Biekorf. Jaargang 35

[p. 121]

Uit het leven van Toontje Tuymelaere en Maatje Mus
(Vervolg van bl. 83).

Ondertusschen ging Tone nog 'n keer totaan Wantje Pekke's achter een stukske ‘stinkerskaas’, van den-dezen daar om in een licht doekske te draaien en dan eerst in 't bier te leggen. Op 'en boterham gebreed, wat-belief'-je, Tone was daar zot van. Emma at daaraan mee, niet voor de meuge, maar om ‘heuren baas’ plezier te doen. Ge moet weten, één dingen: sedert dat ze in de weelde zaten, was Antonius Tuymelaere een liefhebber geworden van de goe-beetjes.

- Ge 'n hebt maar ‘den deugd’ dien gij uzelven aandoet, oordeelde de man, en daar bestaan van die oude goe' brugsche gebruiken die niet en mogen verloren gaan, zeide hij.

Wanneer hij daarvan doende was, zag men het water langs zijn kinne lijk-loopen. Niet dat hij daarom gulzig was, verre zij vandaar: neen; van entwat van lekker's - en eigenlijk-maar voor de goedheid gepakt - 'en kleen smaakske was hem lange genoeg, maar hij smekte daaraan met liefde.

Alzoo den zondag achter de Hoogemisse stond er een stukske gekookte zwijnelever op tafel... en alletwee dan, ze zètten hen derbij; en Maatje brak 'en broksken af, en Toontje brak er ook een af - achter Maatje -, breken en niet snij'en, lever wil gebroken zijn, en met 'en graantje zout en 'n sneêtje brood, en 'n teugsje boeljon van den schinkel, ze muggelden dat levertje binnen... en, ‘knappe mannen zei Toontje, die 't weere nu uithalen’.

Den maandagnuchtend, ook op Nieuwjaardag, en ook op Onnoozelen-Kinderendag aten ze elk 'en hee'-

[p. 122]

broodje. 't Bakkertje wist dat: daar aan Toontje's 'n moest het niet trompen, opensteken was genoeg, Toontje stond in zijn hemdemouwen achter de voordeure.

Den vrijdag waren 't gefruite rochevlerkskes of kleene platjes; gekookte visch, daar en kosten ze geen-weg mee, hun maagske en vermocht dat niet. Maar Maatje schermde-d-iederen keer om 'en kommetje rochelever te hebben (ze waren sterk in de levers, allebeê ‘levaars’ zijnde), en Adele van de Vischmarkt stak toen altijd 'en schoon versch levertje weg tegen dat Maatje Kwam; maar dat was toch zoo goed zi': gekookt dat 't bloed eruit is, en gebreed op 'en snibbertje geroosterd brood met 'en snuifje peper en 'en pereltje zout! Maar ge moet dat warm eten: als ge 't laat koud worden 't en is dàt niet meer.

Op Goe-Vrijdag en op Asschenwoensdag ook, ging Toontje altijd naar de Kiekenmarkt om gans-eiers, en naar 't Speelmansreitjen om oliekoeken. Ho, dàt zou hij niet gelaten hebben.

En weet-je wat ook? Den zaterdag bracht Maatje - dat was toen rond den tienen - 'en ruggen-mafje mee vanaan 't Afgebroken-Beenhuis nu de Groenselmarkt, of vanaan de Oude-Post daar waren ze ook nog goed.

Maar nooit beter dan op de Hoogdagen, dat spreekt van-d's-zelfs. Dan was 't voor elk 'en ‘prinsebroodje’ bij de koffie 's nuchtends, en 's noens 'en kieksken in-den-oven. Toontje was hier niet van-schoppelijk; met 'en lepel ging hij er hem bij-zètten om altijdmaar te overgieten, en te draaien en te keeren aan de panne: 'en kiekske moet schoone-bruin zijn al alle kanten, 't en mag niet aangebrand zijn, en 't moet alzoo goed fribbeleeren in 't vet.

Maar weet-je wat er goed was? hei? zwijnspootjes met gerasperd brood op, en met sjarlotjes, al te gare gefrutteld in 'en pannetje. Dat was voor 's winters alzoo, ziet?

En dan om te sluiten, enja 'en appeltaarte vanei-

[p. 123]

gen, eene van zes cents van Dutoi'-Dutois', van die ‘krakante’; maar ze moeten, om wel te zijn, 'en ‘sitertje’ verlauwerd worden vanachter op de stovebuize.

Van al die schrikkelijke goe' dingen, en was er nochtans geen-een die aan den hutsepot kost!

- ‘Den-dezen’ die den hutsepot uitgevonden heeft, zei Tone, verdient e' standbeeld. Hutsepot! Maar... 't moet 'en hutsepot zijn met velletjes in, e' kauweltje, e' raaptje, en 'en schoon stukske zwijnevleesch; en dat moet kunnen smelten in uw mond en goed warm zijn. 'k Beklage 't mij iederen keer dat mijn maagske zoo kleen is en mijn honger zoo gauw over, zei Tone.

Tone zou 'en dag en 'en nacht verteld hebben van 't mondspel: van mossels, geernaarts en ingeleiden paling; en van heetekoeken!... zooveel blomme, terwe- en eerappel-, zooveel suiker, zooveel kaneele, rhum van den apotheker's en gist van Van Maeletje's, wat weet ik al, en van de stoveplate die moest gevet zijn - dat was immers zijn werk - met 'en halve patatte op 'en vorke gestekt, veel beter dan een slunsje dat openvalt.

Eén dingen, macaroni, 'n at hij niet geren, en zijn vrouwe hield daar stijf van; en ze wist het goed aan boord te leggen om eraan te geraken ook:

- Eet dat nu 'en keer uit verstervinge voor de zieltjes in 't vagevuur, zei ze, en als ge dood zijt en in den hemel, ge gaat dan de kroone dragen van uwe verdiensten...

- Eene van macaroni!

- Ja!

Tone liet hem dan gezeggen en at dan dat ‘water-en-blomme’... 'en mensch moet toch ook kunnen 'en verstervingske doen.

Wat hem bijzonderlijk tegenviel, was zijn geboortefeeste. Hij was geboren den negen-en-twintigsten van Kortemaand, dus... van een schrikkeljaar, en alzoo kwam de feeste lijk-maar alle vier jaar: dat was 'en

[p. 124]

groot verlies voor 't maagske. De drie andere jaren ‘stierf hij gemeenlijk van den heeten honger’; en Maatje die hem kende, gebaarde soms van geen koude totdat hij eindelijk aan 't spellen viel met groote letters.

- Koekebrood is toch goed, hei vrouwtje?

- Ja, maar ge moet het zelf opeten ventje, ik hoor u al komen: 'en klokke is zoo goed als een urewijzer! En dan kwam ze af met 'en blinkenden vollaard, doorkneed met ‘korenten’. Heur Toontje plezier verschaffen, was heur lang leven.

- Toontje, vroeg ze, 'n zij'-je niet benauwd van zonde te doen?

- Wat-'en zonde, vrouwe?

- Enwel, gulzigheid, is dat bij u niet ‘sewijlen’ 'en kleen beetje dagelijksche zonde?

- Wat, wat? ging Toontje dan op, 'en dagelijksche zonde! Maar bah neen 't, jong, 't en is nog aleens geen erfzonde!

- Zet-je dan maar bij, loech Maatje.

...En ze ‘rentierden’ alzoo in huiselijke leute... zalig als die onnoozel van hert zijn.

('t Vervolgt).

K. De Wolf.