Biekorf. Jaargang 34

Mengelmaren

Hulde aan Hgl. J. Vercoullie

MET recht, en evenveel met geestdrift heeft men hem onlangs gehuldigd nl. bij zijn afscheên uit het Hoogleeraarsleven: ‘de jaren’ die komen! Dit wil gelukkig niet zeggen: verzwakking. Daar zijn in ons land van die boomen, die houden, die dragen, die fel staan totdat zij ineens ommemoeten... Wat is er door Hgl. Vercoullie, op gebied van taal- en van spraakleer, en van woordafleid-

[p. 160]

kunde niet eigenvernuftig en handig aan het daglicht gebracht ten bate van Vlaanderen's wetenschap!... Hij late 't hem welgevallen dat hier onze bietjes hem ook komen begroeten en eerebiên - want hoe dikwijls is hij, overgedienstig en milde, niet met ons, ‘bie’ komen mee zijn. We weten 't, hij is Biekorf genegen; Biekorf is 't hem, en wenscht hem nog lange jaren gezondheid en werkkracht.

Is alweer een Westvlaming! Een van de die lijk De Bo en Gezelle, en Benoit, en Laga, en de Flou en Van Hoonacker, en anderen nog - zonder te spreken van Verhalers en Vinders - die in 't geheele niet zijn voor gewind en geblaas, voor gebond en gezitdag, en voor luidruchtig samenge-‘werk’, maar die allemaal stringtrekken, stil en gestadig elk aan den zijnen.... al 'n doen ze voor velen ook niemendalle dat deugt... Ho, die Westvlamingen, wat zijn ze toch ‘onbeschaafde Nederlanders’!

B.

De Visschers en Onze Vrouwe

VAN 'n ouden visscher, die allang op zee niet meer gaat, 'n roerend en zeer belangwekkend gebruik uit zijn jonge jaren:

Wanneer de visschers op zee zijnde, de zonne zagen opstaan, vielen ze op hun knieën naar 't Oosten gekeerd, en lazen luide drie Weesgegroeten om O.L. Vrouwe voor de nachtelijke bewaarnisse te bedanken en om kristelijk den nieuwen werkdag in te zetten.

Dat was 'n ‘Angelus’ op zee!

(Knokke)

J. De Langhe.