Biekorf. Jaargang 36

Taalvonken.

(Vgl. Biek. boven bl. 279 en de vorigen).

MOEDER Manse vertelt geern over hare kinders: ze slacht daarin van al de moeders. En 't was over heuren jongsten dat 't ging.

- ‘Hij lag daar nu al maanden te bedde, en hij 'n wilde, maar 'n wilde niet beteren. Hij kreeg de eene flessche achter de andere, maar 't en hielp al-

[p. 347]

lemale niet: 't was aan zijn mage te doen. Wegingen eindelijk naar een hoogen docteur: onze jongen moest onder 't mes! We trokken eerst wel tegen, maar 't moest!... Hij is er deure gekomen en nu is 't een gildig manneke. Den docteur wist dat wij 't niet te breed en hadden, en hij heeft hem nog goekoop gesneèn.’

Als ge alzoo Moeder Manse hoort in haar ongedwongen tale, spijt het u niet dat ge aan ‘specialisten’ en ‘operaties’ verwend zijt?

W.J.D.