
meer verwachtte. -
***
O van waar, van waar 't herworden?...
't biddend geduld gaat op naar God! naar
Hem die 't wandelend mierke voedt, die
't beekske laaft, die 't blommeke kleedt, en
alvoorzienig 't dak verschaft aan
't minste wezentje
dat nen thuis zoekt. -
***
Weêrgekeerd uit vreemde streken,
God behoede u, God vertrooste u,
lijdende menschen!
O! God helpe u, God versterke u,
zoekende zielen!
't oorlogswee, zoo zwaar, zoo duister,
vreugde wordt 'et,
zonnevreugde, waar de lichtheid
't wegen van die
zwaarte meêneemt!
vredevreugde, waar de weêrblek
't zwartzijn van dat
duister uitvaagt! -
***
Ja, mijn volk, ontwaakt, ontwaakt, bij
| |
[pagina 48]
| |
't dankend opstaan uit den nood!
slaat uw oogen naar den hemel,
naar de blijdschap, d'edele blijdschap,
wassende krachtvloed van Gods liefde!
laat die blijdschap
golvend over uw herte drijven,
waar dat herte,
bitterlijk, maar betrouwend toch, ge-
zucht heeft en geweend heeft. -
***
Op! mijn volk, herbouwt uw dorp! ont-
spant uw ziele! roept uw klokken!
luidt de Dood weg!...
Nieuwcappelle. A. Mervillie. |