Biekorf. Jaargang 36

De Otterjacht

ALHOEWEL, in de verhalen van de jagers, het ‘heldhaftige’ omzeggens nooit van de lucht is, geldt toch, ten huidigen dage, het vangen van een otter als een bizonder te vermelden meesterstuk. Het beteekent, door zijn zeldzaamheid en tevens om den gespitsten speurzin dien het bij den gelukkigen vanger verraadt, een voor dezen laatste vleiende onderscheiding. Met zijn kostbaren buit stapt aldan de fiere Nemrodszoon naar het gemeentehuis toe, vertoont er aan den bewonderenden, lofsprekenden burgervader het onge-

[p. 75]

wone wild met de veelgezochte pels, snijdt er, in nakoming van de op het stuk toepasselijke wetsbeschikkingen, den rechter voorpoot van het dier aan het eerste lid af, en begiftigt er den burgemeester mede. Als belooning zal hem, van wege het Ministerie van Landbouw, een premie van tien frank worden uitbetaald.

Dit bedrag mag onbeduidend heeten ten aanzien van den hoogen prijs dien de jager voor het ottervel bij den pelshandelaar zal erlangen. Het uitloven van een premie voor het vangen van een otter houdt echter geen verband met de eigenlijke waarde welke dit dier heeft verkregen, sedert de moderne mode de dracht van de otterpels tot een hoogtepunt van ‘chic’ in de winterkleedij der vrouw heeft opgevoerd. De premie beteekent een belooning voor de verdelging van een aartsvijand der vrome visschers. De otter, de veelvraat die per dag ruim twee pond visch verslinden kan, is immers een geduchte sluipmoordenaar die vijvers en rivieren, grachten en beken ontvolkt. Het is dan ook te begrijpen dat degenen die begaan zijn met het behoud der riviervisscherij den sluwen roover een fellen haat toedragen.

En deze vijandschap is eeuwenoud.

In vroegere tijden loofde het magistraat van Brugge belooningen uit voor het dooden van de otters, welke in de stadswaters in grooten getale aanwezig waren, te oordeelen naar enkele posten uit de stadsrekeningen van het einde der 14^e en van de 15^e eeuw⁽¹⁾.

Daar wordt onder meer het volgende aangetroffen.

Rek. 1391-92.	Ghegheuen Coppin Pruumbout in houescheden van dat hi iiij otters vinc up de veste van der stede,	iij s. grote.
	Lauwersse den Jaghere van vj otters die hi vinc in de veste in houescheden	iiij s. grote.
	Janne den Sceirre van drie otters die hi vinc	ij s. grote

(1) L. Gilliodts-Van Severen. Inventaire des Chartes.

[p. 76]

Die beide laatsten, Lauwersse den Jaghere en Janne den Sceirre schijnen er in de otterjacht een specialiteit op na gehouden te hebben. Verder staat immers nog geboekt:

Rek. 1392-93	Gheheuen Lauwersse den Jaghere van vyf otters di hi gheuanghen heift in de veste	iij s grote
Rek. 1396-97	Janne den Scerre in houescheden van otters die hi gheuanghen heift omtrent de stede	x s grote
Rek. 1407	Ghegheuen Janne den Scerre van hotters die hi gheuanghen hadde in de veste..

Spijts al den ijver van Lauwersse en Janne waren de ‘hotters’ verre van uitgeroeid in de ‘veste’, zooals blijkt uit hetgeen volgt:

Rek. 1417-18	Ghegheuen Daneele den Keyser van dat hi eeneghe otters an den barem van der leye ghevanghen heift...
Rek. 1439	Ghegheuen van xviij otters te vanghene	x s. gr.
Rek. 1443	Janne ende sinen ghesellen van otters te vanghene	v.s. gr.
Rek. 1446	Jorisse ende zinen ghesellen van hotters te vanghene	v.s. gr.
Rek. 1461	Betaelt Jan Canin van dat hi gheuanghen heift eenen otter ende eene watermale in de vesten, te dryncghelde,	v s. x d. gr.
Rek. 1464	Betaelt Jan van der Meersch, van dat hi gheuanghen heift in de veste ende wateringhe van deser stede den eersten ottre	v. s gr.

Men ziet door bovenstaande dat ‘de veste’ te dien tijde, een land, of liever een water van belofte moet geweest zijn voor de otters... en voor de vangers. Het duidt ook op de aanwezigheid in de stadswallen, in vroegere eeuwen, van een vischrijkdom waarbij de

[p. 77]

hedendaagsche hengelaars en peurders slechts kunnen watertanden. Gelukkig maar dat ook de otters er uit zijn gebleven, zoodat uit het ‘Stil ende’ nog wel eens een paar bliekjes of een baarsje te voorschijn komen...

J.C.