Biekorf. Jaargang 34

De Rozenkransprocessie

KOMT, menschen, laat ons beêgang gaan,

de Oktoberwinden klagen!

Geen beêgang is 't met trom en vaân

lijk in de Meiedagen,

maar boetgang met het Kruis vóórop

en 't Beeld van Onze Vrouwe,

een roosgestrooi, een traangedrop,

half blijheid en half rouwe!...

Dààr boven hangt de zonne, derf,

in vroegen mist verloren,

de luchten staan in waterverf,

de winter is geboren...

En, 't hert beneveld ook, komt 't volk

in donkergrauwe drommen,

bewegend lijk een' avondwolk,

uit stille Heiligdommen.

De klokke luidt wel, doch zoo traag

lijk 't slepen van de voeten

en uit de monden valt 't geklaag

van doffe Wees-gegroeten...

Maria... Zondaars... Moeder Gods...

Gebenedijd... dan Amen...

Het klimt, het daalt, lijk baargeklots,

éénstemmig of te zamen,

[p. 268]

 

het ruischt, het golft, het zingt, het zucht,

 

het wentelt langs de wanden,

 

lijk dampen in de Najaarslucht

 

en rook van Herfstoffranden...

 

De vingren om den Rozenkrans,

 

stroomt 't volk nu langs de banen...

 

Aan ieder venster treurt de glans

 

van gele keersetranen...

 

De priesters stappen, stil, vóóraan,

 

het koorhemd op de togen;

 

dan komen kindren aangegáan,

 

nu ernstig, 't hoofd gebogen;

 

hen volgen, beeldenrei van boet,

 

de vrouwen in het midden;

 

de mannen sluiten, vroom, den stoet

 

en allen bidden... bidden...

 

Zoo treên ze, treên ze voort en voort

 

langs naakter, witter wegen

 

en rozen vallen, ongestoord

 

lijk blanke najaarszegen.

 

Het Wees-gegroet is 'tzelfde Woord

 

dat jubelzingt in Meie,

 

dezelfde Boodschap, 'tzelfde Akkoord,

 

het blauwe, 't blanke, 't blije;

 

en toch is anders nu de klank,

 

is anders nu de bede

 

en 't draagbeeld in den Ommegang

 

gaat zelf weemoedig mede.

 

Wat is het dat ons treuren doet?

 

Het beeld der wintervlagen,

 

't herdenken van den Meiestoet

 

in ver-verzwonden dagen?

 

Of treuren wij met Kristus' Kerk

 

die, in de Oktoberneevlen,

 

ons smeekgebeden voor haar Werk

 

en zegepraal doet preevlen?

 

Wij weten dat het Kruishout drukt

 

op hare moederleden;

 

met rozen, in ons hert geplukt

[p. 269]

 

en op Maria's treden,

 

zoo gaan wij, lijk Zij zelve ging

 

langs Jesus' Lijdenswegen,

 

de Kerk in Haar vernedering

 

met milde kransen tegen

 

opdat het reine rozenblad,

 

gevallen uit ons' monden,

 

de Kerke weze een balsemvat

 

voor Hare Lijdenswonden

 

en help' Haar om vooruit te gaan,

 

spits 't beulen van de boozen

 

en uit het graf eens op te staan

 

gekroond met zegerozen!

Jos. Vanden Berghe.