Biekorf. Jaargang 33

[p. 114]

Onze Meibeêvaart naar Dadizeele.

IN de diepe strate dáár
komt getreên, in dubble reie,
eene lange mannenschaar
d'eersten Zondagstond van Meie.
Dreunend lijk de zware tred
van hun' zwaargeschoeide voeten,
naârt, in dreunend volksgebed,
't zwaar geruisch van Wees-gegroeten,
galmend, golvend overal,
ver en bij, uit duizend monden,
lijk een luide waterval,
uitgestort op steenen gronden...
Ziet dáár zijn ze!... 't Zilvren Kruis
gaat vóórop in 't morgenstralen
als gedregen op 't gedruisch
van de duizend mannentalen;
en daarachter, maagdlijk-blauw
en de plooien losgeslegen,
't Vaandel van Ons' Lieve Vrouw
als blazoen en moederzegen.
Koppen volgen zonder tal,
oogen stralend lijk de dagen,
handen die, zoo één zoo al,
't bidsnoer om de vingren dragen:
kindren rein als morgenlach,
jeugdig volk vol lentekrachten,
mannen in den zomerdag,
grijsaards schoon als winternachten;
knechten, meesters in één rang,
simplen, wijzen-in één klaarheid,
duizend tonen in één klank,
duizend zinnen in één Waarheid.
En daartusschen, zalig-trotsch
om het heerlijk volksbelijden,
priesters die de Moeder Gods
gansch dien bloei van zielen wijden...
En zoo gaat de schare heen

[p. 115]

 

wijl de kindren en de vrouwen,

 

bij het venster toegetreên,

 

zoon en vader, fier, aanschouwen,

 

en de beiaard 't wekkerlied,

 

nu tot Englenzang herboren,

 

op die duizend hoofden giet

 

uit den zonbelichten toren...

 

Doffer klinkt het beêgeruisch,

 

doffer deunt de zware trede,

 

ver zijn Vaandel reeds en Kruis,

 

en de stoet ontwijkt de stede

 

't veld in nu, waar kruid en blad

 

voor de Maagd als wierook walmen,

 

en ik hoor 't Magnificat

 

mij, bij zwepen, tegengalmen...

Roeselare, 1927.

Jos. Vanden Berghe.