Biekorf. Jaargang 37

Mijns broerkes afsterven

'k Herinner mij nog goed

- het is zóó lang geleden -

mijns broêrkes sterfdag... 'k Was

de kamer ingetreden

waar 't leed, waar 't stierf dáár pas...

Zijn lijk was reeds beneên

en 'k hoorde 't ver geluid

van moeders snikgeween.

De ziekenkamer leek

een nestjen in mijne oogen,

nog warme van het vogelken

dat, heengevlogen,

[p. 39]

 

in stroo en bladerdons

 

zijn pluimen en zijn lied,

 

gelijk iets van hem zelf,

 

na 't heengaan achterliet.

 

 

 

Zijn speelgoed lag dáár steeds,

 

nog gistren in zijn' handen;

 

het kussen dáár waarop

 

zijn' hooge koortsen brandden;

 

de Rozenkrans, het kleine

 

Kruiske waar zijn mond,

 

zoo dikwijls, met een zoen,

 

betrouwvol-vast op stond.

 

 

 

Ik zocht mijn broêrken

 

in het nestje... 'k wilde 't weder...

 

'k Bekeek zijn kleedje lang,

 

het vogelke zijn' veder

 

en, met mijn' tranen, als

 

een nood- en troostgebed,

 

zoo knielde ik sprakeloos

 

voor 't ledig broederbed...

 

 

 

Dan ging ik, moedig,

 

naar mijn moeder, naar beneden

 

en vond haar naast het lijk,

 

het moederhert vertreden...

 

Zij merkte mij opeens

 

haar eenig kind voortaan,

 

en kuste mij zóó teer...

 

Zoo had ze 't nooit gedaan...

J. Vanden Berghe.