Biekorf. Jaargang 35

[p. 353]

[Nummer 12]

Ter nagedachtenisse van E.H. De Wolf.

ZIJN naam kwam uit het boschgebied,

zijn deknaam was gebrom,

en toch was hij zoo gruwelijk niet,

maar eer goedaardig, kom!

Wel toonde tand en klauwen hij,

wel beet hij soms dòòr 't vel,

maar nimmer was er moordlust bij

noch menschenhaat in 't spel.

Geen aanval was zijn worsteling,

beschermen steeds van 't recht:

waar Vlaandren men te lijve ging

dáár sprong hij in 't gevecht.

Het Vlaanderland dat Vlaandren bleef

gelijk de Heer het schiep,

dat Vlaamsch nog leefde, sprak en schreef,

dat Vlaandren minde hij diep

[p. 354]

 

En zag een schendend hand hij slaan

 

op 't Vlaandren naar zijn zin,

 

al had hij ook alléén gestaan,

 

hij sloeg zijn klauw erin.

 

 

 

Hij was van aard geen wolf nochtans,

 

schoon hij den name droeg;

 

zijn God... zijn werk... wat zonneglans,

 

't was alles dat hij vroeg!...

 

 

 

De dood, een dag, besprong hem plots,

 

gelijk een wolf het doet...

 

Hij viel, de Vlaamsche Priester Gods,

 

gelijk een lam zoo goed.

 

 

 

En toen het lam ten Hemel klom

 

met zegegroen gekroond,

 

heeft God ook menig wolfgebrom

 

als goede daân beloond.

Jos Vanden Berghe.