Biekorf. Jaargang 33

Begraving van Daniëltje D.
toen men schaverdijnde op de weide van 't hof.

‘Hiems erat... 't Winterde’.

Blanke sneeuwvacht,
die uw donskleed
spreidt, bestikt met diamant;

[p. 62]

 

kijk, een zielke,

 

dan u blanker,

 

hemelwaarts zijn vleugels spant.

 

 

 

Schaverdijners

 

die, op de ijskorst,

 

wiest, ter weide, op snelle baan;

 

o! 't lief zielke

 

vloog nog sneller

 

opwaarts, in 't te Gode gaan.

 

 

 

Dààr en wintert

 

't nooit, maar zomert

 

't altijd, lijk in volle mei;

 

en 't lief kleintje

 

speelt er dertlig,

 

lelieschoon, in de Engelenrei.

 

 

 

Sneeuw ompeldert

 

veilig 't voeder,

 

wien 't bevrijdt en warmte leent;

 

smert baart altijd

 

warme liefde...

 

zalig de oog die tranen weent!

 

 

 

Beste Ouders,

 

negen maanden

 

schonkt gij mij de teêrste zorg.

 

Voor Gods zegen,

 

op uw wegen,

 

staat uw engelke nu borg.

Van Rumbeke.