Biekorf. Jaargang 36

Banden!

Aan mijne aangehuwde Kinderen.

GIJ zijt geen kindren mij door 't bloed,

gij werdt het vóór de altaren,

en 't was eerst na den bruiloftstoet,

toen wij ten huize waren,

- sindsdien uw tweede Vaderhuis -

dat, de eerste maal in 't leven,

ik op uw hoofd mijn vaderkruis

als kindermerk mocht geven...

Dit kruis, dat gij U geven liet

door onbloedeigen handen,

en kwam gewis - 't en kon ook niet -

zoo diep in 't hert U branden

als vaders zegen dit vermag;

en toch, reeds in die stonden,

heb ik bij U dien liefdelach

van 't eigen kind gevonden,

en 'k schonk hem weêr met gansch mijn hert...

De lach bleef sedert groeien

zoodat de lach een zonne werd

waarin ons' dagen bloeien...

Ons liefde is steun, ons liefde is troost,

zij rust op vaste gronden:

uw' deugd, mijn' kindren en uw kroost,

't houdt nauw ons saâmgebonden!

Ons bindt 't bewust-zijn en 't gevoel
dat, schouder wij aan schouder,

[p. 166]

 

ons steunen in 't gedrang, 't gewoel,

 

als kind gij, ik als ouder;

 

dat uwe vreugd mijn blijheid is,

 

mijn leed uw eigen lijden

 

en dat we in vreugde en bitternis

 

denzelfden God belijden.

 

Ons bindt uw man, ons bindt uw vrouw,

 

het bloed uit mij geboren

 

dat, schoon zijn oorsprong steeds getrouw,

 

aan U kwam toebehooren.

 

Ons binden uwe kindren reeds

 

die 't binden diep versterken,

 

nieuw leven reeds, mijn leven steeds,

 

ons' vlucht op nieuwe vlerken!...

 

Ze spelen, dansen op mijn knie

 

en in hun' oogenholten

 

is 't mijne beeltnis die ik zie

 

met de uwe saâmgesmolten!

 

Zij zullen uwen naam, den mijn'

 

God geve 't, eervol dragen

 

en, als ons beeld voorbij zal zijn,

 

hem voeren dóór de dagen!...

 

O band van 't bloed, o innigheid

 

van twee oneigen zielen!...

 

Komt, laat ons om die zaligheid

 

nu zijde aan zijde knielen

 

en vragen aan den Heere dat

 

Hij 't geen Hij samenbouwde,

 

lijk 't steen van een versterkte stad,

 

aanééngemetseld houde!

Jos. Vanden Berghe.