Biekorf. Jaargang 36

Het hoofd werd op de tafel gezet.

- Wiens hoofd, zegt ge? - Ge weet het wel, in 't liedeke van Heer Halewijn:

Heer Halewyn zong een liedekijn,
Al wie dat hoorde wou bij hem zijn.

En op 't ende staat zijn hoofd op tafel. - Maar 'k spreke hier van nieuwe Halewijns die werken, niet met het zweerd, maar met de penne. Hun hoofd staat op hun groene schrijftafel en niet meer op hun lijf; 't is van 't leven afgesneen, bleek en uitgebloed; en 't moet dan ook al gemaakt en levenloos zijn, wat van zulk een tafel valt:

‘Als entremets een massa perikuleuze avonturen... Omdat men al te gemakzuchtig meent dat het merveilleuze de negatie is der realiteit, daarom spreken wij van anti-realiteit...’ Vluchten we maar liever een bladzijde verder, in de volle realiteit. ‘Er wordt

[p. 190]

een energieke campagne gevoerd om te demonstreeren dat het tracé van het nieuwe kanalencomplex tegen de stipulaties der vigeerende traktaten indruischt... De overdadig groote consumptie van allerhande, bij die diverse werken benoodigde, materialen, zou kunnen een ongewenschte hausse op het respectieve prijsniveau dier goederen uitoefenen en een economisch malaise veroorzaken... Nuchtere observers beschouwen de situatie als fundamenteel ongewijzigd.’

Zoo valt die reeuwzang van Halewijn neer, dood en doodend op leven en schoonheid. Er is maar ééne die vrij blijft en overwint: de volkstaal. Zij is 't reddende Koningskind van dit onvergetelijke lied: met haar beste kleeren aan, en aan haren rooden rok van steke tot steke een gouden knop; en aan haren keerle van steke tot steke een peerle; en aan haar schoon blond haar een krone van goud en die woog zwaar: al zingend en klingend rijdt ze door 't bosch. Zij blaast den horen als een man, zij blaast op haren horen: dat al hare vrienden het hooren!

Goebe.