Biekorf. Jaargang 34

[p. 142]

De sprekende Vogel
(Vervolg van bl. 110).

AL met eens springt de vos daar voor zijne voeten uit, en zegt:

- Gij 'n verdient waarlijk niet dat ik u nog helpe; maar omdat gij mij gespaard hebt wil ik u nog eens ten dienste zijn; maar let wel op dat gij al doet wat ik u zal zeggen. Ik wete waar de koning van het Blauwe Land woont en ik ken geheel wel zijne dochter. Het slot van den koning is omringd met zeven sterke hooge muren en breede wallen. In iederen muur zit er eene poorte en daarachter ligt er eene brugge die opgehaald is; maar die bruggen zullen vanzelfs nederdalen als gij eenen stamp geeft op eenen witten steen dien gij gemakkelijk zult zien. Als gij in den hof zult gekomen zijn, gaat dan rechte naar het slot; àl de deuren zult gij open vinden. In de zevenste kamer zit die dochter; gaat bij haar, en zegt dat gij haar groet vanwege haren broeder Edmond en seffens zal zij opstaan en u volgen. Let wel op dat gij haar niet toe en laat eerst vaarwel te zeggen aan hare ouders, of anders zoudt gij kwalijk varen. Kruipt nu wederom op mijnen rugge en ik zal u in géén tijd aan den ingang van dat slot brengen.

Zoo gezeid zoo gedaan, en de vos vloog, vloog lijk een schicht over al dat er was tot dat hij kwam aan den ingang van het sterk slot. Hier verliet hij wederom zijnen beschermeling en verdween.

De jongen vond algauw den witten steen, en al de bruggen daalden zachtjes neder, en zoo gerocht hij zonder de minste moeite in den hof van het slot.

Welgemoed ging hij naar de deur van het kasteel, en trok in. Na 'n weinig zoekens kwam hij aan de zevenste kamerdeur. Hij rieschte hem zachtjes over de zulle, en vond daar 's konings dochter die zat

[p. 143]

te sluimeren in eenen kostelijken zetel. Hij sprak zoetjes de dochter aan, en zij schoot al verschietende wakker; maar toen zij hoorde dat hij haar groette vanwege haren broeder Edmond, glimlachte zij; en toen hij haar vroeg om met hem mede te gaan stemde zij seffens toe; maar wenschte om eerst haren vader en moeder te mogen vaarwel zeggen en hunnen zegen te vragen. De brave jongen met zijn goed herte vond dat zoo redelijk dat hij toestemde. Maar 't zou hem nog eens berouwen; want de koning; wanneer hij dat hoorde uit den mond van zijne dochter, kwam in den kamer gestormd, en verweet hem voor inbreker, schaker, en meer; en deed hem dan door zijne knechten in de boeien slaan. Hij zou eene wreede dood sterven, riep de koning, over van gramschap. Maar de jongen sprak zoo schoon; hij miek kenbaar dat hij een koningskind was en niets kwalijks in d' zin had; en de dochter zelf begon ook haren vader zoo schoon en zoolang te smeeken, dat de koning overkwam op voorwaarde dat hij zijnen zoon Edmond bij hem wederbracht. Hij beloofde dien zoon te zoeken, en, al zijn hoop stellende op zijnen vriend den vos, verzekerde hij dat zoo stellig, dat de vader toestemde en zijne dochter liet meegaan.

Toen zij buiten waren gingen zij door groote bosschen blij en geestig van herte.

Al met eens sprong de vos van uit de struiken en kwispelsteertte erbij, zuiveruit van welgezindheid.

- Goed, riep hij, goed jongen, nu ga ik u alle twee voeren naar het slot waar het peerd Rapper-als-de-wind, staat; doch ziet dat gij daar slim speelt, en daarom doet stipt wat ik u zeggen zal. De koning zal overzijn van blijdschap als hij die koningsdochter van 't Blauwe Land zal zien, en hij zal ze seffens willen in zijn paleis binnenleiden; maar gij moet stout en bout weigeren en zeggen: ha neen, zoo niet, eerst moet ik het peerd hebben, alzoo zijn wij afgesproken. En, verblind door zijne blijdschap zal hij u het peerd geven. Springt er op, jongen, en schijnt te vreden.

[p. 144]

Dan geeft gij eerst uwe hand aan den koning als om van hem te scheiden, en daarna reikt gij ook uwe hand tot de jonkvrouw; zij, zij zal uwe hand sterk vast nemen, en vlug in den zadel wippen. En weg zijt gij beiden, rapper als de wind.

Daarop strekte de vos hem uit, zoo lang dat zij alle, twee op hem kosten zitten; de jongen op de leên en de dochter op den steert. Zoo vlogen ze zonder ongevallen tot aan de poorte van het slot waar het peerdeke stond.

Wanneer de slotheer vernam dat die wonderbare jongen daar weer stond, met de dochter van het Blauwe Land mee, was hij zoo verblijd dat hij seffens de dochter wilde binnen brengen. Maar de knaap zei: neen; onvervaard-weg: eerst het peerdeke, zei hij. De koning zonder achterdocht liep het maar halen. En daar! In een wip zat de jongen ten rugge daarop. Dan reikte de jongen zijne hand tot den heer om te scheiden van hem; en de koning onvoorzichtig drukte ze hertelijk, wenschte hem een blijde reize en ‘kom' wel thuis’! Daarna keerde de knaap hem naar de dochterwaard-toe, hief ze lijk een pluimtje in den zadel, en eer dat de koning het had kunnen beletten was hij als een weerlicht verdwenen.

Op zijnen weg ontmoette hij wederom zijnen eigensten vos.

- Opperbest, opperbest! riep de vos. Nu naar het slot waar de sprekende vogel zit. En let toch wel op. Eerst moet de heer u den vogel in de kostelijke muite bijgeven, eer gij van het peerdeken springt. En als gij den vogel hebt, vliegt weg, rapper als de wind. Goed begrepen?

- Ja gewis, riep de jongen over van blijdschap.

En toen hij in het slot kwam, wierd hij inderdaad met vreugde ontvangen. De koning nam zijn lief peerdeke vast bij den toom tewege. Maar: neen niet alzoo, sprak de jongen stoutweg; eerst hier den vogel gebracht in de kostelijke goudene muite.

('t Vervolgt).

J. Leroy.