Biekorf. Jaargang 33

Koeien

ZIJ trekken naar de wee, hun bonkig achterlijf
gaat wiegewagend op hun pooten stram en stijf,
ze trekken naar het gers in lange lange reke
en zuipen op en weg een zeupe al uit de beke,
keeroogend blijven zij nabij de balje staan
nog ongewis of zij wel zouden binnengaan,
daar heffen z' hunnen kop hoog boven de achterlijven
van die hun vooren zijn en angstig haapren blijven,
ze trekken al met eens gemoedelijk dooreen
naar 't groen der wijde weide al schorend met hun teen.
Ze strekken lui in 't gers hun stakestijve lenden

[p. 13]

 

en grazen 't malsche voêr, vereenzaamd of bij benden

 

of leggen moegegraasd hun luikende oogen toe

 

en kauwen langzaam weg van 't kauwen nimmer moe.

 

 

 

De koeier haalt zijn haal en laat zijn lange djakke

 

zoowijd hij rekken kan maar door de morgen klakken

 

en roept uit al de kracht van zijne longen; gauw!

 

van aria aria wiete en aria aria wauw!

 

 

 

Ze komen uit de wee en trippelvoetend gaan

 

en blijven onderweg een korte stonde staan

 

te kijken links en rechts en trappen weer geduldig

 

den welbekenden weg: hun teenen slaan veelvuldig

 

den hardgebakken grond: de zwenkende uiers slaan

 

hun pooten links en rechts al klutsend onder 't gaan,

 

ze trappen stallewaart nog eer ze gaan vernachten,

 

in de open lucht den morgen af gaan wachten,

 

ze dragen 't lastig vocht dat hun den uier spant

 

gaan 't bieden aan de meid heur mollig melkend' hand.

 

 

 

Het witte moederspon gaat in den emmer ruischen,

 

de melkstoel wordt bezet de klare ketels buischen,

 

de koeien een voor een van hunne melk ontlast

 

hun lichaam leggen op het stroo versch opgetast.

 

Een sterke melkgeur stoort, de meiden nijvrig kruipen

 

van koe tot koe, de melk gezeefd al in de kuipen

 

van hier ter melkerij algauw verreizen zal,

 

't is hoog verlane tijd 't is leven in den stal.

 

 

 

Gedertig in 't gelid de koeiebeesten staan

 

geveterd aan hun sliet en hunne steerten slaan,

 

door 't deemster van den stal hun bolronde cogen schij-

 

en effen als een blad staan hunne ruggelijnen. [nen

 

Hun' hoornen stooten hard 't orduinen slietbeslag

 

en door het vensterluik naar binnen valt den dag,

 

ze halen gulzig hem door hunne natte neuzen

 

daarin hun adem blinkt en 't bloed staat rood te bleuzen,

 

ze zuchten lang en diep, 't gekreun gaat door den stal

 

en malen doen ze aan 't morgendeten al te mal,

[p. 14]

 

ze kauwen neerstig op de stalen van de garve

 

het zappig weeldegroen der rijpe turksche tarwe,

 

of rekken lang hun hals en zijpelende zuipen

 

hun keel vol smaaklijk spoel uit hunne ronde kuipen.

C. Gezelle.