Biekorf. Jaargang 35

De Kandelaar

Storf overvloedig uw' zegen over deze wassen keersen (Lichtmisgeb.).

O bloeme op wassen tak gegroeid

en koopren stam gerezen,

geen dauw en heeft u ooit besproeid,

geen sap u ooit gespezen,

geen zon en kwam in u gedaald,

geen regen neêrgedropen

en toch, toch bloeit gij, vlam die straalt,

volmaakt, volwassen open;

en najaar weze het, wintertijd

en al wat bloem is sterve,

gij blijft, onroerbaar, wat ge zijt,

een bloem in gulden verve!

De hand, 't is waar, het windgewaai

kan tijdelijk u dooven,

doch raakt een vonk u, 't licht gelaai

komt, bij 't getik, weêr boven,

alsof uw' wiek een vezel waar'

met nooit-gestorven krachten

[p. 10]

 

en wortlen, doòr den kandelaar,

 

gestadig wasdom brachten...

 

Gij bloeit, o vlamme, bloem van goud,

 

op altaarblad en schouwen,

 

gij bloeit op 't steen, gij bloeit op 't hout

 

van huis- en bidgebouwen;

 

doch meest van al nog is de kerk

 

uw lucht, uw grond, uw midden,

 

en rijst gij dáár op 't koperwerk

 

gij kunt zoo heerlijk bidden...

 

Gij bidt dáár, hooge kandelaar,

 

vóór beeld en kruis en vanen

 

en stort er naast de doodenbaar

 

uw' wassen weemoedstranen;

 

doch hoogst vóór 't Tabernakelslot

 

dáár flakkren uwe vuren

 

en vóór de Zon, den Gloriegod,

 

dáár zingt gij uren... uren!...

 

Zoo dikwijls, bloem, o heb ik daar

 

uw' liederen opgevangen,

 

gezongen op één-zelfde snaar,

 

met U, Gods lofgezangen

 

en, 't scheen mij, toen ik luistrend was

 

en, zingend, u bestaarde,

 

mijn ziele met uw vlamgewas

 

te zamen opwaarts vaarde

 

en 'k zei dan: Maak mijn ziel, o Heer,

 

gelijk die kandlaarstammen:

 

lijk koper sterk, lijk was zoo teêr

 

en vurig lijk hun' vlammen

 

opdat ik, met dien kandelaar,

 

geheven in mijn handen,

 

éénsdaags ten blijden Hemel vaar'

 

en eeuwig 't licht doe branden!

Jos. Vanden Berghe.