Biekorf. Jaargang 35

Noodbewegen

Aan Heer en vriend Dichter Josef Vanden Berghe, te Rousselare.
‘Adjuva me, et salvus ero’ (Harpzang 118-109).

Noodbewegen,
hier bezijds, in 't bolde vatruim
van die spoelkom!...
angstvertoog,

[p. 306]

 

in de weelde van dien blankaard⁽¹⁾,

 

op de vlakte van die melkzee,

 

waar de snoeplust

 

reddeloos spertelt en vergaan moet. -

 

O de dingen!... o die schijn!... Ge

 

ziet ze maar ge 'n kent ze niet, gij

 

dwaze vliege, zware vliege,

 

donkerblauwend op dat witzijn! -

 

Ach! waartoe, waartoe die armen,

 

hopeloos bootend

 

op ne grond die hopeloos invalt! -

 

Draaien is 't, en

 

wrikkelen is 't, maar

 

even verre blijft den oever,

 

even hooge,

 

't staande steilzijn van die steenboord,

 

waar geen macht, geen kunste u optilt,

 

waar geen schip u

 

gave aan wal zet! -

 

_**_*

 

Schamele vliege!

 

vechten wordt 'et tegen 't zoetzijn,

 

in die zee, die doode zee, waar

 

't blinken 't akelig duister duikt, en

 

waar ge zieltoogt,

 

waar ge sterft, bij 't laatste stribbelen

 

van uw onmacht! -

 

Weerloos schepsel, hier mijn hulpe!

 

grijpt die vinger,

 

waar mijn liefde 't koudzijn voelt, en

 

't klefzijn van uw doodzweet!

 

grijpt die vinger,

 

waar mijn ziele u 't leven geeft, en

(1) Blankaard, blank, (waaruit fr. blanc), blinkend, blak effen. - Blankaard, zoo heet het water van Woumen - . Elders is 't vijver; Zillebeekvijver; Dickebuschvijver.
In Oostvlaanderen hebben we 't water of 't meer van den Donck; vandaar ongetwijfeld de name van 't dorp Over meire, dat met Zele, Berlaere en Calcken, in de streke ligt.

[p. 307]

 

met uw leven wilt herleven!

 

_**_*

 

Vreemde en wit, lijk

 

Lazarus die uit zijn graf komt,

 

slutsch en trage,

 

stijgt de vliege langst de spille,

 

waar de Dood heur vangste loslaat!

 

arme sloore!... toe!... 't zal gaan!... en

 

halfbezweken,

 

trekt z' heur snoer van weeke ellende, op

 

't heilzaam baantje dat ze vond daar!

 

o nu voelt ze dat voor heur, de

 

wereld wederom wereld wordt! - Ze

 

wet heur pootjes,

 

strijkt heur kopke,

 

dreelt en droogt heur lamme vleugels,

 

recht ze... vouwt ze... 't is gedaan! en

 

niemand nu, 'n

 

zal 't versmoorde lijk opvisschen,

 

waar de zalige vreugde roert van

 

't versch verrijzen!

 

_**_*

 

't Wederzien, o 't wederzien van

 

gers en hofland!

 

 

 

Donkerblauwend voor mijn oogen,

 

zweept de vliege heur nieuw geluk uit,

 

zingt ze boven blad en blomstaal:

 

zonneke, zonneke,

 

deugd van 't zonneke!

 

zusters, komt, en drinkt met ons den

 

drank van 't zonneke!

 

laai en zwaai!

 

weisteren in de macht van 't zonneke!

 

komt naar buiten, haast u zusters!

 

laat daar binnen,

 

't judaswezen, 't monkelend schoondoen

 

van dien blankaard!

[p. 308]

 

laat daar, zusters,

 

't lievelijk witzijn, 't ijzelijk zoetzijn

 

van die melkzee!...

 

Zonneke, zonneke,

 

deugd van 't zonneke! -

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.