Biekorf. Jaargang 35

[p. 12]

n' Vertelderke van de Binde
Onze Lieven-Heeren's hemdeke.

DAAR was een keer een klein braaf jongentje, en het kreeg van zijne meter een beeldeke van On ze Lieve Vrouw die het kindeke Jesus op hare armen droeg. 't Ventje was toch zoo blijde, en miek een kapelleke, en pintte het met bloemen en groen gelijk het gezien had in de kerke, en 't vouwde zijn handjes en deed zijn lipjes gaan gelijk iemand die bidt.

Ziende dat Jezuke daar zat puide-moedertje-naakt, kreeg het een gedacht. Dat mocht niet zijn, en 't zou koud krijgen daarbij; en het zocht en zocht, en eindelijk vond het in de hage een schoon wit bloemeke, 't was juist een hemdeke. Het trok dat bloemken af, en met zijn kleine handjes wist het alboven een holleken erin te maken voor zijn hoofdeken, en twee spletjes voor zijn armtjes; en dit paste zoo wel, zoo wel, dat geen naaister het beter hadde kunnen maken. 't Mannetje kletste zijne handjes te gader, en zei: Lief Jezuke, nu en zult gij geen koud meer hebben.

Maar, wat stond het verwonderd te kijken 's anderendags: toen het wederom ging bidden voor zijn kapelleke, zag het dat Jezuke's hemdeke veranderd was in de stoffatie van het beeld en 't Jezuke scheen te lachen. 't Jongentje en bezat zijnzelven niet meer van blijdschap, en 't liep naar binnen met het beeldeken om het te toogen aan zijne meter, die vol heiligen eerbied dat wonder beeldeken op de kasse zette en het daarna in groote eere bleef houden.

Sedertdien wordt dat bloempje altijd ‘Ons-Heerenshemdeke’ genaamd.

Onze-Lieve- Vrouwen's drinkkelkske.

Datzelfste bloempje wordt in Duitschland ‘Onze-

[p. 13]

Lieve-Vrouwen's drinkkelkske’ genaamd, om 't volgende, zeggen ze.

Daar was een keer een voerman die versteld zat met een zwaar beladen wagen rijnschen wijn. De wielen zaten tot aan de busse in 't slijk, en wat hij tierde of sloeg, de peerden en kosten niet, meer voort en zaten vast. De man schartte in zijn haar, vertrok zijne klak, en hij en wiste niet meer wat gedaan. Tenden allen raad begon hij 'n Weesgegroet te lezen, en riep Onze Lieve Vrouwe om hulpe in zijnen nood. Binst dat hij zat te bidden kwam er daar eene arme vrouwe voorbij, en zij sprak hem aan.

- Brave man, zeide zij, gij schijnt in nood, uwe peerden zijn versteld, 'k zie het, de wielen van uwen wagen zitten diepe in 't slijk. Wilt gij mij uit liefde voor Onze Lieve Vrouwe een slokske wijn geven, ik zal u verlossen: ik heb zulken dorst.

- Ik zou dat geheel geerne doen, brave vrouwe, maar ik en heb geen glas of beker, antwoordde de voerman.

- Als 't maar dat en is, zei de vrouw, ik zal wel een glas vinden. En zij trok daar in de hage een bloemken af dat uit-end-uit een kelkske was. Schinkt dat half vol, zei ze, dat is mij voldoande.

De man voldeed aan hare vrage en reikte haar het kelksken zeggende: mocht Onze Lieve Vrouwe mij toch helpen.

En, wat wonder, die arme vrouwe veranderde in eene prachtige koninginne met eene schitterende kroon op haar hoofd, en zei: brave man, uwe bede is verhoord, en ze verdween.

Toen de voerman zijn zinnen weder thoope kreeg en wilde vertrekken, ging het nu alleen: de wagen scheen vanzelfs voort te gaan. En de man al Onze-Lieve-Vrouwe bedankende zette vol vreugde zijnen weg voort

_**_*

Die bloeme komt aan een slag van binde die veel

[p. 14]

in de hagen groeit, gekronkeld rond de takken; den oprechten naam dier binde en ken ik niet: misschien Convolvulus sepium?

J. Leroy.