Biekorf. Jaargang 35

Het beeld mijner ouders

'k Draag 't beeld van mijn Ouders heel diep in mijn hert
en, stilden de jaren het wrange der smert,
de jaren verdiepten den zin van de wonden
en deden ze spreken lijk raadrijke monden.

Hun mond, ach, hun wangen, hun oogen, hun haar,
't staat alles vóór mij alsof 't levende waar'
en foto's en hoef ik, noch houtsneê noch marmer,
het beeld in mijn hert is getrouwer en warmer.

Ja, wonderbaar is 't hoe de tand van den tijd,
die menig gebeitel ten brokkel verbijt,
al bijtend hier, 't fijne verscherpt van de trekken
en 't beeld met een bronstoon van grootheid komt dekken...

Doch, dieper in mij dan het duurbaar gelaat
ligt 't beeld van hun leven, hun woord en hun daad;
en kus ik het eerste met innige ontroering,
ik kniel voor het tweede in gebed en vervoering!...

'k Ga vaak vóór die beelden, zoo vaak, vóór hen staan

[p. 303]

 

en, is mijne ziele met weêdom belaân,

 

is ze angstig, vertwijflend, of voelt z' haar begeven,

 

ik schouw naar hun wezen, ik schouw naar hun leven!...

 

 

 

En 't lijkt me dan, Vader en Moeder, is 't niet,

 

dat gij al mijn' nooden, mijn' ziele beziet,

 

en buigt over mij, lijk weleer, met die armen

 

die alles genezen, die alles verwarmen.

 

 

 

Ik voel uwen mond op mijn' wangen dan staan,

 

uw zegenend' hand over 't voorhoofd mij gaan

 

en 'k vang van uw lippen die woorden die stillen,

 

dietroosten, die steunen en hemelwaart tillen!

 

 

 

‘Wij leefden, zoo spreekt gij, wij ieden voor God,

 

wij hadden meer dagen van leed dan genot;

 

maar, losser van de aarde door 't scheuren der wonden,

 

heeft 't bloeden ons nauwer aan Jesus verbonden.

 

 

 

Leef, kind, lijk wij leefden, zoo sterft ge lijk wij,

 

en leer aan uw kindren te leven lijk gij;

 

dan worden de toekomst, het heden, 't verleden

 

een drieluik uit 't eigenste grondbeeld gesneden!...’

 

 

 

Ik luister... ik luister... het woord hangt nog lang,

 

nog lang in mijn' ziele lijk harpegezang,

 

en 'k leg dan weêr moedig mijn kruis op mijn' schouders

 

en stappe vooruit met het beeld van mijn Ouders!

Jos. Vanden Berghe.