Biekorf. Jaargang 36

[p. 97]

[Nummer 4]

Biekorf aan Gezelle

DE Biekorfbouwer zal weldra

op 't voetstuk rijzen;

den ‘Biekorf’ zelve zullen

velen, trotsch, verwijzen

als weggestorven strooi,

met bieën onbekend

en honing die, van smaak,

naar 't oudewetsche wendt...

De korf is oud, 't is waar,

maar stevig steeds gevlochten;

geen wind, geen weêr, geen tijd

die 't strooi verteren mochten,

en nu, lijk vroeger, staat hij

lachend in den tuin.

met bloemen aan den voet

en zonlicht op de kruin.

Of nu de bieën mindren

zijn en onbekenden

[p. 98]

 

die, slechts van armoê,

 

met hun zeem aldáár belenden

 

en weet ik niet... ik zie

 

alleen naar 't zeem, naar 't werk,

 

en niet naar 't klaterkleur

 

en 't spraaien van de vlerk.

 

 

 

Maar wat ik wete, 't is

 

dat 't zeem, dat zij vergâren,

 

uit Vlaandrens lochting komt,

 

uit eigen bloemenblâren

 

en dat het, onvervalscht

 

den ‘Biekorf’ uitgezet,

 

West-Vlaandren blijde maakt

 

en van ontwording redt.

 

 

 

En wat ik nog weet 't is,

 

dat moest Gezelle op heden

 

van 't voetstuk waar hij staat

 

naar Vlaandrens tuinen treden

 

en al de korven zien,

 

de vreemde, die dààr staan,

 

hij vlug naar 't voetstuk weer

 

en liefst naar 't graf zou gaan.

 

 

 

Hij zou nochtans, 'k ben 't zeker,

 

éér hij heen zou ijlen,

 

bij ‘Biekorf’, bij zijn ouden ‘Biekorf’

 

lang verwijlen

 

en zeggen: 't troost me toch

 

dat gij, ten minste gij,

 

niet enkel om me feest,

 

maar luistert nog naar mij!

Jos. Vanden Berghe.