Biekorf. Jaargang 33

[p. 168]

Hoe een oude soldaat in den Hemel gerochte
(Vervolg van bl. 148).

OP een dag, langs den eenzamen weg, ontmoette Pieter al met eens zijnen ouden kameraad die hem vroeg hoe hij het stelde.

- Slecht, zuchtte Pieter, hadt gij mij nog ten minste toegelaten mijnen ransel vol goud te aanveerden; maar ‘niets’, zeidet gij. Verschrikt voor de dood, gaf ik u mijn woord en ik heb het gehouden.

- Gij hebt wel gedaan, Pieter, hadt gij iets moeten aanveerden, ik verliet u en gij zoudt eene afgrijselijke dood gestorven zijn. Ik wil u nu ook eene almoes geven. Smijt dien ouden soldatenransel weg. Hier is een die beter is; als gij iets noodig hebt, gij en hebt maar te wenschen, en 't zal in den ransel zitten. Daarmeê zijt gij verlost van den bedelaarsstiel en kunt gij onbekommerd leven. Maar ziet wel toe dat gij niet meer en brast of en smeert, want gij hebt een zondig leven geleefd. Ik verlaat u nu voorgoed; gij en zult mij op de wereld niet meer wederzien. Trekt goed uw plan, en denkt dat gij toch eens zult sterven; en gij en weet er noch ure noch tijd van.

Sinte Pieter verliet hem en verdween algauw in de verte.

- Wat een wonderbare kerel, hij spreekt en preêkt gelijk een pastor, zei Pieter, en hij doet wonderen alsof hij God zelve ware. Maar verdooie, ik heb honger en 'k zal eens zien of die ransel zulke krachten inheeft. 'k Wensche dat er een gebraad kieken in mijn ransel zat, sprak hij, en toen hij keek zag hij te zijnen vreugde dat zijn wensch volbracht was. Nu

[p. 169]

ben ik er boven op, riep hij vol blijdschap. Wat scheelt mij goud en geld, mijn ransel zal mij alles geven wat mijn herte lust; leve de vreugde!

Ja maar, Pieter en kost algelijk in dien ransel niet slapen en alle dage moest hij slapinge zoeken.

Zoo kwam het dat hij op eenen avond aan een kasteel kwam en vroeg om daar te mogen slapen.

De knecht leidde hem binnen, en de slotheere kwam bij hem en zei:

- Gij kunt hier slapen: maar 't spookt in uw slaapkamer. Al degenen die hier geslapen hebben, vonden wij 's morgens' geradbraakt door de duivels.

- Ik en ben noch voor duivel noch voor gelijk wat spook benauwd, antwoordde Pieter, en hij dacht op de krachten van zijnen ransel.

- Als 't alzoo is, de goede ruste, zei de slotheer en hij ging weg.

De knecht leidde Pieter dan naar dien kamer en sloot de deur.

Als 't nu middernacht sloeg op de klokke van 't kasteel, wierd Pieter gewekt door een helsch geruchte, en zeven duivels, zeven benauwelijke gedrochten kwamen dansen rond zijn bedde.

- Niette dichte te komen, riep Pieter, of gij gaat 't u beklagen.

Zij loechen hem uit en ze begosten aan zijne deksels te trekken.

- Ik wensch u allen in mijnen ransel, vervloekt gespuis, riep hij, en seffens was alles stille in den kamer. Ja, mijn verdooie, juichte hij, ze zitten er in, 'k zal ze morgen leeren mijnen slaap storen, en hij sliep wederom in alsof er niets gebeurd en was.

's Anderendags was de slotheer uittermate verwonderd Pieter gave en gezond te zien voor den dag komen.

- En wel, jongen, hebt gij de spoken gezien?

- Of ik ze gezien heb, mijnheer, ja gewis, en ze zitten hier in mijnen ransel. Uw kasteel is verlost, dat is de belooning van uwe herbergzaamheid.

[p. 170]

Pieter zette dan zijnen weg voort met die zeven duivels in zijnen ransel tot dat hij bij eene smisse kwam waar de smid met twee knechten slag om slinger aan 't werk waren.

- Ei, vrienden, vroeg Pieter en hij lei zijnen ransel op den aanbeeld, komt eens en geeft een keer met uwe voorhamers de duivels die hierin zitten een klein pandoeringske dat naar den rook niet en smaakt.

De smid en zijne gasten hadden de meeste leute van de wereld, ze meenden dat zij eenen zot voorhanden hadden, en voor de kluchte sloegen zij zoolang op den ransel tot dat Pieter zei dat het genoeg was.

Hij deed den ransel open en de smid en zijne knechten zagen daar nu zes duivels geheel verpletterd in liggen.

- Waar mag de zevenste zitten, zei Pieter, en hij schartte in één van de hoeken.

Jamaar, de zevenste zat daar: hij en had geen één slag gekregen, en was nog gave en ongekwetst.

Met dat hij 't gat schoon had nu, sprong hij al vier spuwend er uit en was weg.

Gij kunt denken hoe verschrikt de smid en zijne gasten daar stonden dien vent en dien wonderbaren ransel te begapen.

Pieter schudde de platgeslegen duivels in 't smissevier en zette wederom vooruit.

Jaren en jaren leefde hij de breê veertiene, zonder kommer of zorge. Zijn ransel voorzag hem van alles: al zijne wenschen wierden volbracht, en hij was de gelukkigste mensch die op de aarde bestond. Jamaar, de luiheid is het hoofdkussen van den duivel, en Pieter wierd verre van een heilige te zijn. Hij braste en teerde naar nere zoodanig dat hij vroegtijdig versleten was en dat hij algauw 't eindeke voelde naderen.

Hij nam dan zijnen ransel op en vertrok ermee naar de eeuwigheid.

Zoo kwam hij op een tweeweg. De eene weg liep

[p. 171]

opperwaard, was nauw en scheen moeilijk om begaan. De andere was breed en daalde en scheen zoet en aangenaam. Pieter die van geen klimmen en hield, koos den breeden dalenden weg, en na lange reizen stond hij aan eene groote poorte; 't was de deure van de helle.

Hij hief den klopper op en liet hem vallen: 't was gelijk een kanonschote. 't En leed al niet lange of de deure ging met een garreken open en een duivel glariede door de splete; maar nauwelijks had hij den soldaat met zijnen ransel gezien of de deure sloeg toe dat het klonk, en op slot.

't Was dat eigenste duiveltje dat aan den smid's hamer ontsnapt was. Het zette geheel de helle overende van verschriktheid, en sprak schoon opdat Lucifer dien booswicht niet en had binnengelaten.

De deur bleef toe, en Pieter moede van wachten keerde op zijne stappen terug, en beklom nu den anderen weg.

Uitgeput van moedheid, gerocht hij aan de deure des hemels, en hij klopte en hij klopte tot dat Sinte Pieter open deed.

- Ha! ge zijt daar, zei de heilige man, en gij meent hier binnen te komen? Niets van. Kerel, gij hebt misbruik gemaakt van al mijne goedheid; gij hebt geleefd zonder ooit te denken dat gij eene ziel hadt. Hier en is geene plaats voor u.

- Zij en willen mij in de helle ook niet, zei Pieter, waar moet ik dan gaan dolen, laat mij toch als 't u belieft binnen.

- Niet te doene, niet te doene, hier komt gij niet binnen.

- Als 't alzoo, zei Pieter, dan moogt gij ook uwen ransel weder hebben, en met den zelfsten gange gooide hij den ransel in den hemel.

- Gelijk gij wilt, jongen, zei Sinte Pieter; maar gij en komt niet binnen.

- 'k Wensche dat ik in mijnen ransel zate! zei de slimme soldaat, en hij ' zat er in ook!

[p. 172]

Zoo gerochte de oude soldaat in den hemel. Hij zat in zijnen ransel en hij zit er nog.

Al wie uit of in gaat, stampt op den ransel; maar Pieter houdt er hem gesloten, en hij gebaart van geen eentje.

- Ik ben hier wel en 'k zal mij hier houden, zegt hij; als ik mijn leven overdenke, 'k vinde dat ik maar en hebbe wat dat ik verdiene.

J. Leroy.