Biekorf. Jaargang 36

† Eerweerde Heer Aloïs Walgrave
1876-1930

DEN 28^sten van Schrikkelmaand is pastoor Aloïs Walgrave gestorven hier te Brugge. Ook Biekorf is in rouwe en treurt om het zoo onverwachte heengaan van den fijnen Gezelle-kenner, den vurigen Gezelle bewonderaar, den priester-dichter, ‘den Vlaming, in en door eigen Vlaamsch!’

Pastoor Walgrave was geboren te Gent. ja, maar van afkomst en van sprake, met hert en ziele was hij Westvlaming! Zijn vader, een bekwaam ambachtsman en kunstschilder, uit ouden Vlaamschen stam te Poucke geboren, was een der eerste meewerkers van Rond den Heerd. Hij zelf woonde langen tijd in het Brugsche, waar hij veel vrienden en kennissen telde, hij kon Westvlaamsch kouten en hoorde het zeer geerne spreken. Zelfs toen hij ginder verre in het uiterste hoekje van Brabant pastoor benoemd was, hield hij er zoo aan, dat we hem gingen bezoeken binst de verlofdagen om samen een beetje westvlaamsch te kouten. Dan toonde hij ons zijn Gezelle schatten, en was nooit uitverteld als het ging over den grooten Dichter. Ook als hij naar Halle kwam, liet hij nooit na 'n goen dag te komen zeggen t'onzent, omdat hij hem in die Westvlaamsche familie heel en gansch thuis voelde, en er gemoedelijk Westvlaamsch hoorde klappen. Hij kon toch zoo gulhartig lachen als hij uit een kindermond een echte Westvlaamsche spreuk hoorde en hij bleef die herhalen en had er zoo'n deugd in. Ja! zijn herte was in West-Vlaanderen! En hoe kon het ook anders! Hij zelf schrijft het: ‘Guido Gezelle had mijn herte voor immer genomen’. Dat is echt pastoor Walgrave! Guido Gezelle was zijn meester, zijn voorbeeld, het middelpunt van heel zijn leven! Walgrave's naam zal innig verbonden blijven aan dien van Guido Gezelle, en nu be-

[p. 95]

zonderlijk, bij 't vieren van den Meester, zal hij uit zijn eigenzelfswille in de hulde begrepen worden.

Biekorf verliest met hem een van zijn oudste en trouwste medewerkers. Talrijk zijn de bijdragen in ons blad: een studie over Gezelle's Kerkhofblommen (Bijblad, 1912), over Gezelle's flie flodders gedichten (1912, 323), aanteekeningen over Gezelle's Nachtegale (1908, 351 en 1910, 145) dan vertellingen, gedichten uit eigen penne, bij tientallen.

Ten slotte, een van de laatste pennevruchten van pastoor Walgrave is een schoone gedachtenisse gewijd aan zijn vriend, onzen betreurden Eerw. Heere Lodewijk De Wolf⁽¹⁾.

Daarin maakt hij van de gelegenheid gebruik om eens te meer zijn krachtige stemme te verheffen tegen de verbastering van onze taal en om te bewijzen dat de vlaamsche tale is: ‘een tale uit het volk en geen prondelmarkt waar fransche afval moet verkocht worden noch een vertalingsdienst uit het fransch!’. En zoo besluit hij: ‘De Wolf is dood, maar Biekorf zal leven, en zijn geest, de reddende geest, zal, naar tijd en noodwendigheid, voortspreken, wij hopen het vurig!’

Ook uw geest zal voortspreken, dierbare vlaamsche pries ter dichter, uw werk blijft voortleven, in uw levensboek over Gezelle. Uw voorbeeld van taaie werkzaamheid, vlaamschen eenvoud, priesterlijken ijver hebt ge als een kostelijke gave hier nagelaten. Uw schoone ziele ruste in vrede.

Arn. Ghesquiere.

(1) Ons Volk Ontwaakt, 8 December 1929.